Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyznaje się bez bicia- nie skończyłam tej książki. Czułam już zmęczenie ciągnącymi się problemami Mare i Cala, chociaż poprzednie 3 części naprawdę mi się podobały. Może to już było pewnego rodzaju zmęczenie materiałem? Nie wiem. Ale nie mam zamiaru wystawiać tej książce oceny, ponieważ domyślam się, że dalsza fabuła mogła być dobra. Po prostu już nie dla mnie.

Przyznaje się bez bicia- nie skończyłam tej książki. Czułam już zmęczenie ciągnącymi się problemami Mare i Cala, chociaż poprzednie 3 części naprawdę mi się podobały. Może to już było pewnego rodzaju zmęczenie materiałem? Nie wiem. Ale nie mam zamiaru wystawiać tej książce oceny, ponieważ domyślam się, że dalsza fabuła mogła być dobra. Po prostu już nie dla mnie.

Dawno już nie pisałam opinii, albo czegoś w jej stylu. Ale jakoś po tej książce nie mogłam sobie odpuścić.
Fabuła była naprawdę w porządku, przez większość czasu. Można powiedzieć, że autorka zachowała poziom poprzednich części. Ale. Tak, zawsze musi być jakieś ale. Zakończenie- to mi nie daje spokoju. Książka miała niesamowity potencjał- a jednak autorka ten potencjał zmarnowała.
Czytając ostatnie kilkadziesiąt stron miałam wrażenie, że akcja niesamowicie przyspieszyła, wątki, które mogły zostać rozwinięte, zostały błyskawicznie zakończone. Już nie mówiąc o zmianach jakie zaszły po cofnięciu się w przeszłość przez Kalsea. Jakim cudem utopijny świat Teara nie potrafił przetrwać przez nawet jedno pokolenie, ale po zmianie przeszłości, nagle wszystko jest wręcz idealne? I czy naprawdę nie było innego sposobu na uratowanie współczesnego Tearlingu?
Tak jak powiedziałam, uważam, że książka była dobra aż do zakończenia, niestety autorka nie wykorzystała jej potencjału. A szkoda.

Dawno już nie pisałam opinii, albo czegoś w jej stylu. Ale jakoś po tej książce nie mogłam sobie odpuścić.
Fabuła była naprawdę w porządku, przez większość czasu. Można powiedzieć, że autorka zachowała poziom poprzednich części. Ale. Tak, zawsze musi być jakieś ale. Zakończenie- to mi nie daje spokoju. Książka miała niesamowity potencjał- a jednak autorka ten potencjał...

Cały czas jestem pod wrażeniem w jaki sposób autorka przedstawiła anioły. Przyjął się pewien schemat- kiedy ktoś pisze o aniołach muszą być one wcieleniem dobroci, z kolei tymi złymi są demony i upadli. Nie można powiedzieć, że tutaj jest na odwrót. W porównaniu z demonami i na przykład strawionym, anioły te są wcieleniem dobra. Susan Ee w niesamowicie ciekawy sposób opisuje apokalipsę spowodowaną przez anioły. Ciekawa akcja, jakże ujmujący wątek Penryn i Raffe'a, i chyba jeszcze lepszy wątek o siostrze Penryn i szarańczakach. Z pewnością ta część jest najlepsza.
Właśnie tutaj dochodzi do ostatecznego starcia między ludźmi, aniołami a nawet demonami. Ludzie w końcu naprawdę pokarzą, że przeciwnik ich nie doceniał. Nie wiem co można więcej napisać o tej książce oprócz tego, że jest naprawdę niesamowita. Jeżeli ktoś jej nie czytał, albo się z tym wacha- teraz, natychmiast niech zacznie czytać. Na pewno się nie zawiedzie. :3

Cały czas jestem pod wrażeniem w jaki sposób autorka przedstawiła anioły. Przyjął się pewien schemat- kiedy ktoś pisze o aniołach muszą być one wcieleniem dobroci, z kolei tymi złymi są demony i upadli. Nie można powiedzieć, że tutaj jest na odwrót. W porównaniu z demonami i na przykład strawionym, anioły te są wcieleniem dobra. Susan Ee w niesamowicie ciekawy sposób...