Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z uniesień pozostało mi uniesienie brwi, ze wzruszeń - wzruszenie ramion.

Coś mam w środku spierdolone. Na amen.

Jest we mnie obóz koncentracyjny, z którego wychodzi się tylko wyobraźnią.

Los upodabnia nas do tych, którymi gardzimy.

Zawsze jest jakieś nieosiągalne TY
materializujące się najłatwiej w kobiecie.

Schronie mój, piorunochronie, falochronie, spadochronie:
gdy już w polu przed otwartą piersią wiatru klęknę nieprzytomnie,
przed pragnieniem, by tu wrócić, które jest jak strzał w tył głowy - chroń mnie.

Miewam niekiedy chwile głębokiego zadowolenia.
Chwile jasności we właśne zbudzonym umyśle.
"Cóż uczyniłeś - pytam wówczas siebie - skoroś wszedł do ogrodu,
zerwałeś kwiat, gdy należało wziąć na plecy ogród?
Kwiaty więdną".
Choć tak trudno pojąć,że kwiat nie rozumie
i że nie rośnie pchany w górę jedynie swoim pięknem.
Ciągle w dzikich wędrówkach. W listach z bardzo daleka.
Nie mogłem dać ci żadnej z rzeczy dawanych kobietom.
Wreszcie to ja pozbawiłem swoje życie ciebie.
Najczęściej jednak czuję się po prostu rzucony do przepaści.