Dwunastu bogomiłów niosło do Konstantynopola tajemną księgę, za sprawą której cesarz Aleks I Komnen miał przyjąć ich religię i uznać za powszechnie panującą. Bogomili, którzy żyli w ascezie, ostro sprzeciwiali się dostojnemu życiu uprzywilejowanych duchownych oraz bogaczy, odrzucali nie tylko system społeczny, ale również większość dogmatów. Nie odprawiali mszy, nie budowali świątyń, nie uznawali świętych, nie urządzali zmarłym pochówków, wszelką materię unadal ważali za twór Szatana, istotny był jedynie duch jako dowód boskiego dzieła.

Jan Chrzciciel wraz z dwunastoma uczniami powołanymi przez Mesjasza, udał się do Jerozolimy na spotkanie z Jezusem Chrystustem. Ariel, jeden z wędrowców, podejmuje się trudu spisania nauk Nauczyciela, które przekazał mu sam Mistrz. Czy jego świadectwo jest potrzebne światu? Czy jest bezpieczne w rękach rybaka? Czy uda się oprzeć czyhającym na niego pokusom?

Te trzy przeplatające się ze sobą historie złożyły się na niezwykłe „Kości proroka”. Ałbena Grabowska wykonała ogromną pracę, by pożenić ze sobą współczesny wątek z tymi, choć ubranymi w licentia poetica, religijno-historycznymi. Ogrom faktów, nazwisk, miejsc, może przytłaczać, część z nich może umknąć, ale uwierzcie mi, że cała historia na tym nie traci. Grabowska stworzyła absolutnie wciągającą powieść, z której wątek współczesny mnie zaciekawił najbardziej, a to z dwóch powodów. Pierwszym jest ciekawe tło obyczajowe na którym to rozgrywa się sprawa zbrodni, jakby nie patrzeć pierwszoplana rzecz. Poznajemy przeszłość Gitki, jej trudną relację z matką, najsłynniejszą w Bułgarii archeolożką, odkrywane są kolejne karty, które doprowadziły do tego, że Margarita na swoje miejsce wybrała Polskę. Drugim powodem, zupełnie subiektywnym, jest obraz współczesnej Bułgarii, a dokładniej Płowdiwu i Rodopów. To właśnie dzięki Ałbenie Grabowskiej – a dokładniej jej książce „Tam gdzie urodził się Orfeusz” - moje myślenie o Bułgarii zupełnie się zmieniło i to na tyle, że obrałam Bułgarię jako mój kolejny podróżniczy cel, a „Kości proroka” tylko utwierdziły mnie w przekonaniu, że musi się to stać jak najprędzej.

Reasumując powyższe rozważania (a niech będzie taki maturalny wtręt, coby wykazać się empatią wobec tegorocznych maturzystów), „Kości proroka” zasługują na to, żeby przepaść na kilka dni, podążać śladami Nauczyciela i dwunastu apostołów, śledzić wędrówkę bogomiłów i kibicować Margaricie i Dimityrowi w rozwiązaniu sprawy zagadkowego morderstwa. Jestem przekonana, że dacie się porwać tej misternie skonstruowanej intrydze.

Karolina Purłan