Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Patrzyłem na niego w kołysce i kiedy zaczynał chodzić. Gdzie ty się pchasz - mówiłem mu cicho albo powtarzałem sobie w głowie - gdzie ty się pchasz, głuptasku? Naprawdę chcesz się wpakować w to bagno, w ten kierat, w którym ojciec zatruwa syna, syn - wnuka, wnuk - prawnuka, a każdy na inny, bardziej wymyślny sposób; czy naprawdę chcesz przedłużać tę linię cierpienia?

Patrzyłem na niego w kołysce i kiedy zaczynał chodzić. Gdzie ty się pchasz - mówiłem mu cicho albo powtarzałem sobie w głowie - gdzie ty się pchasz, głuptasku? Naprawdę chcesz się wpakować w to bagno, w ten kierat, w którym ojciec zatruwa syna, syn - wnuka, wnuk - prawnuka, a każdy na inny, bardziej wymyślny sposób; czy naprawdę chcesz przedłużać tę linię cierpienia?

W środku i na zewnątrz, do siebie i do innych, opowiadać każdą sytuację, nazywać każdy stan; szukać słów, przymierzać je, ten bucik, który zmienia cudownie kopciuszka w królewnę. Przesuwać słowa jak żetony, którymi obstawia się numery w ruletce. Może tym razem się uda? Może się wygra? Mówić, łapać ludzi za rękaw, kazać im siadać naprzeciwko i słuchać. Potem samemu zamieniać się w słuchacza dla ich “mówić, mówić”. Czy nie powiedziano: Mówię, więc jestem? Mówi się, a więc się jest? Używać do tego wszystkich możliwych środków, metafor, parabol, zająknięć, nie dokończonych zdań, nie zważać, że zdanie urwie się w połowie, jakby za czasownikiem otworzyła się nagle przepaść. Nie zostawiać żadnych nie wyjaśnionych, nie opowiedzianych sytuacji, żadnych zamkniętych drzwi; wyważać je kopniakiem przekleństwa, nawet te, które prowadzą do żenujących i wstydliwych korytarzy, o których wolałoby się zapomnieć. Nie wstydzić się żadnego upadku, żadnego grzechu. Grzech opowiedziany zostaje odpuszczony. Opowiedziane życie – zbawione. Czy nie tego uczą nas święci Zygmunt, Karol i Jakub? Ten, kto nie nauczył się mówić, zostanie na zawsze uwięziony w pułapce.

W środku i na zewnątrz, do siebie i do innych, opowiadać każdą sytuację, nazywać każdy stan; szukać słów, przymierzać je, ten bucik, który zmienia cudownie kopciuszka w królewnę. Przesuwać słowa jak żetony, którymi obstawia się numery w ruletce. Może tym razem się uda? Może się wygra? Mówić, łapać ludzi za rękaw, kazać im siadać naprzeciwko i słuchać. Potem samemu zamieniać się...

Jak wysiądę - dobrze. Jak nie wysiądę - źle. Doskonale znacie te przymusy. Na pamięć macie wkuty alfabet takich neuroz. Wysiąść - dobro. Nie wysiąść - zło. Jak liczba ludzi stojących na przystanku jest nieparzysta - dobrze. Jak parzysta - źle. Jak pestką brzoskwini trafię do kosza - szczęście. Jak nie trafię - katastrofa. Jak winda będzie stała na parterze - harmonia. Jak nie - chaos. Jak przyjdzie na randkę w spódnicy - życie. Jak w spodniach - śmierć. Jak na ciemnej ścianie wieżowca świeci się więcej niż dziewiętnaście okien - wszystko się uda. Jak mniej - nic się nie uda. Jak świeci się dokładnie dziewiętnaście - jestem bogiem. Jak stolik pod oknem będzie wolny - pełnia. Jak zajęty - nów. Jak w ciągu kwadransa odpisze na esemesa - światło. Jak w ciągu paru godzin, a może nawet jutro - ciemność. Jak znajdę oderwany od mankietu guzik - dobrze. Jak nie znajdę - reszta życia minie mi na szukaniu.

Jak wysiądę - dobrze. Jak nie wysiądę - źle. Doskonale znacie te przymusy. Na pamięć macie wkuty alfabet takich neuroz. Wysiąść - dobro. Nie wysiąść - zło. Jak liczba ludzi stojących na przystanku jest nieparzysta - dobrze. Jak parzysta - źle. Jak pestką brzoskwini trafię do kosza - szczęście. Jak nie trafię - katastrofa. Jak winda będzie stała na parterze - harmonia. Jak nie -...