Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Wytłumacz nam, co według ciebie stało się z Danielem.
- Nie mam pojęcia - odpowiedział powoli Gronczewski, dokładnie wymawiając każdy wyraz. - Ostatni raz widziałem go jakieś dwa tygodnie temu. Wychodził z mojego mieszkania dobrze wybzykany i kurewsko szczęśliwy. I przyznam, pomysł zaproszenia do siebie jego i dobrze wam znanego Różyckiego nie był moim najlepszym, ale każdy ma swoje chwile słabości.
- Zdaje się, że twoje wypływają martwe w kanałach - zauważył Adam.

Byli swoimi przeciwnościami, jak biel i czerń, ale tak samo się dopełniali, splatali ze sobą, stwarzając z siebie tę dziwną miksturę szarości, w której każdy z nich pozostawał całkowicie równy drugiemu.

A to była tylko powierzchnia zgnilizny. Głęboko... O wiele głębiej - nawet to miejsce miało swoje podziemie. Sekretne korytarze ludzkich występków, ukryte pod warstwą nocnych klubów. Jeszcze bardziej mroczne i niedostępne. Bardziej chore i zwyrodniałe niż wyskoki małolatów. Bardziej przemyślane i niszczące. To było podziemie podziemia. Posiadało je każde miasto, bo ich stare fundamenty były schorowane i porowate. Mogły runąć lada moment, spłonąć lada chwila, pochłaniając wiele ofiar. Wszyscy o tym wiedzieli, ale też wszyscy milczeli. Nawet on nie potrafił się temu przeciwstawić.

Gronczewski odwrócił się powoli i zsunął się z biurka, stając naprzeciw wycelowanej w niego lufy glocka.
Nie spodziewał się tego. Ważył i oceniał Adama w swojej głowie setki razy, odkąd się o nim dowiedział. Był pewny, że po ich ostatniej rozmowie już go rozgryzł. Myślał, że mógł odgadnąć następny ruch policjanta. Na przykład to, że do niego w końcu przyjdzie. To, że będzie go potrzebować. Albo to, że w końcu będzie musiał zacząć z nim pracować. Nie spodziewał się jednak, że w Adamie było aż tyle nienawiści, żeby zrobić coś tak głupiego.

Chciał omo­tać go w plą­ta­ni­nę swo­ich in­tryg, cza­rów i obiet­nic. Chciał go znie­wo­lić przy­jem­no­ścią i za­kła­ma­ną bli­sko­ścią, któ­rej Adam nigdy nie do­świad­czył, a któ­rej tak wi­docz­nie pra­gnął.

Jego prze­cież nie można było kupić. Nawet jeśli przed­mio­tem prze­kup­stwa były te wszyst­kie uczu­cia, któ­rych tak bar­dzo bra­ko­wa­ło w jego życiu.

Jak po­przed­niej nocy ciało Adama re­ago­wa­ło samo. Za­cho­wy­wa­ło się tak, jakby nie na­le­ża­ło do niego. W jego gło­wie kłę­bi­ły się nadal wszyst­kie sprzecz­ne myśli, ale ono chcia­ło.

Je­dy­na róż­ni­ca mię­dzy nimi a tobą jest taka, że oni nie wsty­dzą się tego, kim są.

To był tylko dotyk, parę po­ca­łun­ków. Tylko po­żą­da­nie i chęć bez ja­kich­kol­wiek głęb­szych uczuć.

Okłamywał siebie, że nie żyje tylko dla jednej rzeczy. Okłamywał siebie, kiedy powtarzał, że czuje się zadowolony z tego, jak mimo wszystko wygląda jego życie. Okłamywał siebie, że naprawdę jest tą osobą, którą stworzył w swojej głowie. Tą wydmuszką człowieka, która skupiała się tylko na polowaniu.

Nigdy nie­ga­sną­ce świa­tła Wro­cła­wia spra­wia­ły, że nie mógł do­strzec gwiazd, a noc nie była nocą. Tutaj sta­wa­ła się tym nie­okre­ślo­nym czymś, roz­ma­za­nym i nie­uchwyt­nym zmierz­chem.

Miasto pochłaniała wilgoć i wszechobecna wieczna mgła. Zjadała światła, trawiła barwy i tłumiła dźwięki. Sprawiała, że nic nie wyglądało tak, jak powinno. Zasłaniała prawdę i stwarzała pozory. Tego, że coś jest dalej niż myślimy. Tego, że czegoś nie ma tam, gdzie jest. I tego, że coś mogło być nierealne, mimo że istniało.