Zastanawialiście się, jak wyglądałaby współczesna wersja „Zagubionych”? Czy ktoś z pokolenia Post-Millenialsów zdołałby sobie poradzić na bezludnej wyspie? A gdyby na pierwszy plan rzucić wątek romantyczny z domieszką hate–love? Są takie scenariusze, do których się wraca, bo nic w nich nie zaskoczy. Cóż, to nie jest jeden z nich!

Główną bohaterką tej książki jest siedemnastolatka z naprawdę ciętym językiem. Jest niemalże wredna, ale mimo to jest jej z tym do twarzy. Violet to prawdziwy powiew świeżości – jest naturalna, wrażliwa, żądna przygód, nie zachowuje się ani zbyt poważnie, ani zbyt infantylnie jak na swój wiek. Mimo że uważa się za dość zwyczajną, chce od życia zdecydowanie czegoś więcej, niż może jej zaoferować rodzinne miasteczko. Scenariusz życia typowej dziewczyny z przedmieścia wieje dla niej przeciętnością, której panicznie się boi.

Violet chce żyć, oddychając pełną piersią, zobaczyć piękne miejsca, poznać ciekawych ludzi, choć raz spróbować czegoś innego. Pragnie odmiany i dreszczyku emocji. Nieświadoma, jak szybko jej życzenia się spełnią, podejmuje się wakacyjnej pracy na drugim końcu kontynentu. Opieka nad dzieckiem na południowym Pacyfiku wydaje się wymarzonym sposobem na spędzenie ostatniego lata przed pójściem do college'u, jednak dość szybko okazuje się, że wylot z Bostonu i pożegnanie z matką nie były najtrudniejszą częścią tej wyprawy. Gdy podróż życia przybiera najmniej oczekiwany obrót, dziewczyna zdaje sobie sprawę, że nie o takich przeżyciach marzyła. Jak to się mówi: uważaj, czego sobie życzysz…

Chyba nikt nie chciałby doświadczyć w swoim życiu katastrofy lotniczej. Nawet osoby deklarujące chęć ucieczki na bezludną wyspę z pewnością nie ten sposób dostania się na nią mają na myśli. Świadomość, że spada się z wysokości tysiąca kilometrów wprost w rozszalałe wody oceanu a wokół wirują kawałki metalu będące wcześniej twoim środkiem transportu, jest co najmniej niepokojąca.

Sama bezludna wyspa kojarzy się też raczej z cichym rajem, w którym można odpocząć od miejskiego zgiełku, a nie z całkowitym wyrwaniem z cywilizacji, jak ma to miejsce w tej książce. Bohaterowie są odcięci od wszelkich udogodnień, nie mają dostępu do wiedzy, medycyny i całego znanego im dotychczas świata. Zdani tylko na siebie muszą nauczyć się budować schronienie, pozyskiwać wodę i jedzenie. I niby to wszystko już było, niby doskonale znamy ten scenariusz, a jednak „Zakochani rozbitkowie” pokazują to w zupełnie nowy, świeży sposób, przez pryzmat spojrzenia bliższego współczesnym młodym ludziom.

Wszelkie dotychczasowe produkcje z tym motywem dotyczyły zupełnie innego pokolenia – nie tego nastawionego na natychmiastową gratyfikację i brak ograniczeń, przyzwyczajonego do tego, że wszystko jest w zasięgu ręki, a jeśli nie, to można to zamówić w internecie. Jednak nie jest to postawa typowa wyłącznie dla Post-Millenialsów – żyjemy w czasach dostatku i wygody i bardzo szybko przyzwyczajamy się do dobrego. Zmieniły się realia, zmieniliśmy się i my – sądzę, że w kryzysowej sytuacji zachowalibyśmy się raczej jak bohaterowie powieści Julie Johnson niż ci z wcześniejszych produkcji o tej tematyce.

Dlatego właśnie ta książka jest tak potrzebna – pokazuje nasze wygodnictwo i beztroskę, obnaża to, co się z nami dzieje, gdy zabraknie podstawowych udogodnień, gdy zostaniemy rzuceni na pastwę żywiołów lub gdy po prostu wyłączą internet.

Postać Violet kreowana jest w taki sposób, aby mógł się z nią utożsamić każdy. Jej przemyślenia są na tyle uniwersalne, że pasują do każdego wieku i dotyczą wielu ważnych spraw, które na co dzień nam umykają. Jednak mimo zaskakującej dojrzałości bohaterka pozostaje szczera i autentyczna. Ma silną osobowość, czasem sama siebie zadziwia tym, do czego jest zdolna. Nie ma w niej grama fałszu, przez co tak naprawdę mogłaby być każdym z nas – wychowanych w poczuciu wyjątkowości, od zawsze uczonych indywidualności i zaradności.

Jednak to wciąż siedemnastolatka na bezludnej wyspie. Przestraszona dziewczyna, która musi robić rzeczy, na które nikt jej nie przygotował. Brudne, krwawe i obrzydliwe. Niezbędne, by przetrwać. Nawet w tak trudnej sytuacji stara się być dzielna.
Na szczęście nie jest na wyspie zupełnie sama…

Violet i Beck są jak ogień i woda. Nie mogą się znieść już od pierwszego, dość niefortunnego spotkania. Mimo że nie znają się prawie zupełnie, oceniają się nawzajem niezwykle krytycznie. Ciągłymi kłótniami starają się odreagować narastające poczucie bezradności oraz niespodziewane pożądanie, które się między nimi rodzi. Na tej dziewiczej wyspie są skazani na siebie nawzajem. Muszą współpracować, aby przetrwać. Ich dwoje kontra nieprzyjazne okoliczności.

Choć można tej książce zarzucić przewidywalność, ma również ona swoje plusy. Dzięki temu, że znamy te scenariusze tak dobrze jak bohaterka, możemy się lepiej wczuć w sytuację i przewidywać konsekwencje jej działań. Autorka wyśmienicie kreuje rzeczywistość, język jest świeży, ale nie pozbawiony przeróżnych odniesień. Same opisy są tak dobrane, że poczujecie dosłownie wszystko – żar lejący się z nieba, głód czy objawy odwodnienia… To wszystko sprawia, że „Zakochani rozbitkowie” naprawdę dają radę!

Katarzyna Kłosowska