„Ciach go smykiem” to zbiór felietonów, jednych z najcelniejszych artykułów Jerzego Waldorffa, publikowanych między innymi na łamach tygodnika „Świat” w latach 1957-1969. Jak głosi tylna okładka „Pisane na gorąco, dyktowane aktualnością chwili i właściwą Waldorffowi pasją doraźnego działania…” Waldorff nie sili się na kompromis – walczy twardo o swoje idee. Wdało mu się połączyć ze sobą dziennikarstwo i muzykę stwarzając jedyny i niepowtarzalny zawód krytyka muzycznego. Niepowtarzalny, bo nie ma i nie będzie drugiego Waldorffa na tym świecie. Czytając go często śmieje się głośno z błyskotliwych uwag. Jego doskonały styl, trafność porównań i prawdziwy talent narracyjny wciąż mnie zadziwiają. Waldorff bogato przytacza fakty i szczegóły nie tylko z zakresu muzyki, ukazując swoją erudycję i prawdziwe zainteresowanie światem. Jest dla mnie wzorem dziennikarza, który oprócz sensacji, gwałtów i morderstw potrafi dostrzec tak bardzo zapomniane w dzisiejszych czasach piękno.

„Ciach go smykiem” to zbiór felietonów, jednych z najcelniejszych artykułów Jerzego Waldorffa, publikowanych między innymi na łamach tygodnika „Świat” w latach 1957-1969. Jak głosi tylna okładka „Pisane na gorąco, dyktowane aktualnością chwili i właściwą Waldorffowi pasją doraźnego działania…” Waldorff nie sili się na kompromis – walczy twardo o swoje idee. Wdało mu się...