Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po ostatnim tomie, ten minimalnie podniósł poziom, ale też się w nim za dużo nie wydarzyło.

Po ostatnim tomie, ten minimalnie podniósł poziom, ale też się w nim za dużo nie wydarzyło.

Taki jakby przegadany tom. Rozwiązanie tej walki niesatysfakcjonujące, bez sensu że Haku i Zabuza się jakby nawrócili, czy coś? Naciągane.

Taki jakby przegadany tom. Rozwiązanie tej walki niesatysfakcjonujące, bez sensu że Haku i Zabuza się jakby nawrócili, czy coś? Naciągane.

Poziom poprzednich tomów jest utrzymany, jedyne co mi się nie podoba, to że Sakura, jako jedyna płeć żeńska w drużynie zostaje odciągnięta od walki. Tylko chłopcy się mogą bić?

Poziom poprzednich tomów jest utrzymany, jedyne co mi się nie podoba, to że Sakura, jako jedyna płeć żeńska w drużynie zostaje odciągnięta od walki. Tylko chłopcy się mogą bić?

Coraz lepiej poznajemy bohaterów przeżywamy z nimi pierwszą poważną misję.
Jedyny defekt to strona 41, gdzie przedstawiane są nam krainy świata Naruto - kraj skał, kraj pi̲a̲s̲k̲ó̲w̲, kraj liści, kraj obłoków i kraj mgieł. W objaśnieniach jaką dany kraj ma charakterystykę, napisano o krainie pi̲s̲a̲k̲ó̲w̲ zamiast piasków.
Kraina pisaków, atramentu cień?
7/10

Coraz lepiej poznajemy bohaterów przeżywamy z nimi pierwszą poważną misję.
Jedyny defekt to strona 41, gdzie przedstawiane są nam krainy świata Naruto - kraj skał, kraj pi̲a̲s̲k̲ó̲w̲, kraj liści, kraj obłoków i kraj mgieł. W objaśnieniach jaką dany kraj ma charakterystykę, napisano o krain...

Rozwiń

Zwiń

Czułam się jakbym czytała książkę telefoniczną - dużo postaci, mało fabuły. Postacie kompletnie papierowe, nie wyróżniają się niczym i mi się wszystkie myliły, włącznie z główną bohaterką. Zero charakteru.
Męczyłam ją pół miesiąca, a ma tylko 254 str. i końcowe 50 str. pominęłam. Nawet w pociągu zmuszałam się do niej, mimo że nie miałam nic innego do roboty.
Myślałam, że z tego wyrosłam, ale mam teraz ochotę przeczytać jakiś Harlequin romans historyczny, bo tam klimat będzie podobny, a chociaż będzie się coś działo.
Na plus piękne wydanie wydawnictwa Świat książki.
1,5/10

Czułam się jakbym czytała książkę telefoniczną - dużo postaci, mało fabuły. Postacie kompletnie papierowe, nie wyróżniają się niczym i mi się wszystkie myliły, włącznie z główną bohaterką. Zero charakteru.
Męczyłam ją pół miesiąca, a ma tylko 254 str. i końcowe 50 str. pominęłam. Nawet w p...

Rozwiń

Zwiń

Miałam przeczytać tylko jedno opowiadanie do pracy zaliczeniowej, ale tak mi się spodobało, że przeczytałam całą książkę. Narracja z perspektywy chłopca nadaje niesamowitą aurę tajemniczości i niewinności. Próbuje zrozumieć świat, ma przemyślenia natury duchowej i religijnej.

S̲t̲ó̲ł̲ 5/10 Kobieta z germanofobią wybrzydza niemiecki stół, więc jej mąż z synem biorą sprawy w swoje ręce. Po drodze sprawy się komplikują. Można było się uśmiechnąć. Szczególnie że rodzice głównego bohatera mają tak mocne poglądy o pewnych nacjach, a on sam jest niewinny, nie nasiąknął tymi poglądami. Stara się obserwować ludzi i wysnuwać własne wnioski. Zapewne oceniłabym to wyżej, gdyby reszta opowiadań nie była tak dobra.

W̲i̲n̲n̲i̲c̲z̲k̲i̲, k̲a̲ł̲u̲ż̲e̲, d̲e̲s̲z̲c̲z̲... 9/10 Ojciec z synem zbierają ślimaki.

„- A jak to jest, kiedy się umiera?
Ojciec nie odpowiedział od razu. Ale wyraźnie chciał coś wyjaśnić; wahał się tylko długo, namyślał, jakby trudził się nad ułożeniem równania z kilkoma niewiadomymi.
- Tajemnicą jest ruch, rozumiesz? Ruch cząsteczek, ciał. Tam, gdzie go nie ma, nie ma też życia. Więc śmierć jest ustaniem wszelkiej zmiany, jest całkowitym zaprzeczeniem ruchu pod każdą postacią. Rozumiesz?”

Przyjemne opowiadanie z niesamowitą symboliką. Ślimak, mimo że powolny, zawsze ma cel, do którego stara się dotrzeć. Nie poddaje się.

P̲r̲z̲e̲pr̲o̲w̲a̲d̲z̲k̲a̲ 10/10 Właśnie od tego opowiadania się zaczęło. Chłopiec mimo zakazów matki zakrada się do posiadłości starej Niemki, by poprzeć, jak gra na pianinie. Magiczne opowiadanie z tajemnicą w tle. Skojarzyło mi się ze Stephenem Kingiem.

W̲u̲j H̲e̲n̲r̲yk̲ 10/10 Chłopak i jego wuj wybierają się na wyprawę. Gubią drogę i trafiają w bardzo dziwne miejsce. To też skojarzyło się ze Stephenem Kingiem, nawet bardziej, niż przeprowadzka, bo występuje tu pewien element fantasy. Opowiadanie trzymające w napięciu.

C̲u̲d̲ 5/10 Koła samolotu przy lądowaniu blokują się, przez co maszynie grozi katastrofa. To wszystko oglądają bliscy osób znajdujących się w środku. Wydarzenia i emocje, jakie przeżywają postacie poboczne są makabryczne, lecz główny bohater jak zwykle widzi wszystko na swój sposób.

I̲n̲ D̲u̲b̲l̲i̲n̲'s̲ F̲a̲i̲r̲ C̲i̲t̲y 0/10 Nawet nie streszczę fabuł, bo nie mogłam doczytać do końca. Jakoś tak wszystko działo się chaotycznie. Najpierw główny bohater wychodzi z kościoła, ma kolejne przemyślenia o śmierci, a konkretniej o zmarłym dziadku, potrąca go samochód, potem idzie do baru i spotyka tę dziewczynę, która go potraciła, ale jest tam też jakiś chłopak i gada strasznie dziwne rzeczy... Nie wiem, nie mogłam się połapać.

M̲i̲n̲a̲ 7/10 Dziewczyna po przejściach trafia do szpitala psychiatrycznego. Przygnębiająca historia, ale koniec daje jakby płomyk nadziei.
Nie spodziewałam się, że tak mnie wciągnie. Przeczytałam ją, mimo że byłam w trakcie czytania innej książki, a ja nie lubię czytać kilku rzeczy jednocześnie. Rzadko też czytam zbiory opowiadań.

7,5/10

Miałam przeczytać tylko jedno opowiadanie do pracy zaliczeniowej, ale tak mi się spodobało, że przeczytałam całą książkę. Narracja z perspektywy chłopca nadaje niesamowitą aurę tajemniczości i niewinności. Próbuje zrozumieć świat, ma przemyślenia natury duchowej i religijnej.

S̲t̲ó̲ł̲ 5/1...

Rozwiń

Zwiń

Mam wrażenie, że była trochę sztucznie przedłużona, jakby na siłę - kilka przygód głównej bohaterki mógł sobie autor odpuścić. Ale cóż, i tak jest to klasyk.

5,5/10

Mam wrażenie, że była trochę sztucznie przedłużona, jakby na siłę - kilka przygód głównej bohaterki mógł sobie autor odpuścić. Ale cóż, i tak jest to klasyk.

5,5/10