Skonsternowany Blackwood pragnie wyciągnąć więcej informacji od profesora, kiedy jednak okazuje się, że ten popełnił samobójstwo, Adam pozostaje w ślepej uliczce. Wtedy niespodziewanie kontaktuje się z nim córka McLintocka, która wierzy, że jej ojciec nie był zdolny do tak desperackiego czynu. Ta dwójka postanawia podążyć tropem zmarłego profesora - odtworzyć ścieżkę jego wędrówki z ostatnich miesięcy i dotrzeć do rozwiązania zagadki.

Równolegle czasowo, Jessica Silverton - antropolog przeprowadzająca wraz z grupą badania w Peru odkrywa, że to, co do tej pory mieli za wyobrażenia i malowidła kultury Mochica, może okazać się realnymi praktykami. Tutaj należy dodać, że kultura Moche nie została przez Knoxa wymyślona na potrzeby powieści. Powstała między II a I w.p.n.e., a zasłynęła głównie z ceramiki, na której obrazowane były codzienne czynności i obrządki społeczeństwa. Tym, co wyróżnia kulturę Mochica na tle innych, są właśnie malowidła na ceramikach. Przedstawiają one bowiem nie tylko zwykłe czynności, ale także mnóstwo scen erotycznych, z czego wiele to dewiacje seksualne, takie jak zoofilia czy nekrofilia. Jessica zaczyna poważnie zastanawiać się nad tym, czy perwersyjne malowidła mogły jednak oznaczać rzeczywiste zachowania tej kultury.

Mniej więcej w tym samym czasie w Londynie inspektor Ibsen prowadzi sprawę młodego, mężczyzny rosyjskiego pochodzenia, którego znaleziono we własnym mieszkaniu potwornie okaleczonego...

Edynburg, Peru, Londyn. Blackwood, McLintock, Silverton, Ibsen. Choć czytelnik domyśla się, że każdy wątek splecie się prędzej czy później z kolejnym, to nie wie oczywiście, na czym ów splot będzie polegał. Podczas lektury rodzi się jednak wiele pytań. Co wspólnego mają templariusze z kulturą Mochica? Jak ma się prowadzona przez londyńskiego inspektora sprawa do samobójstwa Archibalda McLintocka? Zaręczam, że prędzej czy później dojdzie do zderzenia i wszystko się wyjaśni.

„Rytuał babiloński” oferuje czytelnikowi morderstwo, zagadkę, świadectwo jednej z dziwniejszych kultur, porachunki mafijne i kiełkujące uczucie. Być może jest tego nieco za dużo. Niekiedy odnosiłam wrażenie chaosu, który był dodatkowo potęgowany przez niezwykle krótkie rozdziały, których dopiero zakończenie było interesujące. Do irytacji doprowadzał mnie z kolei fakt, że kiedy lapidarny rozdział wprowadzał na koniec coś intrygującego, to kolejny fragment tekstu odnosił się już do czegoś innego. Oczywiście takie zabiegi są potrzebne i mają stopniować napięcie, jednak przy tak okrojonych częściach powieści Tom Knox robił to zdecydowanie zbyt często.

Najsłabszym punktem powieści są zdecydowanie bohaterowie. Zachowują się tak, jakby ich twórca za punkt honoru postawił sobie to, aby czytelnik ich nie polubił. Razi ich naiwność i głupota. Moją sympatię z całego grona zaskarbił sobie jedynie Ibsen. Podobnie język powieści - niekiedy niestety zbyt metaforyczny i poetycki, przez co momentami śmieszny i nieadekwatny do sytuacji. Najmocniejszym punktem „Rytuału babilońskiego” jest z kolei rozwiązanie tajemnicy. Niewiele mogę niestety na ten temat powiedzieć, żeby nie zepsuć czytelnikom lektury.

Dla tych, którzy lubią tajemnice osnute na domniemaniach wyrastających z historii, którzy z zamiłowaniem śledzą teorie spiskowe, a zwłaszcza dla tych, którzy interesują się templariuszami - „Rytuał babiloński” powinien być lekturą zadowalającą. Jest tu krew i są perwersje. Jest zagadka i jest jej rozwiązanie. Żałuję jedynie, że tak niewiele mogę powiedzieć nie zdradzając zakończenia powieści.  

Sylwia Sekret