„Horyzont zdarzeń”, bo taki tytuł nosi druga część serii (autor ponownie wykorzystuje w roli tytułu swojej książki termin z zaawansowanej fizyki, pozwalając doszukiwać się w tym ukrytego sensu – co jednak, z racji wykraczania tych pojęć poza standardowy poziom wiedzy, nie każdy doceni), kontynuuje opowieść o losach kilkorga bohaterów, których poznaliśmy już w pierwszym tomie. Mamy więc z jednej strony wątek Staszka i Marii, których drogi skrzyżowały się z Christianem Leitnerem, niedawno awansowanym do szeregów SS niemieckim oficerem, a z drugiej poznajemy dalsze losy kilku ocalałych z nalotu Luftwaffe żołnierzy Korpusu Ochrony Pogranicza, z Bronkiem Zaniewskim na czele. Tych pierwszych los gna coraz dalej na zachód, drugich natomiast w kierunku zupełnie przeciwnym - nie do końca zgodnie z ich wolą. I jedni, i drudzy przekraczają podczas swej podróży dawne granice państw – pozornie nieprzepuszczalne niczym tytułowy horyzont zdarzeń.

Tym, co rzuca się w oczy, a w poprzednim tomie nie było specjalnie wyeksponowane, jest pewna gatunkowa charakteryzacja obu wątków powieści. Podczas gdy losy starszego z braci Zaniewskich i jego współtowarzyszy są wciąż typową opowieścią wojenną, gdzie czytelnika co kawałek atakują coraz to gorsze okropieństwa wojny, to drugi wątek - Staszka, Marii i Christiana Leitnera - nabiera w tej części charakteru mocno kryminalnego i zagadkowego. To nadaje książce zupełnie nowego smaku i sprawia, że z jeszcze większym zapałem poznaje się losy bohaterów, a seria „Parabellum” może dzięki temu zyskać także kilku czytelników rozmiłowanych w kryminałach. Osobliwym zabiegiem jest też transfer jednej postaci z historii oddziału Bronka - okrutnego hitlerowskiego oprawcy Blakenburga - do opowieści o parze młodych uciekinierów z Warszawy. Blakenburg jest naprawdę zmyślnie wykreowanym czarnym charakterem. Jest okrutny, bezwzględny oraz niezwykle wyrachowany, doskonale sprawdzając się w swojej roli - do tego stopnia wzbudzając odrazę, że łatwo jest poczuć prawdziwą sympatię nawet do Christiana Leitnera, który też przecież nie jest aniołem (a na dodatek przesiąknięty jest hitlerowską propagandą).

„Horyzont zdarzeń” to zdecydowanie krok w dobrym kierunku. Szczęśliwie dla wszystkich wygląda na to, że cykl „Parabellum” ominęło fatum drugiego tomu, który w niejednej serii okazuje się gorszy od dobrze rokującej pierwszej części. Może to dlatego, że autor z góry wiedział, jak potoczą się losy bohaterów, a podział na tomy jest w pewnym stopniu wymuszony ze względów wydawniczych. Widać, że wraz z postępem opowieści autor się rozwija, a pisanie przychodzi mu coraz łatwiej - a przynajmniej efekt jaki osiąga, jest coraz lepszy. Oby tak dalej. Powodzenia dla autora i oby kolejne tomy przyniosły przynajmniej tyle przyjemności z lektury, co pierwsze dwa.

Gorąco polecam!

Paweł Kukliński