Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Myślę, że tak bardzo boimy się spotkania z umysłem równym naszemu, lecz należącym do innego gatunku, przede wszystkim dlatego, że zdajemy sobie sprawę, że obcy mogą zobaczyć, jacy naprawdę jesteśmy, uznać, że nie spełniamy ich oczekiwań, i odwrócić się od nas z niesmakiem. Kontakt z innym gatunkiem przekłuje naszą bańkę samozadowolenia, przekonania o własnej wartości. Będziemy musieli w końcu stawić czoła temu, jacy naprawdę jesteśmy. I jakie szkody wyrządziliśmy naszemu domowi. Być może jednak ta konfrontacja to jedyne, co może nas ocalić. Co pozwoli nam przyznać, że byliśmy krótkowzroczni, brutalni i głupi, i wreszcie się zmienić.

Nie obawiamy się końca świat, lecz końca świata, który znamy.

(...) każdy język narzuca światu swój wzorzec. Każdy język decyduje, co jest ważne, a co nie. Jako rodzimi użytkownicy przychodzimy na świat wewnątrz tego wzorca, tego semiotycznego kosmosu.

Jeśli chcemy się porozumieć z rozumem, który posiadł umiejętności językowe podobne do naszych, wszystko będzie zależało od tego, jak obcy umysł będzie postrzegał nasze poczynania. Absolutnie wszystko.

Wielka i straszliwa prawda o naszym gatunku brzmi tak, że ludzie zawsze zrobią to, co leży w ich możliwościach.

Tylko niezdolni do empatii są naprawdę uwięzieni.

Ludzie są lepszymi robotami. Jesteśmy tańsi w obsłudze i łatwiej nas spisać na straty.