Bałam się, że po latach książka nie wzbudzi takich samych emocji, a jednak! Wzruszyłam się przeokrutnie. Właściwie przetoczyła się przeze mnie fala różnych uczuć. Niesamowita książka do której z pewnością jeszcze nie raz powrócę.

Bałam się, że po latach książka nie wzbudzi takich samych emocji, a jednak! Wzruszyłam się przeokrutnie. Właściwie przetoczyła się przeze mnie fala różnych uczuć. Niesamowita książka do której z pewnością jeszcze nie raz powrócę.

Książka do której wracam najczęściej. Wspaniała historia szalonej dziewczynki, którą każdy nastolatek i nastolatka powinni przeczytać!

Książka do której wracam najczęściej. Wspaniała historia szalonej dziewczynki, którą każdy nastolatek i nastolatka powinni przeczytać!

Książka o wyjątkowej dziewczynce, która swoim szalonym charakterem potrafi stopić każde serce z lodu.
Irenka jest odważna, buntownicza i zawsze wpada w jakieś kłopoty. Nazywana ,,Panną z Mokrą Głową", wszyscy ją kochają, a jej przygody wywołują uśmiech na twarzy. Napisana z humorem i nie da się od niej oderwać.
Polecam dużym i małym czytelnikom.

Książka o wyjątkowej dziewczynce, która swoim szalonym charakterem potrafi stopić każde serce z lodu.
Irenka jest odważna, buntownicza i zawsze wpada w jakieś kłopoty. Nazywana ,,Panną z Mokrą Głową", wszyscy ją kochają, a jej przygody wywołują uśmiech na twarzy. Napisana z humorem i nie da się od niej oderwać.
Polecam dużym i małym czytelnikom.

Wróciłam do tej książki po wielu latach, w ramach wyzwania Lubimy Czytać 2023/Czerwiec. Tytułowa panna z mokrą głową to Irenka Borowska- rezolutna dziewczynka, trzpiotka o ułańskiej fantazji. W trudnych momentach nie waha się zawalczyć o dobro rodziny i wyruszyć w daleką podróż. Powieść jest pogodna, pełna optymizmu i uczy, że warto wierzyć w ludzką dobroć. Trochę szkoda, że zakończenie jest dosyć nijakie, mimo wszystko warto było powrócić to tej książki.

Wróciłam do tej książki po wielu latach, w ramach wyzwania Lubimy Czytać 2023/Czerwiec. Tytułowa panna z mokrą głową to Irenka Borowska- rezolutna dziewczynka, trzpiotka o ułańskiej fantazji. W trudnych momentach nie waha się zawalczyć o dobro rodziny i wyruszyć w daleką podróż. Powieść jest pogodna, pełna optymizmu i uczy, że warto wierzyć w ludzką dobroć. Trochę szkoda,...

230524 audio G5.
Niestety rozczarowałem się. Początek był obiecujący, język bardzo ciekawy, lecz późniejsze przygody Irenki już mnie nie wciągnęły. Na plus postać babci.

230524 audio G5.
Niestety rozczarowałem się. Początek był obiecujący, język bardzo ciekawy, lecz późniejsze przygody Irenki już mnie nie wciągnęły. Na plus postać babci.

Czasem potrzebna jest lektura książki,która cofa nas do okresu dzieciństwa.Taką opowieścią jest właśnie "Panna z mokrą głową".Irenka główna bohaterka,nie jest typową panienką mieszkającą we dworze,uwielbia konną jazdę,wspinanie się po drzewach i inne szalone zabawy,do tego ma złote serce,mimo iż rodzina myśli że dziewczynę diabeł opętał.
Ciepła i sympatyczna opowieść,czasem warto wrócić do dawnych książek!!

Czasem potrzebna jest lektura książki,która cofa nas do okresu dzieciństwa.Taką opowieścią jest właśnie "Panna z mokrą głową".Irenka główna bohaterka,nie jest typową panienką mieszkającą we dworze,uwielbia konną jazdę,wspinanie się po drzewach i inne szalone zabawy,do tego ma złote serce,mimo iż rodzina myśli że dziewczynę diabeł opętał.
Ciepła i sympatyczna opowieść,czasem...

A gdyby tak powrócić do beztroskiego dzieciństwa? To jest zawsze dobry pomysł! Zatem: Makuszyński i Irenka Borowska.

To jedna z moich ukochanych książek, także za sprawą serialu z Pauliną Tworzyańską i cudownych piosenek. Ach, jak ja chciałam wtedy jeździć konno i uczyć się w domu! Zauważyliście, że dziś wiele ludzi wraca do tych idei? Popularność edukacji domowej ciągle rośnie, a skandynawski model wychowania w bliskości z naturą i hartowanie dzieci to dziś dla wielu wzór. I proszę: my to znamy od dawna!

Makuszyński to jeden z tych pisarzy, których czytałam i uwielbiałam, do dziś zaśmiewam się do łez, czytając jego książki. Niestety, przekonałam się, że dzisiejsza młodzież już go nie rozumie. Pisał za trudnym, zbyt kwiecistym stylem, a jego humor jest zbyt wyrafinowany. I wiecie co? To chyba nie jest wina Makuszyńskiego. To jest nasza wina. Bo to my od nich nie wymagamy myślenia i refleksji. Bo to my stajemy na głowie, żeby im wiedzę przekazać w formie lekkiej, łatwej i przyjemnej. Tylko zapominamy w tym wszystkim, że życie takie nie jest, że na powodzenie i sukces trzeba zapracować, nie wystarczy opinia z poradni, żeby dostać pracę. Jakie pokolenie wychowujemy? Zaradne i kreatywne czy nieporadne i czekające, aż mu się poda wszystko na tacy, od wiedzy, po zarobki? Oto jest pytanie!

Bierzmy się zatem do pracy i wychowujmy. Co z tego, że nie rozumieją? My też nie rozumieliśmy! Chodziliśmy, pytaliśmy i zrozumieliśmy. A potem pokochaliśmy. Oni też zrozumieją i pokochają.

A gdyby tak powrócić do beztroskiego dzieciństwa? To jest zawsze dobry pomysł! Zatem: Makuszyński i Irenka Borowska.

To jedna z moich ukochanych książek, także za sprawą serialu z Pauliną Tworzyańską i cudownych piosenek. Ach, jak ja chciałam wtedy jeździć konno i uczyć się w domu! Zauważyliście, że dziś wiele ludzi wraca do tych idei? Popularność edukacji domowej ciągle...

Mam wielki sentyment do Makuszyńskiego i jego stylu. W Przyjacielu wesołego diabła autor porwał mnie wielowarstwową opowieścią o cierpieniu i o szczęściu, które znajdzie wystarczająco wytrwałych, żeby go poszukać. Podobne uczucia wzbudziła we mnie także Panna z mokrą głową. Choć ta powieść jest nieco prostsza, także opiera się na pewnych uniwersalnych wartościach – rodzinie, bliskości, radości ale i stracie, niepewności oraz lęku.

Irenka, bo tak nazywa się nasza “mokrogłowa” bohaterka, jest istotą niezwykłą. Ludzie nazywali ją diabełkiem, bo cały czas wymyślała nowe psoty. Była wolna, brykała i szalała, łaziła po drzewach i dachach, ale miała dobre serce, więc łobuzerstwo uchodziło jej na sucho. Książka jest pełna jej beztroskich figli i przygód, które skończyły się wraz ze śmiercią jej ojca. Dziewczynka musiała zbyt wcześnie dojrzeć ponieważ powierzono jej niezwykle trudną misję uratowania chorej mamy.

👧 Tchnie optymizmem

Panna z mokrą głową to ciepła i przyjemna książka, wydana po raz pierwszy w 1963 roku. Czyta się sama, bo aż tchnie optymizmem. Główna bohaterka jest tak wolna i radosna, że prawdopodobnie każda dziewczynka chciałaby się z nią identyfikować. Lubimy pozytywnych wariatów, to się raczej nie zmienia. Zresztą pozostałe postacie, pomimo zadziorności, genu łobuzerstwa i przekory, także są bardzo pozytywne.

Tylko świat od czasów pierwszego wydania tej powieści zmienił się bardzo. Niektóre rzeczy w tej książce mogłyby zdziwić, np. stwierdzenie, że dziecko od urodzenia rozpacza, że nie urodziło się chłopcem. Nie ma ani słowa o tym, dlaczego rozpacza, choć w dzisiejszych czasach można by było to zrozumieć dwuznacznie… Prawdopodobnie autorowi chodziło o to, że wtedy chłopcom można było więcej (wszystko?),a dziewczynki powinny spełniać moralne standardy społeczne, być grzeczne, spokojne, chodzić w sukienkach itp. Dlatego dusza pragnąca wolności wolałaby być chłopcem. Irence Makuszyńskiego to jednak nie przeszkadza. I tak robi co chce i bardzo dobrze!

👧 Znak czasu

To jest też książka, gdzie wspomniane są klapsy, a to już w ogóle kontrowersyjny temat. Myślę jednak, że nie ma co popadać w paranoję i odrzucać tak przyjemnej i ładnie napisanej książki za jedno zdanie o czymś, co kiedyś zupełnie kontrowersyjne nie było. Wydaje mi się, że warto potraktować to jako znak czasu i symbol zmian społecznych w podejściu do wychowania dzieci.

Przy okazji zastanowiło mnie to, jak bardzo jestem wyczulona na kontrowersyjne tematy i “prawilność” w książkach. Być może kiedyś nie zwróciłabym na to najmniejszej uwagi, natomiast dzisiaj jestem bardzo wrażliwa pod tym kątem. Odnoszę też wrażenie, że tą “czujność” mają także inni ludzie, wśród których przebywam. Może to od nich ją przejęłam, bo ogólnie mam wrażenie, że jako społeczeństwo stajemy się o wiele bardziej wyczuleni oraz krytyczni i łatwiej wpadający w słuszny gniew, skutkujący “wylaniem dziecka z kąpielą”.

Wszędzie zauważymy coś, do czego się można przyczepić, a przecież Panna z mokrą głową jest bardzo pozytywną książką, manifestującą radość, równość, wolność i dobre intencje. Ja ją przeczytałam z przyjemnością, bo Makuszyński pisze świetnie, ale nie wiem, czy dla współczesnych nastolatków się za bardzo nie zestarzała. Dzisiejsza młodzież być może miałaby trudność ze zrozumieniem społecznych konwenansów sprzed kilkudziesięciu lat i trudności z nich wynikających. Ale może jednak się mylę, a główna bohaterka oczarowałaby każdego czytelnika, niezależnie od jego doświadczeń. W każdym razie, ze mną jej się udało.

Mam wielki sentyment do Makuszyńskiego i jego stylu. W Przyjacielu wesołego diabła autor porwał mnie wielowarstwową opowieścią o cierpieniu i o szczęściu, które znajdzie wystarczająco wytrwałych, żeby go poszukać. Podobne uczucia wzbudziła we mnie także Panna z mokrą głową. Choć ta powieść jest nieco prostsza, także opiera się na pewnych uniwersalnych wartościach –...

Optymistyczna, a zarazem wzruszająca historia. Ekranizacja również niezła.

Optymistyczna, a zarazem wzruszająca historia. Ekranizacja również niezła.

Książka nastroiła mnie do ponownego wejścia w świat L. M. Montgomery. Po wielu trudnych pozycjach miło wrócić do dzieciństwa.

Książka nastroiła mnie do ponownego wejścia w świat L. M. Montgomery. Po wielu trudnych pozycjach miło wrócić do dzieciństwa.