Z okazji sonetów Shakespeare’a wypowiedziano i napisano prawdopodobnie więcej nonsensów oraz zmarnowano więcej energii intelektualnej i emocjonalnej niż z okazji jakiegokolwiek innego dzieła literatury światowej”. Tymi słowy rozpoczął trzydzieści lat temu swój wstęp do popularnego wydania Sonetów poeta Wystan Hugh Auden. Gdyby dożył dnia dzisiejszego i mógł wprowadzić do zacytowanego zdania jakieś poprawki – można być pewnym, że ograniczyłby się do jednej tylko: skreśliłby przysłówek „prawdopodobnie”.

Góra książek i rozpraw poświęconych "Sonetom" urosła bowiem przez te trzydzieści lat o dalszych parę metrów (jeśli wierzyć bibliografom, wśród poszczególnych dzieł Shakespeare’a ten jedyny pozostawiony przezeń tom wierszy lirycznych ustępuje, pod względem liczebności poświęconych mu prac, jedynie Hamletowi).

Kontrowersje wokół tak zwanej zagadki "Sonetów" bynajmniej nie wygasły. Trudno byłoby im zresztą wygasnąć, skoro w dziele tym i w okolicznościach z nim związanych zagadkowe jest prawie wszystko, a garstka ustalonych faktów, zamiast coś wyjaśniać, pączkuje bezustannie nowymi zagadkami i nowymi kontrowersjami. Jest rzeczą naprawdę zdumiewającą, że niecałe cztery stulecia dzielące nas od momentu pojawienia się jednego z najsławniejszych dziś dzieł najsławniejszego pisarza naszej planety stanowią akurat w tym wypadku tak nieprzeniknioną przesłonę. Prawda, że i o samym Shakespearze wiadomo nam zdumiewająco mało. Sonety są jednak w jego biografii twórczej epizodem najbardziej tajemniczym.

(ze wstępu Stanisława Barańczaka)