Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bo tak już jest, kiedy znajdziesz się obok kogoś dla ciebie ważnego: świat kurczy się do właściwych rozmiarów. Dopasowuje się do was obojga, nie zważając na całą resztę''.

Wszystko, co nowe, następuje po czymś starym, każdy początek dokonuje się
kosztem końca.

Banalne popołudnie ustąpiło miejsca wieczorowi podszytemu pewnym napięciem, zabarwionemu lekkomyślnością czy wręcz brawurą i poczuciem nieznanego opuszczenia.

Jest różnica między samotnością a odosobnieniem.

Nasz dom jest odzwierciedleniem tego, kim jesteśmy.

Oparli się razem o granitową ścianę, dwie niewidzialne dusze w niewidzialnym mieście, spoglądające w dół z zawrotnej wysokości czterdziestu pięter.

Czasami wydawało mu się, że całe jego życie jest ćwiczeniem z czekania; nie tyle czekania na wyrwanie się skądś, co czekania na podróż. Czuł się jak jedna z tych ryb, które mają zdolność do rozrastania się w niewyobrażalny sposób, jeśli tylko znajdą się w odpowiednio dużym akwarium. Jego akwarium zawsze było małe i choć bardzo kochał swój dom - bardzo kochał rodzinę - zawsze czuł, że odbija się od ścian własnego życia.

I po raz pierwszy od tygodni poczuł, że i on cały iskrzy w środku, choć noc jest wyjątkowo ciemna.

Miała wyjątkowy talent do wtapiania się w tło, co zawsze wydawało się jej supermocą, czymś, czego nie posiadał nikt inny. Samotne spędzanie czasu nigdy nie było dla niej ciężarem. Zamiast przytłaczać, podnosiło ją na duchu, bo kiedy była sama, czuła lekkość. Czuła się wolna i nieskrępowana.

Jednak jakimś cudem się dogadywali. Gdyby nie ta odmienność, prawdopodobnie w ogóle nie zwróciliby na siebie uwagi. A że pod zewnętrzną otoczką kryło się jeszcze więcej różnic, relacja nabierała większych rumieńców.

Może da się wyjąć kogoś z jego życia i wrzucić go w sam środek jakiegoś zupełnie innego otoczenia, gdzie będzie sprawiał wrażenie kogoś zupełnie innego. Nawet jeśli to możliwe, pomyślała, to przecież nie ludzie się zmieniają, a jedynie tło, okoliczności, obsada. Umeblowanie domu nie zmienia się przez sam fakt pomalowania ścian. Tak samo musi być z ludźmi. W głębi duszy, w samym jądrze jego jestestwa, pozostają tacy sami, bez względu na to, gdzie się znajdują.

Tak już chyba bywa, gdy się kogoś opuszcza. Osoba znika za nami jak ślad na wodzie.

Tylko, że zupełnie nowy początek nie istnieje. Wszystko, co nowe, następuje po czymś starym, każdy początek dokonuje się kosztem końca.

(...) i znów pomyślał o ponurym mieszkaniu w suterenie oraz chaosie na zewnątrz, o możliwościach, jakie niesie taki wieczór, kiedy wszystko jest nowe i niezapisane, a cały świat pogrąża się w ciemności jak za sprawą okropnej magicznej sztuczki.

To
prawda, że wszystko zawsze może się zmienić, niemniej prawdą jest również to, że pewne rzeczy pozostają niezmienne, i ta była
jedną z nich.