Podróż za jeden uśmiech

Recepta Adama Bahdaja na sukces była prosta. Daj dwóch mocno różniących się od siebie bohaterów i przerastające ich siły zadanie. Schemat znany z niezliczonych komedii. Wiadomo, że wyniknie z tego mnóstwo zabawnych sytuacji i dyskusji, które będzie można podlać odpowiednim dla nastolatków humorem. Wielu próbowało, niewielu się udało. Kluczem jest oczywiście znakomity słuch językowy autora i umiejętność budowania postaci.

Wróciłem po wielu latach i okazało się, że „Podróż...: jest powieścią do czytania na każdym etapie życia. Ostrzegam tylko, że trudno się uwolnić od znakomitej ekranizacji Stanisława Jędryki . Na nic zdają się znakomite opisy Bahdaja. Poldek, Duduś i Ciocia Ula mają już na zawsze twarze Henryka Gołębiewskiego, Filipa Łobodzińskiego i Aliny Janowskiej.

Recepta Adama Bahdaja na sukces była prosta. Daj dwóch mocno różniących się od siebie bohaterów i przerastające ich siły zadanie. Schemat znany z niezliczonych komedii. Wiadomo, że wyniknie z tego mnóstwo zabawnych sytuacji i dyskusji, które będzie można podlać odpowiednim dla nastolatków humorem. Wielu próbowało, niewielu się udało. Kluczem jest oczywiście znakomity słuch...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To było bardzo fajne cofnięcie się w czasie do szalonych wakacji z dzieciństwa, kiedy wszystko wydawało się mieć posmak przygody. Znów można było poczuć na twarzy letnie słońce, a we włosach wiatr!

Jestem nieco młodsza niż ta książka, ale przygody Poldka i Dudusia zawsze wspominam z sentymentem. Bardzo lubiłam tą zabawną historię, chociaż muszę przyznać, że jakoś bardziej do mnie przemawia filmowa wersja ich przygód, może dlatego, że sama najpierw oglądałam film, a dopiero znacznie później sięgnęłam po książkę.

To było bardzo fajne cofnięcie się w czasie do szalonych wakacji z dzieciństwa, kiedy wszystko wydawało się mieć posmak przygody. Znów można było poczuć na twarzy letnie słońce, a we włosach wiatr!

Jestem nieco młodsza niż ta książka, ale przygody Poldka i Dudusia zawsze wspominam z sentymentem. Bardzo lubiłam tą zabawną historię, chociaż muszę przyznać, że jakoś bardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak dla mnie cała podróż autostopem to była jedna wielka nuda. Główni bohaterowie byli naprawdę dziwni i denerwujący.

Jak dla mnie cała podróż autostopem to była jedna wielka nuda. Główni bohaterowie byli naprawdę dziwni i denerwujący.

Pokaż mimo to

Ciekawa i śmieszna podróż z mnóstwem przystanków i przygód.

Ciekawa i śmieszna podróż z mnóstwem przystanków i przygód.

Pokaż mimo to

Dla mnie wesoła książka i cofnięcie sie do czasów dzieciństwa...bardzo ciekawa pozycja. Polecam

Dla mnie wesoła książka i cofnięcie sie do czasów dzieciństwa...bardzo ciekawa pozycja. Polecam

Pokaż mimo to

Miłe wspomnienia książki z dzieciństwa. Broni się, mimo że napisana w 1964 r. a czasy jakby nie było peerelowskie! Fajnie Bahdaj pisze, lekko i nie przynudza. Lektura potwierdza, że Duduś i Poldek w filmie super obsadzeni. I ten fragment, jak Poldek pływa w krystalicznie czystym Bałtyku, ogląda kamyki na dnie.... Ech.... :)

Miłe wspomnienia książki z dzieciństwa. Broni się, mimo że napisana w 1964 r. a czasy jakby nie było peerelowskie! Fajnie Bahdaj pisze, lekko i nie przynudza. Lektura potwierdza, że Duduś i Poldek w filmie super obsadzeni. I ten fragment, jak Poldek pływa w krystalicznie czystym Bałtyku, ogląda kamyki na dnie.... Ech.... :)

Pokaż mimo to

Lata mijają a mnie nadal bawią przygody Poldka i Dudusia. Dobrze, że niektóre książki są ekranizowane, bo z czytelnictwem u młodzieży jest kulawo. Na szczęście moje dzieci znają bohaterów tej książki dzięki nieśmiertelnemu serialowi Stanisława Jędryki. Fakt, że opowiedziana w filmie historia odbiega trochę od książkowego pierwowzoru, ale zakręty wciąż trzymają się w młodzieżowej prozie Bahdaja.

Lata mijają a mnie nadal bawią przygody Poldka i Dudusia. Dobrze, że niektóre książki są ekranizowane, bo z czytelnictwem u młodzieży jest kulawo. Na szczęście moje dzieci znają bohaterów tej książki dzięki nieśmiertelnemu serialowi Stanisława Jędryki. Fakt, że opowiedziana w filmie historia odbiega trochę od książkowego pierwowzoru, ale zakręty wciąż trzymają się w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka mnie oczarowała! Czytałam ją w styczniu i bardzo żałuję, że nie w lipcu w pociągu, udając się w daleką podróż, bo ta historia sprawiła, że zatęskniłam za klimatem wakacji. Uwielbiam Poldka, głównego bohatera. Jest optymistyczny i rezolutny. Sama podróż autostopem jest jedną z tych historii, gdzie głównego bohatera spotyka po drodze cała masa nieszczęśliwych wypadków i zbiegów okoliczności. Jednak dzięki jego naiwnie wręcz optymistycznemu nastawieniu do świata, nie boimy się o niego, ani mu nie współczujemy tylko bawimy się świetnie razem z nim, nie martwiąc się o nic. Książka napisana jest w żartobliwy sposób. Były momenty kiedy naprawdę śmiałam się na głos. Nie wspominając już nawet o tym, że oczywiście od razu po przeczytaniu zaczęła mi się marzyć podróż autostopem po Polsce.

Książka mnie oczarowała! Czytałam ją w styczniu i bardzo żałuję, że nie w lipcu w pociągu, udając się w daleką podróż, bo ta historia sprawiła, że zatęskniłam za klimatem wakacji. Uwielbiam Poldka, głównego bohatera. Jest optymistyczny i rezolutny. Sama podróż autostopem jest jedną z tych historii, gdzie głównego bohatera spotyka po drodze cała masa nieszczęśliwych wypadków...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zamiast pojechać pociągiem nad morzem to przez niedbalstwo kuzyni zostali skazani na popularny autostop. Autor zafundował swoim bohaterom fajne przygody, poznawanie różnych ludzi a przede wszystkim samych siebie.

Zamiast pojechać pociągiem nad morzem to przez niedbalstwo kuzyni zostali skazani na popularny autostop. Autor zafundował swoim bohaterom fajne przygody, poznawanie różnych ludzi a przede wszystkim samych siebie.

Pokaż mimo to

Będąc dzieckiem z prawdziwym przejęciem oglądałam emitowany podczas wakacji serial pod tym samym tytułem. Och, jakże pasjonowałam się przygodami Poldka i Dudusia! Marzyłam, aby też wybrać się w taką podróż. Właściwie co wakacje, telewizja powtarzała serial, a ja z taką samą przyjemnością ponawiałam moją przygodę z tymi dwoma łobuziakami.
Nie muszę chyba dodawać, że zachęcona filmową wersją sięgnęłam i po książkę. Miałam dziesięć lat, gdy dostałam ją od rodziców i z wypiekami na twarzy zabrałam się za czytanie. To był wspaniały czas. Wersja książkowa różni się od serialu wieloma szczegółami chociażby samą miejscowością, z której bohaterowie rozpoczynają swoją przygodę - w serialu jest to Kraków, w powieści Warszawa.
„Podróż za jeden uśmiech” przeczytałam wielokrotnie - widać zresztą na zdjęciu, że książka, która jest w moim posiadaniu już prawie od czterdziestu lat, dużo przeszła. Zabierałam ją ze sobą na wakacje, czytałam w domu i w podróży. Za każdym razem bawiłam się doskonale i nigdy nie czułam się znudzona.
Nawet teraz, gdy po kilkunastoletniej przerwie ponownie sięgnęłam po tę lekturę (tym razem czytałam ją na głos, razem z młodszą córką) „Podróż za jeden uśmiech nie straciła nic w moich oczach. Dodam jeszcze, że Karolcia, tak samo jak ja przed laty, uległa czarowi pióra Adama Bahdaja. Z całym przekonaniem orzekła, że to jej najulubieńsza książka.
Cóż takiego jest w tej powieści, której premiera miała miejsce w sześćdziesiątym czwartym roku, a opisującej świat tak odmienny od tego, w którym obecnie żyjemy?
Myślę, że to niesamowite poczucie humoru przewijające się przez wszystkie strony książki oraz wyraziści, sympatyczni bohaterowie sprawiają, iż ta historia staje się ponadczasowa. Nie można się przy niej nudzić. Zabawne perypetie dwójki nastolatków, którzy przez niespodziewany zbieg okoliczności, zamiast wyruszyć pociągiem w podróż nad morze, gdzie czekają na nich stęsknione mamusie, rozpoczynają przygodę życia i decyduje się pociąg zastąpić autostopem. Wraz z nimi poznajemy Polskę, a dzięki pięknym, obrazowym opisom, możemy wyobrazić sobie wszystkie miejsca, które odwiedził Poldek z Dudusiem. Dodatkowo autor sprytnie przemycił ciekawostki historyczne dotyczące tych miejsc, wkładając w usta Dudusia informacje dostępne w przewodnikach turystycznych.
Tak jak wspomniałam, od daty premiery książki minęło wiele lat i sporo się zmieniło. Nie ma książeczek autostopowych, zresztą sam autostop też nie odgrywa już takiej roli - większość ludzi dysponuje własnymi samochodami. Pobudowano autostrady, które skracają czas podróży. Lokomotywy spalinowe zastąpiono szybkimi, elektrycznymi pociągami. Zmieniła się moda, słownictwo, jak i mentalność ludzi. Dziś ciocia Kabała nie przylałaby Dudusiowi zerwaną gałęzią, gdyż dzieci bić nie wolno. Ojciec jednego z bohaterów nie otrzymałby Złotego Krzyża Zasługi za budowę kombinatu w Płocku, ponieważ efekty pracy nie są nagradzane odznaczeniami. Duduś jadąc w podróż nie brałby sterty zaadresowanych kartek pocztowych, tylko smartfona i laptopa, aby być w kontakcie z bliskimi. Zmienili się również sami nastolatkowie. Większość z obecnych czternastolatków siedzi z nosem w ekranie telefonu i nie potrafi dostrzec piękna otaczającego ich świata.
A jednak „Podróż za jeden uśmiech” nadal przyciąga czytelników. Jest trochę egzotyczna, mówi o czymś, co nie jest znane współczesnej młodzieży, ale jednocześnie o czymś, co przecież jest inne i takie niezwykłe. Ja odnalazłam w niej wspomnienie dzieciństwa i tęsknotę za minionym czasem, który kojarzył się mi z beztroską. Moja córka zaś czytając historię Poldka i Dudusia przede wszystkim dobrze się bawiła, o czym świadczą jej wybuchy śmiechu podczas lektury i prośby „Mamusiu, jeszcze jeden rozdział”.
Z czystym sumieniem polecam tę książkę. Osoby, które mają tyle lat, co ja, znajdą w niej wspomnienie dzieciństwa, młodsi czytelnicy zaś przekonają się, jak kiedyś wyglądało życie nastolatków i że bez smartfonów i laptopów też mogło być całkiem fajnie. A może nawet fajniej niż teraz?

Będąc dzieckiem z prawdziwym przejęciem oglądałam emitowany podczas wakacji serial pod tym samym tytułem. Och, jakże pasjonowałam się przygodami Poldka i Dudusia! Marzyłam, aby też wybrać się w taką podróż. Właściwie co wakacje, telewizja powtarzała serial, a ja z taką samą przyjemnością ponawiałam moją przygodę z tymi dwoma łobuziakami.
Nie muszę chyba dodawać, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to