Nie jest łatwo napisać oryginalny i przy tym wciągający thriller psychologiczny. Autorzy często sięgają po dobrze znane już schematy, a czytelnik nierzadko bywa rozczarowany. Niemniej jednak gatunek ten cieszy się sporą popularnością zarówno wśród czytających, jak i piszących. Mając to wszystko na uwadze, z prawdziwym zainteresowaniem sięgnąłem po książkę Aleksandry Polańskiej pod tytułem „Kocham cię, mamo”. Ukazała się ona nakładem wydawnictwa Filia. Wydawca zapewnia nas, że jest to „thriller psychologiczny trzymający w napięciu od pierwszej do ostatniej strony”. Czy tak jest rzeczywiście? Cóż, odpowiedź na tak postawione pytanie nie jest jednoznaczna – przynajmniej moim zdaniem. Uczciwie trzeba powiedzieć, że powieść ma zarówno mocne, jak i słabsze strony.

Pierwszoosobowym narratorem jest Magda. To z jej perspektywy poznajemy fabułę. To ona opowiada o wszystkim, co ją spotkało. Magda jest słabą i zamkniętą w sobie kobietą. Sprawia wrażenie zagubionej i wyobcowanej. Całymi dniami nie robi nic poza gapieniem się w okno. Kobieta jest apatyczna i zupełnie pozbawiona chęci do życia. Wielu jej znajomych – a precyzyjniej mówiąc: byłych znajomych – uważa ją za wariatkę. Dlaczego kobieta jest w takim stanie? Otóż piętnaście lat temu zaginęła jej nastoletnia córka Klaudia. Była zwyczajną dziewczyną, która pewnego dnia wyszła z domu i już nie wróciła. Odtąd każdego dnia Magda czeka na powrót córki. Wbrew wszystkiemu wierzy, że Klaudia żyje i wróci do domu.

Ile czasu jednak można spędzić na czekaniu? Czy całe piętnaście lat można karmić się jedynie nadzieją? Stan Magdy jest naprawdę kiepski, wszystko to rzutuje na jej małżeństwo. Zaczyna podejrzewać męża o zdradę, myśli o rozwodzie.

Jednak pewnego dnia odwiedza ją policja, która informuje, że Klaudia była niedawno widziana. Czy to możliwe, żeby zaginiona odnalazła się po tylu latach? Co się z nią działo przez cały ten czas? Dlaczego zniknęła? Dlaczego odnalazła się akurat teraz? Magda postanawia dowiedzieć się tego za wszelką cenę. Nie przypuszcza nawet, że uruchomi tym samym ciąg wydarzeń, który doprowadzi do zupełnie nieoczekiwanego finału.

Muszę przyznać, że autorka ciekawie podeszła do kreacji głównej bohaterki. Postać Magdy przekonuje do tego stopnia, że możemy się z nią identyfikować. Doskonale rozumiemy jej ból i rozpaczliwą nadzieję. Nie jestem tylko pewien, czy pogrążona w marazmie kobieta tak szybko podjęłaby dość odważne śledztwo, ale to w sumie szczegół.

Autorka wprowadza także ciekawe wątki poboczne, które niestety zostają w pewnym momencie zbyt szybko urwane. Myślę, że podczas lektury zrozumiecie, co mam na myśli. Najbardziej problematyczne dla mnie okazało się zakończenie. „Kocham cię, mamo” to nie jest bowiem książka z szaleńczym tempem akcji. Aleksandra Polańska dużo czasu poświęca Magdzie, jej uczuciom i emocjom. Tymczasem w samej końcówce akcja ogromnie przyśpiesza i właściwie na paru stronach mamy wyjaśnienie całej zagadki. Według mnie nie koresponduje to z całością powieści i jej klimatem. Samo zakończenie zaś również jest dyskusyjne, tak bym to określił. Wszak Klaudia w chwili zaginięcia miała kilkanaście lat. Była więc duża i sporo rozumiała. Nie mogła być zatem – chyba – aż tak naiwna i głupia.

Ciekawym wątkiem jest zestawienie losu dwóch matek zaginionych dzieci. Jedno z nich szybko się odnalazło – niestety martwe. Drugie jest zaginione od kilkunastu lat. Autorka zastanawia się, ile prawdy jest w powiedzeniu, że łatwiejsze jest odnalezienie choćby ciała i godny pogrzeb. Czy jednak śmierć dziecka naprawdę może być dla rodzica czymś lepszym niż najlichsza chociaż nadzieja? Rozważania te i postawa obu kobiet to kolejna wartość dodana książki.

Reasumując, „Kocham cię, mamo” to ciekawy thriller psychologiczny z nieoczywistym zakończeniem. Autorka umiejętnie przykuwa uwagę czytelnika, przez co czujemy się związani z całą historią. Polecam lekturę mimo pewnych jej niedociągnięć.

Wojciech Sobański