Poemat epicki Marii Konopnickiej opublikowany po raz pierwszy w 1910 roku. Treścią utworu są dzieje emigracji polskiej w Brazylii.

Poemat składa się z w sześciu pieśni. Ukazuje – z perspektywy jednego z bohaterów, kowala Balcera – losy emigracyjnej tułaczki chłopskiej, którym Konopnicka nadała sens symboliczny: męczeńskiej drogi ludu. Akcja rozgrywa się rozgrywa się w dwóch wymiarach. Jeden z nich to epopeja o biednych, lecz obrotnych emigrantach. Kończy się, kiedy bohaterowie uświadomią sobie swoje położenie i podejmują decyzję o powrocie do domu. Druga opowieść to przypowieść o wędrówce uciśnionego narodu wybranego przez pustynię obczyzny. Pielgrzymi miewają zaświatowe wizje i modlą się. Pojawia się romantyczny mit narodu wybranego i ziemi obiecanej.