Moze nie wszyscy sie ze mna zgodza, ale mysle, ze przed czytaniem wlasciwie dowolnej ksiazki pani Seymour-Tulasiewicz powinno sie, chocby pobieznie, zapoznac z jej zyciorysem. Bo, mimo iz jest ona powiesciopisarka i w zwiazku z tym obowiazuje formulka, iz: "zdarzenia i opisane postacie sa calkowicie przypadkowe", to poznawszy jej losy jest sie niemal pewnym, ze bohaterów tych powiesci mozna bylo spotkac nie tylko na kartach ksiazki, ale i za wlasnymi drzwiami.


Wlasne zycie jako tworzywo i pisarskie zdolnosci Lilian Seymour-Tulasiewicz sprawily, ze "Dag, córka Kasi" jest popularna do dzis. Nieco jednak dziwi fakt, ze juz druga ksiazka o Dag - "Ostatnie lato" jest zdecydowanie nizej oceniana. Choc wlasciwie wytlumaczenie jest bardzo proste. Prawie wszyscy wola opowiesc o mlodej dziewczynie - Polce, która z trudem, ale z powodzeniem przebija sie w Ameryce, niz o malzenskich (i nie tylko) klopotach i problemach pewnej Polki w "swoim" (i nie tylko) kraju.

Zyciowe, czesto niemal nie do rozwiazania, problemy to - okazuje sie - mniej ciekawy temat. Stad tez "Ostatnie lato" ("Milosc ma barwe popiolu", "Parada aniolów", "Notatnik szpitalny") to "slabsze ksiazki", "mniej ciekawe".

A przeciez nie mniej prawdziwe.