Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ludzie powinni się rodzić w pakiecie z instrukcją własnego mózgu, znajomością praw psychiki albo umiejętnością właściwej interpretacji świata.

Choroba powoduje, że człowiek siłą rzeczy poznaje siebie.
Czy to w złych, czy dobrych sytuacjach.
Ona otwiera oczy.

Kiedy nasza dusza choruje uczymy się bardzo skrupulatnie dobierać przyjaciół i tylko garstce z nich opowiemy co nam dolega.

A zatem stan mojego domu idealnie odzwierciedla stan umysłu.

Strach jest w życiu potrzebny.
Wyzwala odruchy zapewniające bezpieczeństwo.
Ale pomiędzy strachem a lękiem jest niewidzialna krawędź.

Życie i śmierć są tak powiązane, że jeśli boisz się umrzeć, zaczniesz się również bać żyć.

Drzwi. Człowiek przez nie wchodzi i wychodzi. Zamyka. Otwiera. Zaprasza ludzi bądź odgradza się od nich. Człowiek musi mieć swoje drzwi. Własne. Takie, o których może decydować, czy zostaną półotwarte czy zatrzaśnięte. Drzwi do serca, do domu, do szczęścia, do miłości. Drzwi są elementarną, nieuświadomioną potrzebą każdego człowieka. Za nimi mogą się dziać niewyobrażalne rzeczy.

Wybaczenie - to takie magiczne słowo, które otwiera drzwi do wolności. Wolności dla duszy.

Mieć cele w życiu to rzecz niezwykle istotna.

Agorafobia naprawdę nie musi być chorobą przeżywaną w totalnym osamotnieniu i niezrozumieniu. Można ten stan zmienić, uświadamiając społeczeństwu, na czym polega.

Czasem trzeba iść pod prąd, aby osiągnąć wymarzone cele.

Człowiek powinien znać hierarchię ważności. Najpierw kocha się Boga, potem siebie, a na końcu innych.

Agorafobia odziera człowieka z godności i z życia.