Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(…) język ma niemalże nadnaturalną moc – istniejąc wśród ludzi, łączy we wspólnotę nasze mózgi, chronione przez grube czaszki. Słowo nabiera znaczenia dopiero między ludźmi, a sens życia – jego cnota – ma coś wspólnego z głębią tworzonych przez nas związków. To relacje między ludźmi nadają życiu sens.

(…) język ma niemalże nadnaturalną moc – istniejąc wśród ludzi, łączy we wspólnotę nasze mózgi, chronione przez grube czaszki. Słowo nabiera znaczenia dopiero między ludźmi, a sens życia – jego cnota – ma coś wspólnego z głębią tworzonych przez nas związków. To relacje między ludźmi nadają życiu sens.

Śmierć tak dobrze mi znana z pracy, tym razem przyszła z wizytą osobistą. Oto się spotkaliśmy twarzą w twarz, a mimo to wyglądała nieznajomo.

Śmierć tak dobrze mi znana z pracy, tym razem przyszła z wizytą osobistą. Oto się spotkaliśmy twarzą w twarz, a mimo to wyglądała nieznajomo.

Jeśli brzemię śmiertelności ciąży nam zawsze tak samo, to czy można się do niego przyzwyczaić?

Jeśli brzemię śmiertelności ciąży nam zawsze tak samo, to czy można się do niego przyzwyczaić?

Czasem złe wieści stanowią tak wielki szok, że w mózgu dochodzi do spięcia. Fenomen ten jest znany jako syndrom "psychogenny", skrajny przypadek omdlenia, którego ludzie doświadczają po usłyszeniu tregicznych wiadomości.

Czasem złe wieści stanowią tak wielki szok, że w mózgu dochodzi do spięcia. Fenomen ten jest znany jako syndrom "psychogenny", skrajny przypadek omdlenia, którego ludzie doświadczają po usłyszeniu tregicznych wiadomości.

Ponoć ciężkie choroby pomagają przejrzeć na oczy. Ja dowiedziałem się tylko, że umrę, ale to wiedziałem już wcześniej. Nie zmienił się zatem stan mojej wiedzy - za to kompletnie posypały się moje możliwości planowania. Najsensowniejszym rozwiązaniem wydawało się żyć dalej - gdybym tylko wiedział ile mam jeszcze czasu. Jeżeli trzy miesiące, spędziłbym je z rodziną. Rok ? Napisałbym książkę. Dziesięć lat ? Wróciłbym do leczenia. Stara prawda, że żyje się wyłącznie obecną chwilą, też szczególnie nie pomagała. Bo niby co miałem zrobić z tą chwilą ?

Ponoć ciężkie choroby pomagają przejrzeć na oczy. Ja dowiedziałem się tylko, że umrę, ale to wiedziałem już wcześniej. Nie zmienił się zatem stan mojej wiedzy - za to kompletnie posypały się moje możliwości planowania. Najsensowniejszym rozwiązaniem wydawało się żyć dalej - gdybym tylko wiedział ile mam jeszcze czasu. Jeżeli trzy miesiące, spędziłbym je z rodziną. Rok ? Napisał...