Mimo, iż Jane zdaje sobie sprawę z tego, że Hoyt nie może być sprawcą dopiero co odkrytych zbrodni, nie może pozbyć się przeczucia, że obie sprawy są ze sobą powiązane. Niestety, zaangażowany w śledztwo agent FBI, Gabriel Dean jest innego zdania. Zarzuca ponadto Rizzoli brak profesjonalizmu wynikający ze zbytniego zaangażowania emocjonalnego. Gdy Chirurgowi udaje się uciec z więzienia teoria policjantki potwierdza się – wkrótce zaczyna on zabijać kobiety wspólnie z tajemniczym sprawcą.

Rizzoli czuje się osaczona przez mordercę, który na każdym etapie śledztwa zostawia dla niej ukryte wiadomości. Zapowiada również, że stanie się ona jego następną ofiarą. Jednocześnie Jane próbuje przezwyciężyć rosnącą fascynację Gabrielem.

„Skalpel” to kontynuacja bestsellerowego „Chirurga”, rozpoczynającego cykl Rizzoli/Isles. W drugim tomie serii Gerritsen wprowadza dopiero postać Maury Isles, pozostaje więc ona bohaterką drugo – a nawet trzecioplanową. Na planie pierwszym znajduje się rzecz jasna sama Jane Rizzoli – nieco zagubiona policjantka, próbująca sukcesami w pracy przekonać samą siebie, że jest warta tyle samo, co jej rozpieszczany i wyróżniany przez matkę starszy brat. Chwilami główna bohaterka łudząco przypomina postać Clarise Starling z „Milczenia owiec”. Inspiracja Gerritsen jest tu mocno wyczuwalna, zmienią to dopiero kolejne tomy cyklu.

Skojarzenia z „Milczeniem owiec” nasuwa przede wszystkim relacja między Rizzoli a Chirurgiem. To właśnie on staje się głównym bohaterem powieści – jego naśladowca nazywany Hegemonem jest jedynie pretekstem wykorzystanym przez autorkę, by móc kontynuować historię zawartą w tomie pierwszym (niektórzy recenzenci zarzucili Gerritsen, że główną przyczyną stworzenia „Skalpela” jest chęć zarobienia na sukcesie „Chirurga” i drugim tomem zwyczajnie odgrzewa dawny pomysł).

Gerritsen świadomie wprowadza do powieści elementy kontrowersyjne i drastyczne. Drobiazgowe relacje z wykonywanych przez doktor Isles autopsji zapewniły serii etykietkę thrillera medycznego. „Skalpel” to kontynuacja nieco słabsza od „Chirurga”, nadal jest jednak całkiem niezłą lekturą dla fanów gatunku.

Maria Guzelak-Robaszkiewicz