W mojej ocenie najsłabsza ze wszystkich części. Kobiety w tym tomie zawiodły mnie. Są takie jakieś bezbarwne, często naiwne. Bardzo słabo wypada postać Matyldy. Po przeczytaniu wszystkich części serię dwieście wiosen polecam. W książkach występuje bardzo dużo postaci. Bardzo dobre jest to,, że na początku bohaterowie powieści są wymienieni.

W mojej ocenie najsłabsza ze wszystkich części. Kobiety w tym tomie zawiodły mnie. Są takie jakieś bezbarwne, często naiwne. Bardzo słabo wypada postać Matyldy. Po przeczytaniu wszystkich części serię dwieście wiosen polecam. W książkach występuje bardzo dużo postaci. Bardzo dobre jest to,, że na początku bohaterowie powieści są wymienieni.

Wysłuchałam ale z sentymentu. Momentami mnie męczyła

Wysłuchałam ale z sentymentu. Momentami mnie męczyła

Nadeszła pora pożegnania bohaterów cudownej serii Dwieście wiosen. Adela, seniorka rodu, musi zmierzyć się z licznymi zmianami jakie przynosi XXI wiek. Jej ukochana Osada ma zostać zalana, a na jej miejscu ma powstać zbiornik retencyjny. Adela nie poddaje się jednak przeciwnościom losu. W trudnych chwilach może liczyć na pomoc rodziny, zwłaszcza ukochanej wnuczki Matyldy.
W powieści nie zabrakło elementów humorystycznych, np. dialogów bliźniaczek.
Z całego serca polecam całą serię.

Nadeszła pora pożegnania bohaterów cudownej serii Dwieście wiosen. Adela, seniorka rodu, musi zmierzyć się z licznymi zmianami jakie przynosi XXI wiek. Jej ukochana Osada ma zostać zalana, a na jej miejscu ma powstać zbiornik retencyjny. Adela nie poddaje się jednak przeciwnościom losu. W trudnych chwilach może liczyć na pomoc rodziny, zwłaszcza ukochanej wnuczki Matyldy.
W...

+

+

Z wielką nostalgią i lekką tęsknotą odkładam ostatni tom cyklu "Dwieście wiosen". To była piękna lekcja tożsamości, która potwierdza, że rodzina to największe dobro. Wspierająca, opiekująca się sobą nawzajem, czasem wymagająca i karcąca ale niezaprzeczalnie kochająca, stabilna.
To niezwykła opowieść o zwykłym życiu. O ciągłości pokoleń, o wciąż toczącym się kole Fortuny.
Serdecznie polecam

Z wielką nostalgią i lekką tęsknotą odkładam ostatni tom cyklu "Dwieście wiosen". To była piękna lekcja tożsamości, która potwierdza, że rodzina to największe dobro. Wspierająca, opiekująca się sobą nawzajem, czasem wymagająca i karcąca ale niezaprzeczalnie kochająca, stabilna.
To niezwykła opowieść o zwykłym życiu. O ciągłości pokoleń, o wciąż toczącym się kole Fortuny....

No i stało się 😔 Moment przeczytania piątego i ostatniego tomu cyklu "Dwieście wiosen" Grażyny Jeromin-Gałuszki odwlekałam w czasie. Jednak ciekawość, co do tego, czym zaskoczy mnie Autorka, wygrała i "Stary kuferek" przeczytałam. Tym razem pisarka zbiera całą historię i rozwija w czasach współczesnych, przypominając czytelnikowi o starym kuferku, który schowała 200 lat wcześniej założycielka Osady.

Folwark Konstancji Konarskiej przetrwał zabory, dwie wojny światowe i komunizm. Wszystko wskazuje na to, że jego czas dobiegł końca, bo na miejscu Osady urzędnicy chcą zbudować zbiornik retencyjny. Plany Adeli Konarskiej przekazania posiadłości wnuczce Matyldzie wiszą zatem na włosku. Na domiar złego Matylda przebywa w areszcie oskarżona o zabójstwo.

Rody Konarskich i Bogdanowiczów przetrwały wiele za sprawą silnych i charakternych kobiet, którym towarzyszyli dobrzy i wytrwali mężczyźni. W ostatnim tomie nie jest inaczej, choć jest pewna zmiana, bo obok wyrazistych postaci żeńskich pojawia się silny mężczyzna, który jest dużym wsparciem dla Adeli.
Kobiety mogą liczyć nawzajem na siebie, choć nie brakuje wśród nich takich, które wprowadzają śmiech i kłopoty.

Cały cykl jest ciepłą i klimatyczną opowieści o skomplikowanych relacjach międzyludzkich, o wspieraniu się w najcięższych momentach, o pogmatwanych losach bohaterów, niesieniu wzajemnej pomocy i bycia solidarnym. Autorka stworzyła ciekawą i poruszającą historię opartą na niezwykle silnych charakterach kobiet. Mam wrażenie, że to cecha charakterystyczna powieści Grażyny Jeromin-Gałuszki. Choć przeczytałam ich wiele, wciąż nie mam dość, bo pisarka za każdym razem serwuje opowieść pełną wzruszeń i specyficznej aury. Mimo, że w cyklu "Dwieście wiosen" przenosi czytelnika w odległe czasy (historia rozpoczyna się na początku XIX w.),to potrafi to zrobić tak sugestywnie i realistycznie, że czytelnik niemal staje się sąsiadem Bogdanowiczów i Konarskich. Każdy tom serii dostarcza wiele emocji, dobrego humoru i optymizmu, mimo że dotyczy czasów trudnych dla Polski.
I choć nieco czuje się znużenie pisarki (a może swoje?),to polecam tę sagę nie tylko na długie jesienne i zimowe wieczory.

No i stało się 😔 Moment przeczytania piątego i ostatniego tomu cyklu "Dwieście wiosen" Grażyny Jeromin-Gałuszki odwlekałam w czasie. Jednak ciekawość, co do tego, czym zaskoczy mnie Autorka, wygrała i "Stary kuferek" przeczytałam. Tym razem pisarka zbiera całą historię i rozwija w czasach współczesnych, przypominając czytelnikowi o starym kuferku, który schowała 200 lat...

Koniec serii dalej w nieco zwariowanym klimacie , troszkę mnie to już męczyło, bo co było fajne u kobiet sprzed stu lat, niewykształconych i raczej niebywałych w świecie, to już u ludzi na stanowiskach, po studiach, fruwających w różne miejsca razi i staje się niewiarygodne- i zachowanie i naiwność....widać taki styl autorki- niemniej serię polecam, bo czytało się bardzo dobrze

Koniec serii dalej w nieco zwariowanym klimacie , troszkę mnie to już męczyło, bo co było fajne u kobiet sprzed stu lat, niewykształconych i raczej niebywałych w świecie, to już u ludzi na stanowiskach, po studiach, fruwających w różne miejsca razi i staje się niewiarygodne- i zachowanie i naiwność....widać taki styl autorki- niemniej serię polecam, bo czytało się bardzo dobrze

Wszystko co dobre się kończy u właśnie piąty tom zakończył czytanie przeuroczej sagi, wszystko zostało wyjaśnione i pora na kolejną może Sage tej pisarki

Wszystko co dobre się kończy u właśnie piąty tom zakończył czytanie przeuroczej sagi, wszystko zostało wyjaśnione i pora na kolejną może Sage tej pisarki

Cały cykl „Dwieście wiosen” to wspaniała, ciepła i bardzo klimatyczna opowieść pełna skomplikowanych relacji rodzinnych, o wspieraniu się w najcięższych momentach, o pogmatwanych losach ludzkich, o ludzkiej solidarności .
Autorka od pierwszego tomu, stworzyła ciekawą, poruszająca , pełną wzruszeń opowieść, w sposób niezwykły przedstawia - zresztą jak to w Jej powieściach bywa –wspaniale wykreowane portrety kobiet, ich niezwykłą siłę charakteru. Poprzez wspaniałe opisy miejsca zdarzeń, przenosi nas w niezwykle realistyczny świat. Świat pełen tragicznych wydarzeń historycznych, na przestrzeni dwustu lat dziejów Polski (wiosna 1815 – wiosna 2016) .
Każda książka tego cyklu dostarcza wiele emocji, nie brakuje dobrego humoru i ciekawych przepisów kulinarnych, które warto kiedyś wypróbować. Polecam miłośnikom powieści obyczajowych i sag rodzinnych, wspaniała saga na długie jesienne i zimowe wieczory.

Cały cykl „Dwieście wiosen” to wspaniała, ciepła i bardzo klimatyczna opowieść pełna skomplikowanych relacji rodzinnych, o wspieraniu się w najcięższych momentach, o pogmatwanych losach ludzkich, o ludzkiej solidarności .
Autorka od pierwszego tomu, stworzyła ciekawą, poruszająca , pełną wzruszeń opowieść, w sposób niezwykły przedstawia - zresztą jak to w Jej...

wg mnie, niestety najsłabsza książka z całej serii.

wg mnie, niestety najsłabsza książka z całej serii.