W 1983 roku grupa gruzińskich studentów postanowiła porwać samolot, aby uciec z republiki sowieckiej Gruzji do Turcji. Grozili załodze spowodowaniem wybuchu, ale piloci otrzymali odpowiedź od władz, aby pod żadnym pozorem nie godzić się na ich żądania. Aby zdezorientować porywaczy, udawano, że pojawiły się problemy techniczne. Kilkukrotnie symulowano spadanie samolotu, choć nie było to konieczne. Jak ocenia Dato Turaszwili, porywacze i tak działali chaotycznie, doprowadziło to jedynie do licznych obrażeń u pasażerów. Ostatecznie zawrócono maszynę na lotnisko w Tbilisi.

Wyniki trwającego wiele miesięcy śledztwa wstrząsnęły Gruzją. Wydarzenie do dziś wywołuje skrajne emocje. Czy walka o własną wolność mogła stanowić usprawiedliwienie dla przestępstwa, cierpienia innych osób? Czy młodych porywaczy powinna była spotkać za swój czyn tak sroga kara? Dlaczego po wylądowaniu ostrzelano bez ostrzeżenia samolot, w którym przebywało 50 pasażerów i załoga? Kto jeszcze ponosi winę za tę tragedię? Książka Dato Turaszwili jest czytana przez kolejne pokolenia Gruzinów szukających odpowiedzi na pytanie, co właściwie wydarzyło się tego feralnego dnia.

Wstęp do książki:

„Nie zamierzałem publikować tej książki, bo naiw­nie sądziłem, że po rozpadzie Związku Radziec­kiego sowiecka przeszłość Gruzji będzie tylko gorz­kim wspomnieniem. Okazało się jednak, że przeszłość może powrócić, szczególnie wtedy, kiedy my sami nie umiemy z nią zerwać.

Myśmy się pożegnali tylko z epoką, ale nie ze spo­sobem myślenia tego państwa, nazywanego imperium zła, gdzie tak rzadko powstawało coś dobrego. Super­mocarstwo, które pierwsze podbiło Kosmos, nie po­trafiło uszyć dżinsów. Co może być lepszego i bardziej nieszkodliwego od szycia dżinsów? Ale w Związku Ra­dzieckim to się naprawdę nie udało i znaleziono na to najgorsze rozwiązanie – po prostu zakazano dżinsów.

Upragnione jak wolność zakazane dżinsy okaza­ły się jednak słodsze niż zakazany owoc i mieszkańcy imperium próbowali zdobywać je nielegalnie. Wśród tych sprowadzanych w rozmaity sposób z różnych kra­jów pojawiały się czasem także prawdziwe dżinsy, a za prawdziwe dżinsy (jak wszystko, co prawdziwe) w ów­czesnej Gruzji mogły być uznane tylko dżinsy amery­kańskie, bo radziecka propaganda najbardziej atakowa­ła Stany Zjednoczone.

Z wartościami amerykańskimi ideologia moskiew­ska walczyła szczególnie zaciekle (w tym z dżinsami) i mieszkańcy ZSRR błędnie sądzili, że tam, gdzie były dżinsy, tam też było szczęście”.

Dato Turaszwili (Tbilisi, 1966), pisarz, autor sztuk teatralnych i scenariuszy filmowych. Tłumaczy prozę oraz poezję z rosyjskiego, hiszpańskiego i angielskiego. Studiował literaturę, film oraz historię sztuki na uniwersytetach w Tbilisi, Londynie i Madrycie. W 1989 roku był jednym z przywódców studenckiej akcji protestacyjnej we wschodniej Gruzji przeciwko reżimowi sowieckiemu. Od tego czasu wydał 17 książek. Jest dwukrotnym laureatem nagrody literackiej Saba. Powieść „Pokolenie dżinsów” została wydana po raz pierwszy w 2008 roku i w Gruzji uzyskała miano bestsellera, zdobyła też uznanie za granicą – doczekała się przekładów na kilkanaście języków. W Polsce ukazuje się po raz pierwszy. Książka powstała na bazie sztuki teatralnej, która do dziś nie schodzi z afisza.

Przeczytaj fragment:

Pokolenie dżinsów

Issuu is a digital publishing platform that makes it simple to publish magazines, catalogs, newspapers, books, and more online. Easily share your publications and get them in front of Issuu's millions of monthly readers.

Książka „Pokolenie dżinsów” jest już dostępna w sprzedaży.

***

Wydawnictwo poleca również uwadze czytelniczek i czytelników nowy numer „Kwartalnika Literackiego Wyspa”.

W najnowszym wydaniu opublikowano wiersze Jacka Dehnela, Anny Frajlich, Szymona Żuchowskiego i Grażyny Wojcieszko.

Wydawca zachęca do lektury czterech esejów: Anny Marii Kreft poświęcone dramatom Anny Achmatowej, Bartłomieja Siwca na temat „Obcego” Alberta Camusa, Janusza Drzewuckiego – zatytułowany „Czytając Różewicza w Roku Różewicza” oraz Jarosława Górskiego o skandalu russowskim.

W dziale z prozą opublikowano zapiski Piotra Milewskiego z Etiopii, a także utwory Zbigniewa Dmitrocy, Tomasza Krakowiaka i Victora Ficnerskiego.

Nie zabrakło stałych felietonistów: Mirosława Bańko, Piotra Wojciechowskiego i Karola Maliszewskiego.

Okładkę najnowszego numeru zdobi ilustracja Emilii Piechowicz, która nawiązuje do tematu felietonu prof. Jana Zielińskiego „Wiśnia. Czereśnia”.

W tym wydaniu z Magdaleną Niedźwiedzką, autorką książki „Gdy kobiety milczały. Sceny z życia George Sand”, rozmawia Tomasz Zb. Zapert.

„Wyspa” w wersji papierowej i elektronicznej jest już dostępna w sprzedaży

Artykuł sponsorowany.