Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pewne rzeczy powinniśmy odkryć sami.

-Niewiem, który z widoków cieszy mnie bardziej: twojej dłoni sciskającej miecz... Czy twojej sukni ściskającej ciebie.

A potwory trzymają się razem.

- Islo. - Jej imię zabrzmiało tak miękko. Widziała odbicie własnych emocji w jego oczach.
Dezorientację. Niepewność, jak to się stało.
A jednak się stało. Miłość to dziwna sprawa".

- Wiedz, że wszystko zmieniłaś. - Przesunął palcem po jej policzku. - Bogowie nie słuchają takich jak ja, ale chętnie padnę na kolana i będę błagał, by pozwolili mi cię zatrzymać. Wcześniej byłaś klątwą, jadem przysycającym moje istnienie... teraz jednak jesteś jego osią.

- Nie, Islo - odparł wreszcie. - To właśnie te części, których ty najbardziej w sobie nie lubisz, ja kocham najmocniej”.

Isla nie poznała w życiu zbyt wielu osób, ale tych nielicznych dość łatwo dało się rozszyfrować. Wystarczyło poznać ich motywacje. Każdy czegoś pragnął. A niektóre życzenia tak łatwo było spełnić.

A teraz tyle się mieniło. Nie była tą samą osobą, która przybyła na wyspę dwa miesiące temu.

-Ja też nie umiem zdecydować co cieszy mnie bardziej. Wspomnienie mojego miecza dotykającego twojej szyji... Czy wyobrażenie twojego serca na moim talerzu.

-W sekretach kotku.

Płuca pierwsze odmówiły jej posłuszeństwa. Zaczęła krztusić się wodą, która widocznie dostała się do ust.
Kolejny zakręt.
Labirynt zdawał się zamykać wokół niej. Za każdym razem, gdy się wynurzała, by zaczerpnąć powietrza, publiczność coraz bardziej się zamazywała, a okrzyki dochodziły z coraz większej odległości.
Czy w ogóle się jeszcze ruszała? Nie czuła ramion.
Robiło się coraz zimniej. Płuca płonęły.
Zmusiła się do otworzenia oczu, jeszcze ten jeden raz i zobaczyła gasnące światło.
Tonęła.