Zapominamy przy tym o wszystkim, co prowadziło nas do tej chwili, gdy przewracamy już tę naprawdę ostatnią stronę i żegnamy się na zawsze z bohaterami. A tak naprawdę to właśnie drugi tom powinien być tym najważniejszym w serii. To właśnie tam autor może naprawić wszystkie swoje potknięcia, wypełnić luki w budowie świata, dać czas bohaterom na rozwój i obranie właściwego kierunku.

Czytanie drugiego tomu to jedno z najlepszych uczuć dla czytelnika – wracamy do ulubionych bohaterów i mamy świadomość, że nic nie jest jeszcze ostateczne, bo wciąż czeka na nas ciąg dalszy. Może wydarzyć się absolutnie wszystko, ale to jeszcze nie będzie koniec. I właśnie to poczucie bezpieczeństwa i nadzieja przepełniały mnie podczas czytania „Kapłanki chaosu” Justyny Komudy, choć na niewiele się zdały, bo finalnie i tak znów wywaliło mnie z kapci.

Po burzliwym zakończeniu „Hegemon Apopi”, czyli początku tej historii, czytelnik spodziewa się wrzucenia w sam środek przerwanej akcji, a wręcz szykuje się na to jak na kolejne starcie, jakie musi stoczyć Apopi w swojej obronie. Swojej i swojego zabójcy (tu akurat w dosłownym tego słowa znaczeniu), który wbrew pozorom jest jednym z niewielu jej sprzymierzeńców w tym dziwnym, magicznym świecie, do którego trafiła wbrew swojej woli niespełna dwa miesiące wcześniej i w którym już zdążyła nieźle namieszać.

Jednak zamiast tego otrzymujemy deliryczne sny, które wprawiają nas w osłupienie i skonsternowanie. Zaczynamy wątpić, czy historia przedstawiona nam w pierwszym tomie wydarzyła się naprawdę i będzie miała swój ciąg dalszy, czy może to wszystko było jedynie senną marą. Przerażającą, brutalną i niespodziewaną – ale jednak nieprawdziwą.

Nie trwa to jednak długo, bo już w drugim rozdziale wracamy do przykrej, magicznej rzeczywistości, w której nasi bohaterowie oczekują na Proces Sprawiedliwych ze świadomością, że szanse na to, że rzeczywiście będzie sprawiedliwy, są bardziej niż znikome. Przetrzymywana w zamknięciu Apopi zaczyna dopuszczać do świadomości coraz mroczniejsze wizje – stąd powracające koszmary i próby radzenia sobie z nimi, które posłużyły autorce za podstawę do przypomnienia bohaterce (oraz przy okazji i nam, czytelnikom) najważniejszych wydarzeń z pierwszego tomu.

Jakże przyjemnie było wrócić do tej historii! Zanurzyć się w pierwotną naturę tej krainy i chłonąć jej zróżnicowany klimat. Sama Apopi również stara się docenić piękno tego świata i jeszcze lepiej poznać tę obcą, elfią kulturę przy okazji podróży do Lasu Środkowego. Oczywiście jego brutalność znów szybko sprowadza ją na ziemię. I choć z pewnością oddałaby wszystko, by się stamtąd wyrwać, powoli dociera do niej, że to, co inne, nie jest ani lepsze, ani gorsze od tego, co jej znane. Jest po prostu inne.

Apopi powoli zaczyna akceptować nowy stan rzeczy, chociaż wciąż jest w tym świecie zagubiona i ciężko jej się pogodzić z niektórymi sprawami, jak na przykład z tym, że musi stać się mniej ludzka, a bardziej elfia ze względu na zajmowaną przez siebie pozycję. Dziewczyna czuje, że nie pasuje do żadnej z tych grup, co rodzi w niej ogromne poczucie osamotnienia. Tajemnice się mnożą, a relacje stają coraz bardziej zawiłe. Na szczęście odnajduje wokół siebie niespodziewanych sprzymierzeńców. Choć i ich lojalności nie może być w stu procentach pewna.

Bardzo doceniam, że mimo niezwalniającego tempa wydarzeń autorka znalazła w tej części więcej miejsca na przeżycia wewnętrzne głównej bohaterki. Między ciągłymi rewelacjami na temat elfiej krainy znalazło się sporo miejsca na wypracowanie relacji między postaciami, a i sam wątek romantyczny też ciekawie się rozwija – choć początkowo w nieco nieoczekiwaną stronę, co może budzić sprzeczne uczucia.

Powiedzieć, że to dobra fantastyka, to jak nic nie powiedzieć. Jestem zaintrygowana drobiazgowo wykreowanym przez autorkę światem, oczarowana nieszablonowymi postaciami i porażona mnogością zwrotów akcji. Tę serię cechują cudowny cięty język, wyśmienity humor i absolutna nieodkładalność, a to wszystko głównie za sprawą niepowtarzalnej Apopi, której przemyśleń nie można nie pokochać.

Urzekło mnie nawiązanie do tytułu, pojawiające się co prawda dopiero na końcu, ale na tyle skutecznie, że czytelnikowi stają przed oczyma wszystkie wpadki i wypadki bohaterki, do której to miano zdecydowanie pasuje. Jest kapłanką chaosu, nie ulega to wątpliwości. Pytanie brzmi, czy ten chaos może wywołać też coś dobrego, czy raczej przyniesie totalną zagładę magicznej krainy i jej mieszkańców. O tym przekonamy się w kolejnym tomie, który, mam nadzieję, ukaże się już niedługo.

Katarzyna de Castellatti-Gotin