Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Mireczek" to książka poruszająca ważne tematy, takie jak alkoholizm oraz DDA. Nie jest to powieść, którą jednoznacznie można potępić, tudzież wychwalać bezkrytycznie. Styl autorki jest stosunkowo lekki w porównaniu do poruszanej tematyki. Z początku mi się to nawet podobało, gdyż miałem wrażenie, że autorka nie chce epatować bólem lub wstrząsającymi sytuacjami. Po pewnym czasie jednak zaczęło mi to przeszkadzać. Pani Zbroja momentami opisuje zdarzenia całkiem brutalne, jak na przykład przemoc domową i robi to z emocjonalnością porównywalną, z dyktowaniem komuś listy zakupów. Być może nieco przesadzam, jednak ten cyniczny, odrobinę lekceważący styl, po jakimś czasie zdaje się być sztuczny. Widzimy, że pod tą maską, kryje się dziewczynka, która się bardzo boi i bardzo potrzebuje miłości. Być może to zabieg celowy, gdyż dla jednego epatowanie swoją tragedią jest niesmaczne, a dla drugiego owa maska odpycha sztucznością. Ja nie mam zamiaru oceniać samego stylu, ponieważ gdy przeczytałem zakończenie, zadałem sobie pytanie: co tak na prawdę chciała przekazać autorka?
Cała książka jest autoterapeutyczna. Według mnie w niczym to jej nie ujmuje. Po to się czyta książki by dowiedzieć się czegoś z przeżyć innych ludzi. Autorka sama niejako wyrusza na poszukiwania "mitycznego" zdarzenia, które zapoczątkowało chorobę ojca, która w efekcie zniszczyła jej dzieciństwo i zadała masę bólu. O historię ojca wypytuje rodzinę, znajomych, a nawet bezdomnych. Ta książka to niemal reportaż, w którym dziennikarka śledcza, stara się ustalić przyczynę zgonu własnego ojca, jak również przyczynę tak wielu bolesnych lat. Autorka jest w tym bardzo skrupulatna, pewne fakty łączy z przypuszczeniami, zdarzenia, które pamięta, z opowieściami, własne opinie na temat choroby ojca, z naukowymi opracowaniami. To wszystko brzmi jak niezły kryminał, jednak autorka posługuje się owym lekkim stylem, który nieco bagatelizuje opowiadaną historię. Pozornie Aleksandra Zbroja stara się dociec, co lub kto sprawił, że jej ojciec zaczął pić, podejmuje różne ciekawe tropy, jednak zakończenie, w którym nazywa bez ogródek ojca **ujem, zdaje mi się być rozczarowujące.
Zamiast urozmaicić nieco styl, przestać ukrywać żal do rodziców, zmienić narrację na pierwszoosobową, wykrzyczeć ten swój ból, autorka podtrzymuje stylistykę, która kojarzyła mi się nieco ze zbuntowaną nastolatką, która pogardza swoim ojcem. Nie twierdzę, że autorka nie może czuć pogardy wobec kogoś, kto zniszczył jej dzieciństwo, gdyż to nie moja sprawa, jednak finalnie zadałem sobie pytanie, czy właśnie przeczytałem 253 strony, by pani Zbroja mogła powiedzieć, że jej ojciec jest **ujem?
Niemniej "Mireczek" to książka ważna przynajmniej ze względu na tematykę. Ów lekceważący styl, często okpiwa te typowo polskie przekonania o piciu, im więcej podobnych treści, zarówno w literaturze, jak również w Internecie, tym większa nadzieja, że postrzeganie alkoholu w Polsce się kiedyś zmieni. Nie czuję się rozczarowany tą lekturą, jednak miałem wrażenie, że wystarczyło naprawdę niewiele, by była to pozycja, którą poleca się z czystym sumieniem.

"Mireczek" to książka poruszająca ważne tematy, takie jak alkoholizm oraz DDA. Nie jest to powieść, którą jednoznacznie można potępić, tudzież wychwalać bezkrytycznie. Styl autorki jest stosunkowo lekki w porównaniu do poruszanej tematyki. Z początku mi się to nawet podobało, gdy...

Rozwiń Zwiń

Neurotyczny geniusz zapisuje swoje paranoiczne sny - tak w skrócie można określić fabułę. Kryje się za tym spore poszatkowanie. Nie sposób wczuć się w emocje bohaterów, zaś podążanie za fabułą zdaje się być testem na inteligencję i wytrwałość. Czytanie "Niewyczerpanego żaru" było wyjątkowo mało satysfakcjonujące. Wallace to rzeczywiście osoba o ponadprzeciętnej inteligencji, która może wzbudzić uznanie, jednak nie ma to przełożenia na jakąkolwiek przyjemność z lektury. Powiedzieć, że autor puścił wodze fantazji to powiedzieć nieco za mało. Ta książka to rzeczywiście sen paranoika - nie ma w niej żadnych zasad. Podejrzewam, że gdybym sam przeczytał powyższe zdanie, czuł bym się zachęcony do zapoznania się z tą lekturą. Niestety, ta książka to chaos, który nuży, to bełkot, który niczego nie wnosi, to językowa ekwilibrystyka, która jest sztuką dla sztuki na 1012 stronach usianych drobnymi jak mak literkami. Forma wydania tej książki to również jakieś nieporozumienie - uważajcie by podczas lektury nie oślepnąć lub nie zwichnąć sobie nadgarstka. Żałuję, że dałem się złapać na nachalny marketing.

Neurotyczny geniusz zapisuje swoje paranoiczne sny - tak w skrócie można określić fabułę. Kryje się za tym spore poszatkowanie. Nie sposób wczuć się w emocje bohaterów, zaś podążanie za fabułą zdaje się być testem na inteligencję i wytrwałość. Czytanie "Niewyczerpanego żaru" było wyjątkow...

Rozwiń Zwiń

Z okładki dowiadujemy się, że Osamu Dazai jest jednym z bardziej znaczących japońskich pisarzy, zaś w rękach trzymamy jego najważniejszą powieść, w dodatku ostatnią ukończoną przed samobójczą śmiercią. To działa na zarówno na wyobraźnię, jak również podsyca oczekiwania. Niestety nie dane mi było zachwycić się piórem japońskiego pisarza. Z pozoru wszystko jest w moim guście: niezrozumienie świata, poczucie wyobcowania, zmagania z przeciwnościami, jednak nie spodobała mi się sama forma podania owych problemów. Dazai przez pierwsze pół książki pisze, że jego bohater się boi i by ukryć ten strach błaznuje, zaś w drugiej połowie, że się boi i zapija ten strach. Niestety jest to podane w formie informacyjnej a nie opisowej. Autor nie przytacza historii, które wywołują w Yozo strach, nie opisuje zbyt wielu błazeństw, rzuca co prawda jakieś strzępki informacji, dzięki którym rozumiemy co się dzieje z bohaterem, jednak nie pozwala czytelnikowi wejść głębiej, wyobrazić sobie tego co rzeczywiście czuje bohater i dlaczego coś robi. Podobnie jest w kwestii opisów, które są niebywale lakoniczne. Osobiście nie przepadam za zbyt długimi opisami, jednak tu są one wręcz minimalne, a przecież bohater „Zatracenia” szlaja się po mieście, mieszka w podrzędnych pokojach, spotyka różnych ludzi, ja chciałbym być w stanie wyobrazić sobie te speluny, mansardy, tych pijaków i kurtyzany, jednak autor nie jest skory ich nam przedstawić. W dodatku Yozo przeżywa rozmaite katusze wewnętrzne, jednak w narracji są one przedstawione zbyt powierzchowne, autor zapętla się wręcz mieląc wciąż podobne zdania, nie próbując pogłębić stanu psychicznego swojego bohatera. Na koniec dochodzą różnice kulturowe, które utrudniają zrozumienie postaci. To w rezultacie sprawia, że powieść jest płaska i nierozwinięta, zarówno pod względem stylistycznym, jak również narracyjnym, gdyż Yozo nie jest pierwszym bohaterem, który marzył o tym, by zostać artystą, a jedyne co osiągnął to tytułowe „Zatracenie”. Nie twierdzę, że Dasai musiał wymyślać na nowo koło, jednak forma w jakiej przedstawił tę historię do mnie nie przemówiła. Niestety wbrew bardzo wielu pozytywnym opiniom, w moim odczuciu ostatnia książka Dazaiego wygląda bardziej jak debiut publikowany w gazecie, niż epokowa powieść, nie wystarczy bowiem stworzyć tragicznego bohatera, by uznać książkę za wyjątkową, muszą iść za tym emocje, przesłanie, a przynajmniej imponujący styl, niestety w „Zatraceniu” tego nie uświadczyłem.

Z okładki dowiadujemy się, że Osamu Dazai jest jednym z bardziej znaczących japońskich pisarzy, zaś w rękach trzymamy jego najważniejszą powieść, w dodatku ostatnią ukończoną przed samobójczą śmiercią. To działa na zarówno na wyobraźnię, jak również podsyca oczekiwania. Niestety nie dane m...

Rozwiń Zwiń

Ciężko mi ocenić tę powieść jednoznacznie. Osobiście wdawało mi się, że będzie to książka, która będzie traktować o jodze, będzie więc zawierała pewne przemyślenia natury filozoficznej lub wskazówki duchowe. W rzeczywistości jest to opowieść autobiograficzna. Autor opowiada nam o swoich wzlotach i upadkach. Do tych należą między innymi pobyt w szpitalu psychiatrycznym, śmierć przyjaciół, czy ból po rozstaniu. Opisy nie ściskają za gardło, ani też nie nużą. Trudno jest mi ocenić tę książkę, gdyż z jednej strony mamy do czynienia z lekkim stylem, a z drugiej miałem poczucie, że momentami mimo poważnej tematyki powieść jest nijaka. Carrere opisuje przeżycia dość dojmujące i czyni to w sposób, który nie wywołał we mnie większych emocji. Jednocześnie nie mogę też stwierdzić, że książka jest o niczym lub nie daje do myślenia. To lekkostrawna forma, ciężkostrawnych tematów. Nie czuję się ani urzeczony, ani rozczarowany.

Ciężko mi ocenić tę powieść jednoznacznie. Osobiście wdawało mi się, że będzie to książka, która będzie traktować o jodze, będzie więc zawierała pewne przemyślenia natury filozoficznej lub wskazówki duchowe. W rzeczywistości jest to opowieść autobiograficzna. Autor opowiada nam o swoich wz...

Rozwiń Zwiń