Wieści

Kolejna książka Whartona, którą czyta się nieśpiesznie, ale z dużym zainteresowaniem. Zachodzę w głowę, jak to możliwe, że żadnej przeczytanej dotychczas powieści autora nie dało się pochłonąć od razu, a jednak nie dało się od nich również oderwać dłużej niż na kilka godzin.

"Wieści" także nie przeczytałam za jednym zamachem. Bynajmniej nie stąd, że wydaje się być lekturą nudną, pozbawioną wartkiej akcji, ale głownie dlatego, że wymaga skupienia i przemyślenia. Wharton stawia w niej trudne pytania o sens miłości, małżeństwa i rodziny. Rozważa kwestie odpowiedzialności za dzieci, za współmałżonka i dowodzi nieszczęścia samotności w ludzkim życiu.

W powieści zawarł wiele elementów z własnego życia. Główny bohater, Amerykanin z pochodzenia, nauczyciel w Paryżu, mąż nauczycielki, ojciec czworga dzieci, filozof i artysta w jednym, to wypisz wymaluj sam autor. Niemal wszystko się zgadza. Nawet to, że pierworodna córka chce się rozwieść.

Lekturę tę jednak lepiej czytać zimą, bo opisuje magiczny czas Świąt Bożego Narodzenia. Autor, jak zwykle genialnie, potrafi zbudować klimat świętowania na głębokiej francuskiej prowincji. Magia świąt jest tak namacalna, że aż czujemy zapach igliwia i smakujemy pieczonego indyka. I te rodzinne tajemnice!
Wieczorem zabieram się za "Tatę":)

Kolejna książka Whartona, którą czyta się nieśpiesznie, ale z dużym zainteresowaniem. Zachodzę w głowę, jak to możliwe, że żadnej przeczytanej dotychczas powieści autora nie dało się pochłonąć od razu, a jednak nie dało się od nich również oderwać dłużej niż na kilka godzin.

"Wieści" także nie przeczytałam za jednym zamachem. Bynajmniej nie stąd, że wydaje się być lekturą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moja ulubiona powieść tego autora, przenosi nas w trudny czas przemyśleń nad egzystencją osadzony w najpięknijeszej porze roku. Boże narodzenie, na które wszyscy czekamy z utęsknieniem, spędzane w bajkowej scenerii starego młyna, wręcz można poczuć zapach choinki i ciepło świec podczas wigilijnej nocy sprawia, że po tej książce patrzymy inaczej na czas spędzany z rodziną, zdajemy sobie sprawę z nieubłagalności mijanych lat.

Moja ulubiona powieść tego autora, przenosi nas w trudny czas przemyśleń nad egzystencją osadzony w najpięknijeszej porze roku. Boże narodzenie, na które wszyscy czekamy z utęsknieniem, spędzane w bajkowej scenerii starego młyna, wręcz można poczuć zapach choinki i ciepło świec podczas wigilijnej nocy sprawia, że po tej książce patrzymy inaczej na czas spędzany z rodziną,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Początek nudny. Z każdą jednak stroną było coraz lepiej. Wharton jak zwykle nie zawiódł.

Początek nudny. Z każdą jednak stroną było coraz lepiej. Wharton jak zwykle nie zawiódł.

Pokaż mimo to

Tym, co bardzo mi się spodobało w tej książce, jest ukazanie świata nie tylko z perspektywy głównego bohatera, ale dopuszczenie również do głosu wszystkich pozostałych postaci.
Narracja prowadzona w pierwszej osobie ukazuje myśli, przeżycia i spostrzeżenia Willa, ojca rodziny. Przez większą część książki oczami Willa patrzymy na jego żonę i czwórkę dzieci. Miłą niespodzianką jest ukazanie książkowej rzeczywistości z perspektywy kolejno Loretty i dzieci oraz dostrzeżenie różnic w tej rzeczywistości.
Szczegółowe opisy codziennych czynności są w tej książce faktycznie dość nużące, zwłaszcza opisy czynności fizjologicznych i związanych z higieną osobistą, do których Wharton ma pewno upodobanie. Jednak jeśli nas to nie zniechęci, to książka w miarę czytania jest coraz ciekawsza i ostateczne wrażenie, w moim wypadku, jest pozytywne. Warto przeczytać.

Tym, co bardzo mi się spodobało w tej książce, jest ukazanie świata nie tylko z perspektywy głównego bohatera, ale dopuszczenie również do głosu wszystkich pozostałych postaci.
Narracja prowadzona w pierwszej osobie ukazuje myśli, przeżycia i spostrzeżenia Willa, ojca rodziny. Przez większą część książki oczami Willa patrzymy na jego żonę i czwórkę dzieci. Miłą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka jak najbardziej godna polecenia.
Nie ma w niej wymyślnej fabuły, nagłych zwrotów akcji (choć końcówka trochę mnie zaskoczyła). Jest prosta, porusza wątki znane każdemu z nas z naszego codziennego życia. Dzięki temu bardzo łatwo można wsiąknąć w tę książkę, poczuć jej świąteczny, rodzinny klimat.
Polecam każdemu, kto chce przeczytać coś "lżejszego".

Książka jak najbardziej godna polecenia.
Nie ma w niej wymyślnej fabuły, nagłych zwrotów akcji (choć końcówka trochę mnie zaskoczyła). Jest prosta, porusza wątki znane każdemu z nas z naszego codziennego życia. Dzięki temu bardzo łatwo można wsiąknąć w tę książkę, poczuć jej świąteczny, rodzinny klimat.
Polecam każdemu, kto chce przeczytać coś "lżejszego".

Pokaż mimo to

Fajna trochę dużo opisów ale ok

Fajna trochę dużo opisów ale ok

Pokaż mimo to

W sam raz do pociągu.
Niektóre celne spostrzeżenia głównego bohatera. Życiowe historie, normalne problemy, rozterki, radości, obawy...
Ciekawa.
W gąszczu przeróżnych nowości i domniemanych "bestsellerów", "arcydzieł" z kiosku na dworcu PKP, ta książka jest tak zwyczajna, prosta, a tym samym dobra, że z przyjemnością się czyta.

W sam raz do pociągu.
Niektóre celne spostrzeżenia głównego bohatera. Życiowe historie, normalne problemy, rozterki, radości, obawy...
Ciekawa.
W gąszczu przeróżnych nowości i domniemanych "bestsellerów", "arcydzieł" z kiosku na dworcu PKP, ta książka jest tak zwyczajna, prosta, a tym samym dobra, że z przyjemnością się czyta.

Pokaż mimo to

Trzeba być troszkę nienormalnym, żeby skoro tylko słońce zaczyna przygrzewać choć trochę bardziej, brać do ręki książkę, która na okładce ma bombkę. Taką bomkę bożonarodzeniową, z całą jej świątecznością i grudniowatością. Jeśli jednak nie razi Cię taki rozdźwięk klimatyczny, zaszyj się w cieniu i wybierz się ze mną do starego młyna w dolinie Morvandeau. Ze mną i z „Wieściami” Williama Whartona.



Najciekawszy i jednocześnie najtrudniejszy do uchwycenia jest w „Wieściach” klimat - cały czas oscylujemy tutaj między zachwytem codziennością, w wyrażaniu którego Wharton jest mistrzem, a niepokojem i napięciem przesycającym niemal każdą stronę powieści. Zarówno narrator-filozof, jak i cała jego rodzina - żona, dwie córki i dwóch synów - to ludzie do tego stopnia zdolni dostrzegać otaczające ich piękno i doceniać je, że balansują często na granicy egzaltacji. Zastanawiam się właściwie, czy granicy tej nie przekraczają którymś kolejnym radosnym okrzykiem spowodowanym widokiem padającego śniegu, którymś kolejnym wspólnym spontanicznym tańcem. Możemy zrzucić to na karb magii świąt, a możemy jednak nieco się dziwić tak wielkiemu nagromadzeniu wyjątkowości.



Przyczyny drugiej ze składowych nastroju, tego dziwnego zagęszczenia klimatu, odkrywamy w miarę rozwoju akcji, a w pełni zostają przed nami postawione, gdy pałeczkę narracyjną przejmuje najpierw Lor - żona głównego narratora, a następnie kolejno każde z dzieci pary. Każdy z bohaterów powieści ma własne rozterki, każdy stoi na swego rodzaju życiowym rozstaju i - mimo wielkich ku temu chęci - żadnemu z nich nie udaje się wszystkich swoich niepokojów zostawić za drzwiami młyna i odciąć zupełnie dzięki świątecznej atmosferze. W sferze pokazywania różnorodnych reakcji na stres i presji udawania mimo niego radości i beztroski, Wharton radzi sobie doskonale - każdy z jego bohaterów w odmienny sposób przenosi swój bagaż emocjonalny na grunt rodzinny. I to właśnie jest w tej powieści najbardziej wartościowe - możliwość obserwacji tygla ludzkich osobowości przedstawionych w sposób na tyle realistyczny, że jesteśmy w stanie uwierzyć w ich reakcje i sposoby rozumowania.



Możliwość tę zapewnia w znacznej mierze pierwszoosobowa narracja całości ze zmieniającą się perspektywą. Narracja która, mimo swojej przydatności, sprawia mi problem. Mimo dobrej konstrukcji psychologicznej bohaterów nie mogłam się bowiem pozbyć wrażenia sztuczności - niektóre ze zdań rzucanych przez narratora wydawały mi się zbyt ekspozycyjne, inne znów nieco zbyt głęboko autorefleksyjne, jak na myśli związane z bieżącymi wydarzeniami. Być może jest to kwestia niedocenienia kreacji głównego bohatera, filozofa i wykładowcy akademickiego, być może po prostu nie trafia do mnie Whartonowski sposób pisania. Rzadkie to jednak i dziwne doświadczenie, by bohaterowie byli w mojej ocenie przekonujący, narracja natomiast - nie.



Miłośnicy Wollenheimów i tym podobnych będą natomiast zachwyceni stopniem zespolenia z naturą, jaki oferują „Wieści”. Nie tylko oni zresztą - Wharton po prostu pisze bardzo ładne, klimatyczne opisy i w całej powieści jest tych opisów sporo, byśmy w pełni mogli wchłonąć senną atmosferę francuskiej doliny. Nie trzeba być nawet opisowym fetyszystą, by ten urok docenić, bo nie są to rozwleczone na dziesięć stron rozważania dotyczące koloru liści, a raczej kilkuzdaniowe akapity wybarwiające świat powieści. Opisowość przenosi się u Whartona również - co z kolei może sprawić niektórym problem - na sferę seksualną; w aktach jest bardzo dosłowny, podobnie, jak Haruki Murakami w „Norwegian wood”, choć w znacznie mniejszym natężeniu, bo scen erotycznych w całej powieści znajdziemy raptem trzy. W moim odczuciu dobrze komponują się one z całością i sprawiają bardzo naturalne wrażenie, w czytelniku przyzwyczajonym do obchodzenia sfer seksualnych szerokim łukiem metafor mogą pozostawić jednak niesmak, zwłaszcza, że ostatecznie jednym z ważniejszych problemów poruszonych w powieści okazuje się seksualność właśnie.



„Wieści” to na pewno nie jest typowa powieść świąteczna, choć może pomóc w poczuciu przedświątecznej aury, nawet, jeśli poza stronicami książki akurat będziecie mieć - jak ja tym razem -maj i zapach bzów. To interesująca, choć nie idealna krótka powieść stanowiąca dobry punkt wyjścia do przemyśleń - o wartości życia rodzinnego, o budowaniu trwałych relacji i o względności relacji w ogóle. Ma swoje wady, nie jestem więc w stanie polecić jej każdemu, myślę jednak, że warto ją przeczytać.



PS wciąż jeszcze nie dotarłam do najbardziej polecanej z powieści Whartona, czyli „Ptaśka”, bardzo mnie jednak ciekawi, co sądzicie o niej lub o innych książkach tego autora, z którymi zdarzyło Wam się zetknąć - ja na swoim koncie mam jeszcze tylko „Spóźnionych kochanków”, o których, jeśli uda mi się ich kiedyś powtórzyć, z chęcią napiszę coś więcej, wydają mi się bowiem nawet ciekawsi od omawianych dzisiaj „Wieści”.


Posty z obrazkami także na czymkolwiek.blogspot.com

Trzeba być troszkę nienormalnym, żeby skoro tylko słońce zaczyna przygrzewać choć trochę bardziej, brać do ręki książkę, która na okładce ma bombkę. Taką bomkę bożonarodzeniową, z całą jej świątecznością i grudniowatością. Jeśli jednak nie razi Cię taki rozdźwięk klimatyczny, zaszyj się w cieniu i wybierz się ze mną do starego młyna w dolinie Morvandeau. Ze mną i z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pozornie historyjka o Amerykanach mieszkających we Francji, z niezwykłą dbałością o zachowanie dawnych tradycji świętujących Boże Narodzenie. Tylko czemu w tle czai się jakiś dziwny niepokój, jakaś tajemnica? Definicja "udanych świąt" zależy od punktu widzenia danego członka rodziny.Często przed nieuchronną katastrofą nie ocali nawet najprawdziwszy Święty Mikołaj.

Pozornie historyjka o Amerykanach mieszkających we Francji, z niezwykłą dbałością o zachowanie dawnych tradycji świętujących Boże Narodzenie. Tylko czemu w tle czai się jakiś dziwny niepokój, jakaś tajemnica? Definicja "udanych świąt" zależy od punktu widzenia danego członka rodziny.Często przed nieuchronną katastrofą nie ocali nawet najprawdziwszy Święty Mikołaj.

Pokaż mimo to

W ogóle nie żałuję, że przeczytałem :-)

W ogóle nie żałuję, że przeczytałem :-)

Pokaż mimo to