Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Dość dobrze widzę po ciemku. Zresztą lepiej widzieć w ciemnościach tych, którzy mają jakieś światło. Niż być obserwowanym. Łatwiej wtedy kontrolować sytuację.

Za plecami miała wnętrze mieszkania, które wcale nie wydawało jej się puste. Mimo że zabrakło w nim nie tylko przedmiotów, ale i człowieka.

- Możliwe. Może masz rację. Zrezygnowałem. Kiedyś zrezygnowałem. A potem chyba się do tego przyzwyczaiłem. Do takiego stanu. Przestaliśmy się rozumieć. Ona była inna. Ja po prostu pracowałem. No i byłaś ty. Ona jeździła do swojej Bułgarii. Do Zakopanego w zimie, żeby zapomnieć na jakiś czas. A my do naszej chaty nad jezioro. Żeby przypomnieć sobie jeszcze dokładniej. Może masz rację, że to rezygnacja z mojej strony. Ale zawsze mi się wydawało, że to, co mam, wypełnia mi wszystko. Że właściwie nic poza tym nie jest mi potrzebne.

Zresztą była małomówna i zamknięta, tak jak on, a wspólna obecność zastępowała im często wiele godzin rozmowy. Wystarczała bardziej od słów. Ale by tak naprawdę być z kimś blisko, trzeba wiedzieć, o czym ten drugi człowiek myśli.

(...) pomyślała o jego dłoni. O tym, że musiała ją puścić. Zostać ze swoją samotnością tu, w głębi nocy, po której zjawi się także głębia dnia. Odkąd pamiętała, przyjeżdżała tu zawsze z ojcem. Teraz spostrzegła, że to wnętrze jest bez niego inne. Nawet pęki kwiatów były po prostu suszonymi, zakurzonymi kwiatami, pozbawionymi zupełnie dawnej tajemniczości.