Autor przeprowadza czytelnika przez kolejne minuty zamachu, jednocześnie robiąc głęboką analizę psychiki zamachowców i ich zapisków. Łamiąc trochę chronologię, zachowuje jednocześnie porządek w głowie czytelnika i skupia jego uwagę na tym, co mogło doprowadzić do jednej z największych tragedii w historii USA. Cullen próbuje znaleźć odpowiedź na to, dlaczego dwóch całkiem normalnych chłopców nagle postanowiło skonstruować bomby i wejść do szkoły z bronią palną. Jak to się stało, że nikt nie zauważył i nie zgłosił, że planowali to od drugiej klasy? Jaka była tego geneza? I najważniejsze: czy ktokolwiek mógł temu w jakikolwiek sposób zapobiec?

Dave Cullen z reporterskim zacięciem skupia się na tej historii. Mamy głębokie analizy, rozmowy ze świadkami, z rodzinami i specjalistami. Ogrom pracy, którą wykonał, wręcz wyziera ze stron. Ilość materiałów jest przerażająca, ale autor przedstawia w je tak specyficzny sposób, że czytelnik w żadnym momencie nie odczuwa zmęczenia, a wręcz przeciwnie, wsiąka całkowicie.

Dodatkowym plusem dla mnie był również fakt, że autor nie wyciął z reportażu rodzin sprawców całego wydarzenia. Rodzice obu chłopców i ich tragedia są jak najbardziej obecni. Nie ma tutaj tematów tabu, Cullen porusza tak szerokie spektrum problemów i zagadnień, że aż odejmuje czytelnikowi mowę. Pozostaje jedynie śledzić kolejne punkty, które doprowadzą do tragedii, której czytelnik nie może w żaden sposób zapobiec. I ta nieuchronność jest najbardziej przytłaczająca.

Nie powiem, że jeśli macie przeczytać tylko jeden reportaż w tym roku, to musicie przeczytać „Columbine”. Głównie dlatego, że mam nadzieję, iż wasza lista publikacji non-fiction do przeczytania jest bardzo długa, ale zdecydowanie warto zatrzymać się przy tym tytule i nie bacząc na jego grubość – tak, wiem, grube reportaże potrafią przerażać – po niego sięgnąć. Na pewno zrobi na was wrażenie i nie przepadnie w stosie innych pozycji, które przeczytacie w tym roku. I będzie was nawiedzać jeszcze długo po przewróceniu ostatniej strony.

Kinga Kolenda