Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeszcze do niedawna nie przepadałam za opowiadaniami. Nie doceniałam tych krótkich utworów, w których wiecznie brakowało mi przestrzeni na prawdziwe zżycie się z bohaterami. Ta książka ostatecznie zmieniła moje zdanie w tej kwestii.

Barwne i wciągające - jak zwykle zresztą u Grzędowicza - historie pisane na przestrzeni wielu lat, w różnych etapach jego życia nie zawodzą pod żadnym względem. Nawet te najkrótsze skutecznie pobudzają wyobraźnię zapraszając do swych osobliwych światów z otwartymi.. stronicami. Ciekawie było przyjrzeć się rozwojowi jego warsztatu pisarskiego oraz wpływowi ówczesnej sytuacji politycznej i życiowej na charakter poszczególnych utworów.
Uroku dodawały krótkie notatki samego autora umieszczone po każdym opowiadaniu. Nakreślił w nich czas powstania i wydarzenia, które go wówczas inspirowały.
Załoga Fabryki Słów odwaliła kawał dobrej roboty odnajdując te zagubione dzieła. Jestem im za to ogromnie wdzięczna.
Jedyne, co mi przeszkadzało, to zbyt pikselowate ilustracje i kilka rażących literówek/błędów interpunkcyjnych. Można jednak wybaczyć.

Jeszcze do niedawna nie przepadałam za opowiadaniami. Nie doceniałam tych krótkich utworów, w których wiecznie brakowało mi przestrzeni na prawdziwe zżycie się z bohaterami. Ta książka ostatecznie zmieniła moje zdanie w tej kwestii.

Barwne i wciągające - jak zwykle zresztą u Grzędowicza - historie pisane na przestrzeni wielu lat, w różnych etapach jego życia nie zawodzą...

Książka dość specyficzna. Nie spodziewajmy się wartkiej, chronoligocznej akcji. Więcej tu wewnętrznych monologów narratorki i głównej bohaterki w jednym.

Martyna jest poukładaną intelektualistką, zgoła odmienną od swojej matki. Tocząc nią rozmowy, konfrontuje się jednocześnie sama ze sobą i próbuje zrozumieć zarówno siebie, matkę, jak i ich zawiłą relację. Rozmyśla także nad swoim życiem towarzyskim, relacjami z mężczyznami.

Podałam wyższą ocenę od większości moich poprzedników, ponieważ książka nie jest taka bezwartościowa. Jest zawiła, troszkę nudna i momentami chaotyczna tak jak tylko mogą być chaotyczne myśli kobiety zmagającej się ze swoimi wewnętrznymi emocjami, które nie znajdują upustu, ale myślę, że właśnie o taki efekt końcowy zabiegała autorka.
Poza tym skłania do myślenia, zrozumienia własnej przeszłości i relacji z innymi ludźmi. Było w książce kilka momentów, które wydawały mi się wręcz wyrwane z mojego życia, przez co wspomnienia ożywały przynosząc nowe refleksje.

Jeżeli akurat macie tę pozycję pod ręką, to warto sięgnąć i sprawdzić, jak ją czujecie. Może znajdziecie w niej coś dla siebie. Czytywałam o wiele gorsze, nie wnoszące nic do życia książki.

Książka dość specyficzna. Nie spodziewajmy się wartkiej, chronoligocznej akcji. Więcej tu wewnętrznych monologów narratorki i głównej bohaterki w jednym.

Martyna jest poukładaną intelektualistką, zgoła odmienną od swojej matki. Tocząc nią rozmowy, konfrontuje się jednocześnie sama ze sobą i próbuje zrozumieć zarówno siebie, matkę, jak i ich zawiłą relację. Rozmyśla także...

"Poglądy świata w wieku XIX i XX mają tę właściwość, iż [...] nazywają one ludzi dawnych barbarzyńcami, a jednak ci nieokrzesani posiadali o wiele lepsze pojęcie o niebie i ziemi, jak my sami, wychowani tylko na książkach szkolnych. Dla pogan, zwłaszcza Sławjan, księgami były prawdy tkwiące na niebie i żyjące w otoczeniu."

"Bogoznawstwo Sławjan" to króciótka książka, która jest reprintem edycji z roku 1925, a więc dość starej i archaicznie napisanej. Szukałam informacji o autorze, ale o ile nie był on słynnym architektem z imponującym wąsem, to internet milczy na jego temat. A szkoda, bo wygląda na to, że był pasjonatem. Rościł szczere wyrzuty do historyków, którzy śmieli twierdzić, iż nasz naród był przed czasami chrześcijańskimi zacofany, a światło przynieśli nam dopiero sąsiedzi.
Jest jednak po przy tym ogromnie radykalny. Przykładowo napisał, iż Polacy byli ogromnie skłonni do przyjęcia wiary chrześcijańskiej, że najprawdopodobniej Kościół istniał od dawien dawna w Polsce, a zakorzenił się tak późno tylko przez to, że "wiara Krzyża Chrystusowego szła od Niemców, od Krzyżaków podłych." Ta i podobne twierdzenia sprawiają, że cała treść książki wydaje się mocno naciągana.

Nie znajdzie czytelnik w tej pozycji opisów bóstw słowiańskich czy mitologicznych stworzeń. Za to książka pełna jest objaśnień pochodzenia słów przeróżnych i nazw własnych, udowadniając przy tym, jak wiele w naszej kulturze jest pogańskiej spuścizny, z której nie zdajemy sobie sprawy. I tę etymologiczną część książki uważam za najciekawszą.

"Poglądy świata w wieku XIX i XX mają tę właściwość, iż [...] nazywają one ludzi dawnych barbarzyńcami, a jednak ci nieokrzesani posiadali o wiele lepsze pojęcie o niebie i ziemi, jak my sami, wychowani tylko na książkach szkolnych. Dla pogan, zwłaszcza Sławjan, księgami były prawdy tkwiące na niebie i żyjące w otoczeniu."

"Bogoznawstwo Sławjan" to króciótka książka, która...