Nie wiem, jak inni zwycięscy, ale ja otrzymałem dwa egzemplarze nagrody... Może jakieś info od administracji co robić w takiej sytuacji ?

Nie wiem, jak inni zwycięscy, ale ja otrzymałem dwa egzemplarze nagrody... Może jakieś info od administracji co robić w takiej sytuacji ?

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Anteeekg, brawo:-) Bardzo się cieszę, w zasadzie Tobie zawsze się należy wygrana:-)
Innym oczywiście też gratuluję.
Pozdrawiam

Anteeekg, brawo:-) Bardzo się cieszę, w zasadzie Tobie zawsze się należy wygrana:-)
Innym oczywiście też gratuluję.
Pozdrawiam

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Również gratuluję pozostałym laureatom! Miła niespodzianka w ten deszczowy wtorek :)

Również gratuluję pozostałym laureatom! Miła niespodzianka w ten deszczowy wtorek :)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Bardzo się cieszę, gdyż nie spodziewałem się wygranej! Gratulacje dla pozostałych laureatów. :)

Bardzo się cieszę, gdyż nie spodziewałem się wygranej! Gratulacje dla pozostałych laureatów. :)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Ofka
Sonea
kariofficial
anteeekg
Martna

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Ofka
Sonea
kariofficial
anteeekg
Martna

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Tłucze się we mnie mała dziewczynka. Pozwalam jej się więc przejrzeć. Odwracam głowę i patrzę w szybę pociągu. Za nią ściana lasu odbija moją zbladłą twarz. Zieleń roślin podbija zieleń moich wielkich łzawych oczu. Wypycham wszystko poza obieg, wypacam przez linie papilarne i łzy. Wczoraj udało mi się wszystko wyłączyć, ale dziś już nie jestem w stanie. Wszystko się przepełniło. Słucham utworu, który w każdym momencie życia interpretuję inaczej. Dziś jest upadającym cesarstwem mojego kochanka; wygoniono mnie z niego dla mego bezpieczeństwa. Patrzę sobie w oczy i wiem że nie wolno mi jej ufać. A jednak czuję się w tym cała bardzo piękna, ledwie mogę na siebie patrzeć. Rysy zbyt idealne, twarz jakby obca. Rozmyta łzami i rozdygotana ruchem pociągu. Źrenice zakochane w swoim odbiciu. Przestaję mrugać. Patrzę przez okno, ale widzę tylko okręgi moich tęczówek i czuję, że moja głowa interpretuje wszystko inaczej. Że zauważa symboliczne powiązania tam, gdzie ich nie ma. Widzę wszystko piękniej. I wiem, że z tą moją głową kiedyś nie będzie dobrze. Zawsze jestem na krawędzi styku dwóch światów. Patrząc w te nazbyt zielone oczy czuję od razu całą zieleń dookoła mnie. Że wszystko jest tak wspaniale urządzone. I wiem, że inni obecni tego nie widzą. Że zieleń jest dla nich tylko zielenią, gdy ja wyczuwam jej martwy puls. Wspinam się na wyżyny czułości poprzez rozczulenie własnym widokiem. Żałosne. Chyba już nie jest ze mną dobrze.

Tłucze się we mnie mała dziewczynka. Pozwalam jej się więc przejrzeć. Odwracam głowę i patrzę w szybę pociągu. Za nią ściana lasu odbija moją zbladłą twarz. Zieleń roślin podbija zieleń moich wielkich łzawych oczu. Wypycham wszystko poza obieg, wypacam przez linie papilarne i łzy. Wczoraj udało mi się wszystko wyłączyć, ale dziś już nie jestem w stanie. Wszystko się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Podchodząc do lustra zawsze się zastanawiam jak mam ułożone włosy, czy czegoś nie mam na policzkach lub utach. Jak leży podkład, czy nie rozmazał się tusz i nie mam czarnych powiek.
W takiej niepewności szybko idę by zobaczyć co i jak wydarzyło się przez kilka minut, godzin.
Jest źle... dlatego że nie jestem uśmiechnięta. Kiedy już się uśmiechnę sama do siebie w lustrze to od razu otoczenie i ja sama wyglądam zupełnie inaczej ;) Widzę pewną siebie osobę, która jest gotowa do działania i nie przeszkadzają jej żadne rozczochrane włosy czy nie zbyt dobry makijaż.

Podchodząc do lustra zawsze się zastanawiam jak mam ułożone włosy, czy czegoś nie mam na policzkach lub utach. Jak leży podkład, czy nie rozmazał się tusz i nie mam czarnych powiek.
W takiej niepewności szybko idę by zobaczyć co i jak wydarzyło się przez kilka minut, godzin.
Jest źle... dlatego że nie jestem uśmiechnięta. Kiedy już się uśmiechnę sama do siebie w lustrze to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Patrzę w lustro i widzę...?
To chyba nadal ja, lecz kim jestem?
Na pierwszy rzut oka to człowiek w średnim wieku, już nie jest młody, ale jeszcze nie starzec. Pojawiające się zmarszczki zdradzają, że najlepsze lata mam już za sobą... Nie! tak bym myślał, gdybym był zapatrzonym w siebie narcyzem, obsesyjnie pragnącym zachować młodość CIAŁA. Młodszy już nie będę, ale życie toczy się dalej, dlatego nie odwracam wzroku, bo przecież przywykłem do tej gęby, która nigdy nie była wabikiem, nikt przez nią nie tracił głowy... A jednak ta twarz mnie nie odstrasza, bo widzę człowieka, który jest uczciwy, który stara się godnie żyć. Czy za tym spojrzeniem kryje się jakaś mroczna tajemnica...? Czy nieśmiały uśmiech zdradza prawdę o mnie? Może tak, może nie...
Przed lustrem stoi ktoś, kto wie, że mimo upływu czasu może z czystym sumieniem spoglądać w to odbicie.
Nie jestem geniuszem, nie jestem głupcem.
Kogo zatem dostrzegam?
Widzę siebie, bo byłem, jestem, będę i zostanę sobą.
Oto człowiek!

Patrzę w lustro i widzę...?
To chyba nadal ja, lecz kim jestem?
Na pierwszy rzut oka to człowiek w średnim wieku, już nie jest młody, ale jeszcze nie starzec. Pojawiające się zmarszczki zdradzają, że najlepsze lata mam już za sobą... Nie! tak bym myślał, gdybym był zapatrzonym w siebie narcyzem, obsesyjnie pragnącym zachować młodość CIAŁA. Młodszy już nie będę, ale życie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wdech - wydech. Czas się poodbijać.
Idę do przedpokoju gdzie wisi ogromne lustro i siadam na szafce z podwiniętymi nogami, tak dla własnego bezpieczeństwa. Poza embrionalna. Waham się. Własny wzrok jest najbardziej bezlitosny. Nikt tak nas nie zasztyletuje spojrzeniem jak my sami.
Już już mam spojrzeć, ale umykam w ostatniej chwili. Po co mi znowu to sprawdzanie, czy odbicie rusza ręką kiedy ja ruszam, albo czy znowu do mnie ktoś obcy z wnętrza nie mruga. Kiedyś pięć godzin patrzyłam a Odbicie się ciągle pukało w czoło... i pukało i pukało, aż dudniło mi w czaszce. Ale ja nie pukałam.
Spróbuję tylko na moment... A co jeśli nieostrożnie spojrzę sobie w oczy? Raz tak zrobiłam... Wpadłam w tę pustkę jak w studnię, jak w czarną dziurę i czułam, że lecę, lecę bez końca, wynicowuję się kompletnie i już nie wiem, czy czerń widzę, czy czerń to jedyne co pozostało po zgaśnięciu wzroku.
Wzdrygam się. Zmieniam pozycję. Pamiętam jak wydawało mi się, że jeden z moich piegów jest czerniakiem. Nie mogłam spać. Nie mogłam jeść. Nie mogłam o niczym innym myśleć.
Pamiętam, jak mówili mi Grubasie a ja nie mieściłam się w lustrze. Czy to była moja obca skóra czy moja naprawdę? Kto mi to kazał nosić na sobie?
Wdech – wydech. Muszę spojrzeć, bo czuję, że już nie wytrzymam.
Usmarowałam się sosem po obiedzie i wydaje się, że pali mi skórę.
Raz – dwa – na trzy! - trzy!
JezuChrysteMatkoBoska!
Nie ma mnie – nie ma mnie w lustrze! Nie mam odbicia!
Jestem wampirem!
...
A nie, zaraz, to nie ta ściana.

Wdech - wydech. Czas się poodbijać.
Idę do przedpokoju gdzie wisi ogromne lustro i siadam na szafce z podwiniętymi nogami, tak dla własnego bezpieczeństwa. Poza embrionalna. Waham się. Własny wzrok jest najbardziej bezlitosny. Nikt tak nas nie zasztyletuje spojrzeniem jak my sami.
Już już mam spojrzeć, ale umykam w ostatniej chwili. Po co mi znowu to sprawdzanie, czy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Patrząc w lustro widzę "JEGO". Zaznaczył swoją obecność we mnie i to dość wyraziście. Zmieniłam się nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. Patrząc czasem na swoje ciało umęczone intensywnym leczeniem zastanawiam się ile takich ludzi jak ja w tej chwili czuje dokładnie to samo? Ile osób patrząc w lustro zastanawia się nad całym swoim dotychczasowym i przyszłym życiem. Czy większość ma tyle siły i odwagi by powiedzieć po prostu spier... z mojego życia? Żal i smutek kiedy pomyślę sobie jak wiele osób jest w podobnej sytuacji do mojej. Lustro już wie co czuje i myślę ...

Patrząc w lustro widzę "JEGO". Zaznaczył swoją obecność we mnie i to dość wyraziście. Zmieniłam się nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. Patrząc czasem na swoje ciało umęczone intensywnym leczeniem zastanawiam się ile takich ludzi jak ja w tej chwili czuje dokładnie to samo? Ile osób patrząc w lustro zastanawia się nad całym swoim dotychczasowym i przyszłym życiem. Czy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej