Odwołując się okrężnie do zmatowiałego lustra przeszłości, autor (esteta i erudyta) ofiarowuje poprzez jawnie eklektyczną i amorficzną relację, bardziej tok pracy umysłu niezakorzenionego w świecie następujących po sobie wydarzeń, niż jakiś tam komunikat (główny temat, widzimy my, dobrzy czytelnicy, jako glosa do metody, wedle której los komponuje żywoty ludzkie). A będąc chwalebnie skoncentrowanym na wychwytywaniu olśniewających zbiegów okoliczności, których nie cierpią logicy, a uwielbiają poeci, zerwał swą opowieść z łańcucha "realizmu retrospektywnego" na rzecz fantastycznej powtarzalności pewnych sytuacji, jedynie po to biorąc od czasu do czasu wzór z "rzeczywistości", aby snuć swe własne rojenia.

Odwołując się okrężnie do zmatowiałego lustra przeszłości, autor (esteta i erudyta) ofiarowuje poprzez jawnie eklektyczną i amorficzną relację, bardziej tok pracy umysłu niezakorzenionego w świecie następujących po sobie wydarzeń, niż jakiś tam komunikat (główny temat, widzimy my, dobrzy czytelnicy, jako glosa do metody, wedle której los komponuje żywoty ludzkie). A będąc...

Dałem 6 ze względu na autora - klasyk. Książka nie dla wszystkich, a właściwie dla nielicznych. Zupełnie nie dla współczesnego czytelnika. Trzeba znać lepiej historię Francji.
Ja jestem zadowolony i pewnie zmierzę się z jego innymi dziełami: Atala, René.

Dałem 6 ze względu na autora - klasyk. Książka nie dla wszystkich, a właściwie dla nielicznych. Zupełnie nie dla współczesnego czytelnika. Trzeba znać lepiej historię Francji.
Ja jestem zadowolony i pewnie zmierzę się z jego innymi dziełami: Atala, René.