„Ekstradycja” autorstwa Remigiusza Mroza to już jedenasty tom serii ze słynną mecenas Joanną Chyłką. Serii, która przyniosła pisarzowi olbrzymią sławę i popularność.
Zanim przejdę do recenzji wspomnianego tytułu, zastanówmy się nad jedną kwestią. Mianowicie, czy można w ogóle obiektywnie recenzować książki Remigiusza Mroza. Moim zdaniem jest to naprawdę bardzo trudne zadanie. Obserwując toczące się dyskusje, widzimy, że czytelnicy albo Mroza uwielbiają, albo zdecydowanie nie są jego sympatykami. Emocje zdecydowanie górują nad trzeźwym spojrzeniem. Tymczasem Biblioteka Narodowa opublikowała właśnie wyniki badań czytelnictwa w Polsce w 2019 roku, według którego Mróz jest najchętniej czytanym autorem w Polsce. Na drugim miejscu znalazła się laureatka Nagrody Nobla Olga Tokarczuk. Jestem przekonany, że będzie
to kolejny powód do dyskusji nad stanem czytelnictwa w Polsce. Fakt jest jednak faktem.

Wróćmy jednak do „Ekstradycji”. Ukazała się ona – podobnie jak wcześniejsze tytuły z tego cyklu nakładem wydawnictwa Czwarta Strona. Zordon jest zrozpaczony zniknięciem Chyłki. Mimo że szukają jej wszystkie służby, ślad po niej zaginął. Tymczasem Kordian podejmuje się obrony Ukraińca, oskarżonego o zamordowanie trzech osób. Mężczyzna właśnie wybudził się ze śpiączki i niczego nie pamięta. Jest jednak pewien, że ma przekazać Oryńskiemu wiadomość od Chyłki.

Kordian nie przypuszcza nawet, jak bardzo ta sprawa okaże się skomplikowana i brzemienna w skutki. Czytelnicy znajdą w tej powieści wszystko to, co już doskonale znają – nieprawdopodobne zwroty akcji, skomplikowane pojedynki na sali sądowej. Jednak nade wszystko śledzimy dalsze losy Zordona i Chyłki. Będzie to prawdziwa gratka dla wszystkich fanów pani mecenas.

Jednak spróbujmy powiedzieć coś więcej o tej powieści. Niestety, mam kilka zarzutów dla pisarza. Przede wszystkim język i styl jest bardzo prosty, czasem wręcz toporny. Porównanie z Trzecią Rzeszą i obozami śmierci jest – według mnie – zupełnie niepotrzebne i zwyczajnie niesmaczne. W ogóle niektóre – żeby nie powiedzieć większość – „błyskotliwych” powiedzeń głównych bohaterów jest jakby wciśnięta na siłę. Jeszcze jeden apel – proszę nie robić z Zordona lekomana i alkoholika. Na dłuższą metę męczy to czytelnika. Jednocześnie nie odbieram książce tego, że czyta się ją niezwykle szybko, a zwroty akcji przyprawią każdego o szybsze bicie serca.

Rozumiecie już, co miałem na myśli, pisząc, że trudno obiektywnie ocenić książki Remigiusza Mroza? Tym bardziej że na moich półkach mam ich kilkanaście.

Może autor nakreśli nam, ile jeszcze przygód przed Joanną Chyłką? Być może zdecyduje się na jeden tom rocznie – odpoczną nieco nasze portfele i bardziej zatęsknimy za prawniczym duetem? Jedno wiem na pewno – kto raz pokochał Joannę, prędko się z nią nie rozstanie.

Wojciech Sobański