Już od pierwszych stron fabuła niezwykle intryguje. Dowiadujemy się, że sześć lat przed rozpoczęciem zasadniczej akcji powieści, podczas wykonywania obowiązków służbowych, została zamordowana policjantka – Kamila. Zajmowała się ona m.in. sprawą wypadku samochodowego, w którym zginęli mąż i syn psychoterapeutki Magdy. Kamila była przekonana, że nie był to zwykły wypadek, lecz morderstwo, jednak nie zdążyła doprowadzić śledztwa do końca, a przypuszczenia, że uśmiercono ją właśnie dlatego, żeby nie wyjaśniła okoliczności śmierci Huberta i Maksa, są jak najbardziej uzasadnione.

Na pierwszy plan w utworze wysuwa się Magda, która – jak się zdaje – wciąż nie pozbierała się po stracie bliskich. Nie utrzymuje kontaktów z bliższą ani dalszą rodziną, nie odzywa się do sąsiadów. Ma tylko jedną przyjaciółkę, Olgę, superwizorkę Marię i kilku pacjentów. Jeden z nich – Adam – zaczyna ją poważnie niepokoić, inny – Kuba – ewidentnie się w niej podkochuje. A podrzucona do jej domu wiadomość zupełnie wytrąca ją z równowagi. Nie bardzo mając do kogo zwrócić się o pomoc, Magda wybiera Kubę, a ten, po krótkim namyśle, wzywa policję. Wkrótce wydarza się kolejna tragedia…
Z każdym rozdziałem akcja nabiera coraz większych rumieńców, a kiedy czytelnik uważa, że już wszystko wie, następuje nagły zwrot. Jest tak, jak być powinno w udanym kryminale – nic nie jest oczywiste, trzeba doczytać do końca, aby rozwiązać zagadkę. I wierzcie mi, trudno się od tej lektury oderwać.

W powieści mamy kilkoro narratorów pierwszoosobowych, dzięki czemu obserwujemy wydarzenia z różnych perspektyw, także z punktu widzenia policjanta czy prokuratora. Takie rozwiązanie okazało się strzałem w dziesiątkę.

Anna Krystaszek znakomicie podsyca napięcie (jak na thriller przystało), jednocześnie poświęcając uwagę szczegółom, które nadają całej historii wiarygodności – relacje terapeutki z pacjentami, stosunki panujące wśród policjantów, ich praca, działania prokuratora. W powieści nie brak elementów społecznych i obyczajowych, pojawiają się także wątki romansowe. Autorka zachowuje przy tym idealne proporcje. Wie, kiedy czytelnika zaskoczyć, kiedy zasmucić, kiedy wywołać uśmiech lub wzruszenie. Krótko mówiąc, nie mam żadnych zastrzeżeń do warsztatu pisarskiego Anny Krystaszek. Mogę się tylko dziwić, skąd tak wysoki poziom u debiutantki, i trzymać kciuki za kolejną książkę.

Czy polecam wam lekturę powieści „W cieniu terapeutki”? Za rekomendację niech posłuży konstatacja, że przeczytałam w życiu setki kryminałów i niełatwo mnie zaskoczyć. Annie Krystaszek ta sztuka udała się perfekcyjnie!

Aleksandra Dolęga