Anastazja i Kazimierz po raz kolejny się spotkali i kolejny raz ich drogi zostały rozdzielone. Ich losy biegną obecnie w zupełnie innych kierunkach - ona najpierw mocno przeżywa śmierć doktora Kirsanowa a potem razem z Serhiejem podejmuje podróż na Ukrainę. Trafia tam w najgorszym możliwym momencie - gdy panuje tam głód a kraj okradany jest ze swego najważniejszego bogactwa - zboża. Pewną stabilizacją jest dla niej praca, którą znajduje dzięki przypadkowi, w amerykańskich służbach ARA. Nic jednak nie trwa wiecznie, a życie Anastazji nie zna pojęcia stabilności. Dramatyczne koleje losu sprawiają, że wraca do Petersburga. Tam po raz kolejny stanie twarzą w twarz z Kazimierzem. Ten coraz bardziej nie odnajduje się w swoim życiu. Piękna żona, udany syn, dobra praca i ogólny dobrostan. Jednak on wie, że tam nie pasuje i jest tylko cieniem. Coraz bardziej się wycofuje i nie zauważa, że ten którego uważał za przyjaciela knuje własne intrygi.

Połowa lat 20-tych XX wieku w Związku Radzieckim to czas niespokojny. Lenin jest coraz słabszy, Stalin zaczyna myśleć o przejęciu władzy. I ten wątek w powieści jest najciekawszy. Zaczynają się intrygi, zagrażające życiu spiski, w które bohaterowie jeszcze nie wiedzą jak zostaną wplątani. Borys odnajduje się tam jak ryba w wodzie. Zawsze czujny, gotowy przeciąć szybko to co mogłoby zagrozić jego pozycji. Ale nie tylko intrygi Stalina przykuwają uwagę. Autorka pokazuje brutalnie świat kontrastów jaki wtedy istniał. Głód, bieda, choroby, cierpienie - dla wielu była to rzeczywistość, z którą musieli się mierzyć a która jest z ogromną wrażliwością a zarazem realizmem przywoływana na kartach powieści. Obok jednak żyją ludzie jak dawniej, nie ograniczając się i nie zauważając rzeczywistości. Kontrast jest ogromny i szokujący. Te doświadczenia bardzo mocno wpływają na bohaterów, którzy mają już dość i w niepewnej rzeczywistości próbują łapać okruchy szczęścia, którymi tak skąpo obdziela ich los.

,,Szkarłatna łuna" to tom pełen kontrastów, niejednoznaczny i wymykający się ocenie. Nie można bohaterów oceniać według standardowych norm i zasad bo nic nie jest normalne. Brak stabilizacji, brak wiarygodności, na jaw wychodzą sekrety, które chciało się przemilczeć to prowadzi do finału, który jeszcze bardziej gmatwa już i tam zaplątane historie. Wydaje się, że to definitywny koniec ale świadomość, że jest jeszcze tom napawa mnie ciekawością jak właściwie zakończy się historia i jak wiele będą musieli poświęcić. Polecam!

Anastazja i Kazimierz po raz kolejny się spotkali i kolejny raz ich drogi zostały rozdzielone. Ich losy biegną obecnie w zupełnie innych kierunkach - ona najpierw mocno przeżywa śmierć doktora Kirsanowa a potem razem z Serhiejem podejmuje podróż na Ukrainę. Trafia tam w najgorszym możliwym momencie - gdy panuje tam głód a kraj okradany jest ze swego najważniejszego bogactwa...

Trzeci tom sagi "Wiatr ze wschodu" wprowadza czytelnika w straszne czasy "wielkiego głodu" w Rosji i na Ukrainie. Niesamowita dbałość autorki o szczegóły i prawdę historyczną, powoduje że lekturę czyta się z przyjemnością i zaciekawieniem.
W nowej rzeczywistości, przekorny los ponownie krzyżuje drogi Anastazji i Kazimierza.
Ich uczucia są porywające, gwałtowne i niespokojne. Nacechowane dramatem, bólem i ciągła ucieczką.
Początek tej części trochę słabszy, ale potem jest już tylko lepiej...

Trzeci tom sagi "Wiatr ze wschodu" wprowadza czytelnika w straszne czasy "wielkiego głodu" w Rosji i na Ukrainie. Niesamowita dbałość autorki o szczegóły i prawdę historyczną, powoduje że lekturę czyta się z przyjemnością i zaciekawieniem.
W nowej rzeczywistości, przekorny los ponownie krzyżuje drogi Anastazji i Kazimierza.
Ich uczucia są porywające, gwałtowne i...

Piękna , trudna miłość na tle historii

Piękna , trudna miłość na tle historii

Ta część mnie zmęczyła :/...zobaczymy jak będzie z czwartą.

Ta część mnie zmęczyła :/...zobaczymy jak będzie z czwartą.

Trzeci tom cyklu „Wiatr ze wschodu” Marii Paszyńskiej za mną. Bardzo się cieszę, że „Szkarłatna łuna” trzyma taki sam poziom jak dwie poprzednie części.

Głównymi bohaterami nadal pozostają Anastazja i Kazimierz, nieszczęśliwi kochankowie, którym wielka historia i ludzka złośliwość wciąż rzucają kłody pod nogi.

Poznajemy ich dalsze perypetie, gdy rewolucja bolszewicka wciąż pożera swoje dzieci, w Związku Radzieckim panują terror, wszechobecna inwigilacja, głód i bieda.
Lenin coraz bardziej słabuje i wszystko wskazuje na to, że jego miejsce zajmie Stalin.

Losy Anastazji i Kazimierza niezmiennie trzymają w napięciu, podobnie jak przeżycia drugoplanowych postaci – i tych, które znamy z poprzednich tomów, i całkiem nowych.

Podoba mi się, że autorka stworzyła naprawdę bardzo dobrą powieść, w której równie interesująco wypadają wątki miłosne, jak i tło historyczne. Widać, że Maria Paszyńskie wie, o czym pisze, i robi to wiarygodnie, przekonująco, z dbałością o szczegóły.

Czyta się szybko, lekko i przyjemnie, mimo iż nieraz pojawiają się wstrząsające fragmenty (np. dotyczące klęski głodu na wschodniej Ukrainie na początku lat dwudziestych XX wieku).
Całość napisana gawędziarskim stylem. Jest trochę językowych potknięć (głównie błędy gramatyczne),ale nie psuje to w żaden sposób lektury.
Polecam – nie tylko miłośnikom sag. I

Trzeci tom cyklu „Wiatr ze wschodu” Marii Paszyńskiej za mną. Bardzo się cieszę, że „Szkarłatna łuna” trzyma taki sam poziom jak dwie poprzednie części.

Głównymi bohaterami nadal pozostają Anastazja i Kazimierz, nieszczęśliwi kochankowie, którym wielka historia i ludzka złośliwość wciąż rzucają kłody pod nogi.

Poznajemy ich dalsze perypetie, gdy rewolucja bolszewicka...

XX wiek przyniósł upadek starego porządku, który pociągnął za sobą miliony ofiar. To czas rewolucji i wojen, czas niespotykanego wcześniej ludobójstwa i okrucieństwa. Maria Paszyńska w serii Wiatr ze Wschodu przenosi czytelnika w czasie, do pierwszych trzydziestu lat ubiegłego stulecia i snuje przejmującą opowieść o miłości i poplątanych ludzkich losach.



Karol Stawicki samotnie wychowuje syna Kazimierza. Chłopiec dorasta w domu pełnym opieki i troski. Kiedy w raz z ojcem udaje się w podróż do Petersburga, do majątku Bogdanowów spotyka tam pasierbicę pani domu, Anastazję Nikołajewicz Szewczenko. Dziewczynkę o wyjątkowym talencie snucia niezwykłych baśni i wyjątkowej wyobraźni. Dzieci szybko znajdują wspólny język, a wspólnie spędzony dzień na zawsze zapisze się w ich pamięci. Mijają lata. Anastazja i Kazimierz dorastają i nadchodzi czas ponownego skrzyżowania ich dróg. Na tle ideologicznej burzy wstrząsającej Rosją będą musieli odnaleźć siebie i zmierzyć z rozdzielającym ich wiatrem historii.



Maria Paszyńska ukazuje historię jednego spotkania, które na zawsze połączy dwie samotne dusze. Później już tylko czekamy, kiedy los na nowo połączy Polaka i Ukrainkę, zwłaszcza, że ten rzuca kochanków w wir wielkiej polityki. Pierwsza wojna światowa, rewolucja bolszewicka, wojna 1920 roku i nastanie nowych rządów w Rosji. Za każdym razem wychodzą oni poranieni, naznaczeni piętnem bólu i cierpienia, ale jednego tylko nigdy nie potrafią zrobić, zapomnieć o sobie i swojej miłości. Jednak na ich życie wpływają również osobiste dramaty i walka z piętrzącymi się przeciwnościami. A te z pewnością nie będą im oszczędzone. Na ich rękach będą odchodzić ważni dla nich ludzie, do tego intrygi wrogiego dziewczynie jej przyrodniego brata Borysa sprawią, że wystawieni zostaną na trudne próby. Autorka z charakterystyczną dla siebie umiejętnością oprowadza czytelnika po uliczkach miasta białych nocy, po ukraińskich rubieżach i Polsce dwudziestolecia międzywojennego. Prezentuje nie tylko fikcyjne postaci, ale również historyczne. Opowiada o walce o władzę w budowanym na naszych oczach Związku Radzieckim, politycznych spiskach i nastawaniu terroru budzącego grozę i wywołującego paniczny lęk. Oprowadza po polskich więzieniach, a wreszcie - to, co najbardziej wywołuje przerażenie w czytelniku Hołodomor czyli wielki głód na Ukrainie pochłaniający wiele istnień ludzkich. Ludobójstwo na niespotykaną skalę, o którym przez dziesięciolecia milczano i któremu trudno było dać wiarę. Przez trzydzieści lat spotykamy ludzi, którzy nie pozostawiają nas obojętnymi na ich losy. Kibicujemy im, no może z jednym wyjątkiem, a rozstania z nimi za każdym razem są bolesne. Autorka nieustannie wywołuje cały wachlarz emocji, który towarzyszy nam przez wszystkie cztery tomy. Konsekwentnie buduje nie tylko dzieje wielkiej miłości ale też przywołuje wydarzenia, których nie wolno zapomnieć. Takie, które wymagają utrwalenia i należy chronić, jak również wyciągnąć z nich lekcje. Takie, które rozbrzmiewają niczym wielkie ostrzeżenie dla przyszłych pokoleń.



Maria Paszyńska kolejny raz udowodniła, że jest niepodważalną mistrzynią powieści historycznej. Od samego początku tworzy niepowtarzalny klimat, wykazuje olbrzymi szacunek dla ludzi opisywanych przez nią czasów i próbuje zrozumieć to, co na lata ich naznaczyło. Łączy ze sobą ludzi różniących się pochodzeniem, światopoglądem ale zawsze szuka w swych bohaterach, cechy wspólnej dla nich. Raz jest to moc miłości, innym razem miłość do medycyny czy patriotyzm. Porywa namiętnościami będącymi udziałem bohaterów, tragicznym uczuciem, urzeka stylem i językiem. Sprawia, że serię tę czyta się jednym tchem, pochłania się z pazernością kolejne części i z drżącym sercem czekamy na finał, który nie pozostawi czytelnika obojętnym.

XX wiek przyniósł upadek starego porządku, który pociągnął za sobą miliony ofiar. To czas rewolucji i wojen, czas niespotykanego wcześniej ludobójstwa i okrucieństwa. Maria Paszyńska w serii Wiatr ze Wschodu przenosi czytelnika w czasie, do pierwszych trzydziestu lat ubiegłego stulecia i snuje przejmującą opowieść o miłości i poplątanych ludzkich losach.



Karol Stawicki...

“(…) twierdził, że ją kocha, lecz było w tym coś więcej- rozpaczliwa potrzeba, którą dopiero dziś zauważyła. Potrzeba, by w jego życiu był ktoś- po prostu był. Przy nim i z nim. Aby ktoś stał zawsze, niczym anioł, i pozwolił dzielić z sobą myśli i tęsknoty. Ktoś przed kim (…) mógłby obnażyć duszę”.

Między innymi za takie piękne słowa i opisy emocji bohaterów pokochałam serię “Wiatr ze wschodu”. To historia dla wrażliwych dusz, które potrafią docenić piękno języka i dramatyzm losów bohaterów targanych przez los w różne strony zimnej, bezwzględnej rosyjskiej ziemi. Kazimierz i Anastazja po raz kolejny rozstają się ze sobą i wracają, sami nie wiedząc co począć ze swym losem. Bez siebie więdną i tracą chęć do życia, jednak razem też nie potrafią w pełni być sobą i uciec od problemów.

Tą część odrobinę zdominowała Anastazja, momentami brakowało mi odrobinę losów Kazimierza, a polityczne gierki Borysa lekko nużyły. Są to jednak drobne mankamenty, które nie zakłócają jednak piękna i dramatyzmu tej historii. Sam koniec wprawił mnie w osłupienie i czytałam dwa razy by upewnić się, że dobrze zrozumiałam, co się wydarzyło...Przez tę historię się płynie i chce wciąż więcej!

“(…) twierdził, że ją kocha, lecz było w tym coś więcej- rozpaczliwa potrzeba, którą dopiero dziś zauważyła. Potrzeba, by w jego życiu był ktoś- po prostu był. Przy nim i z nim. Aby ktoś stał zawsze, niczym anioł, i pozwolił dzielić z sobą myśli i tęsknoty. Ktoś przed kim (…) mógłby obnażyć duszę”.

Między innymi za takie piękne słowa i opisy emocji bohaterów pokochałam...

„ Za każdą winą kryje się coś jeszcze, coś, co należy zrozumieć, zanim wyda się osąd.” (str.303)

Trzecia część cyklu „ Wiatr ze Wschodu”. Kolejne dwa lata z burzliwego życia bohaterów. Wiele dobrego i złego się w nim wydarzyło. Dużo przeszli borykając się ze swoimi problemami.
Kazimierz wiódł nieciekawe życie. Projektował silniki dla bolszewickiej floty wojennej. Miał kochającą żonę i syna. Myśl o Anastazji nie opuszczała go dniem i nocą. Był marionetką sterowaną przez teściów, którzy narzucali mu swoją wolę, decyzje i zwyczaje. Był niewolnikiem mieszczańskiego życia i pogodził się z tym. Nadal był osobą bezwolną, pozwalającą by inni kierowali jego życiem i wpływali na jego decyzje. Odcinał się od przeszłości i przyszłości. Wegetował w teraźniejszości. Coraz bardziej zamykał się w sobie. Zaczął też dostrzegać rysy w kryształowym do tej pory przyjacielu.

Anastazja podróżowała w towarzystwie młodego ideowca, pragnącego wolności dla Ukrainy i zakochanego w niej bez pamięci. Ich celem była Ukraina. Wiele przypadkowych zdarzeń, zbiegów okoliczności i nieprzewidzianych przeszkód krzyżuje im plany. Czasowo zatrudnia się w Amerykańskiej Administracji Pomocy, gdzie widzi jak wielką przepaść dzieli medycynę rosyjską od amerykańskiej.

Niespodziewany rozwój wypadków powoduje, że Anastazja podejmuje decyzję o powrocie do Piotrogrodu. Wydarzenia, które miały miejsce w tym czasie silnie odbiły się na jej psychice. Obwiniała się, że niszczy dobrych ludzi, których spotkała na swojej drodze. Żal za utratą tego, co doświadczyła w przeszłości, nie pozwalał jej cieszyć się chwilą obecną. Podejmuje przerwane studia medyczne i pracę w szpitalu.

Anastazja i Kazimierz spotykają się. Dawne uczucia na nowo rozkwitają. Oboje mieli nadzieję, że uczucie minęło, lecz ich miłość była silniejsza od przemijającego czasu. Nikt i nic nie było w stanie jej zniszczyć. Oboje zrozumieli, że muszą walczyć o swoje szczęście i miłość. Kazimierz postanawia uporządkować swoje życie. Zrozumiał, że jego postępowanie przeczyło wyznawanym dotąd wartościom. Miał dosyć kłamstw, którymi karmili go najbliżsi. Ale w życiu nic nie jest proste. Prawda usłyszana z ust przyjaciela i ukochanej zabolała go. Kolejne rozstanie tym razem dokonane z własnego wyboru. Anastazja wielokrotnie zaprzepaściła szansę by powiedzieć ukochanemu cała prawdę o sobie.

Postacią zdecydowanie negatywną był Borys, przyjaciel Kazimierza i przyrodni brat Anastazji. Uwielbiał imprezować. Błyszczał w towarzystwie. Umiał dostosować się do każdej sytuacji. Nigdy nie dbał o pieniądze, bo zawsze je miał. Kłamał i oszukiwał by osiągnąć zamierzone cele. Najsilniejszą pokusą dla niego była władza. Chciał rządzić światem u boku Stalina. Był nim oczarowany i by mu się przypodobać zdolny był do najpodlejszych czynów.

Świetnie wykreowana została postać żony Kazimierza Tatiany. Osoby mądrej, lecz skromnej, podejmującej rozsądne decyzje, gotowej zrezygnować z miłości by uszczęśliwić drugiego człowieka.

Autorka oddała klimat panujący w Rosji w tym czasie. Lenin i jego idee zawiodły. Wszystko poszło nie tak jak miało być. W miejsce starej arystokracji pojawili się nowobogaccy. Biedni stawali się jeszcze biedniejsi. Złe decyzje bolszewików rujnowały gospodarkę. Wielki głód panował w Rosji i na Ukrainie. Zgromadzone zapasy kończyły się. Ludzie umierali na ulicach z głodu, chorób, niedożywienia. Po śmierci Lenina pojawiły się pytania o przyszłość partii i całego Związku Radzieckiego, a później zaczęła się zażarta walka o schedę po Leninie. Piotrogród (wcześniej Petersburg) został przemianowany na Leningrad.

Ta część wzbudza wiele emocji. Śledzimy ludzkie dramaty i rozterki, a w tle dzieje się historia.

„ Za każdą winą kryje się coś jeszcze, coś, co należy zrozumieć, zanim wyda się osąd.” (str.303)

Trzecia część cyklu „ Wiatr ze Wschodu”. Kolejne dwa lata z burzliwego życia bohaterów. Wiele dobrego i złego się w nim wydarzyło. Dużo przeszli borykając się ze swoimi problemami.
Kazimierz wiódł nieciekawe życie. Projektował silniki dla bolszewickiej floty wojennej. Miał...

Ten tom zdecydowanie mnie zaskoczył... Byłam przekonana, że niezbyt przyjemnie będzie mi się czytać (tak jak tom 1 i 2),jednakże książkę "pochłonęłam" w dwa dni. Według mnie zdecydowanie lepsza niż poprzednie tomy i na szczęście jutro w paczkomacie będzie na mnie czekał tom 4, gdyż jestem ciekawa jak zakończy się ta historia.

Ten tom zdecydowanie mnie zaskoczył... Byłam przekonana, że niezbyt przyjemnie będzie mi się czytać (tak jak tom 1 i 2),jednakże książkę "pochłonęłam" w dwa dni. Według mnie zdecydowanie lepsza niż poprzednie tomy i na szczęście jutro w paczkomacie będzie na mnie czekał tom 4, gdyż jestem ciekawa jak zakończy się ta historia.

Fajna seria, świetnie się czyta. Właśnie zaczynam przygodę z czwartym tomem.

Fajna seria, świetnie się czyta. Właśnie zaczynam przygodę z czwartym tomem.