Książka porusza ciekawą tematykę, która miała duży potencjał, niestety w moim odczuciu został on zmarnowany. Książka jest napisana chaotycznie, miejscami nuży, obszerne historie jednych Ocałych mieszają się z bardzo krótkimi, nierzadko kilkuzdaniowymi historiami innych. Wbrew pozorom mało w tych historiach emocji. Pod koniec książki ze znużeniem już kartkowałam tylko strony nie mogąc skupić uwagi na czymś przykuwającym uwagę, spójnym. Tematyka dobra, wykonanie niestety chaotyczne co zraża do lektury nawet miłośników tego rodzaju tematyki.

Książka porusza ciekawą tematykę, która miała duży potencjał, niestety w moim odczuciu został on zmarnowany. Książka jest napisana chaotycznie, miejscami nuży, obszerne historie jednych Ocałych mieszają się z bardzo krótkimi, nierzadko kilkuzdaniowymi historiami innych. Wbrew pozorom mało w tych historiach emocji. Pod koniec książki ze znużeniem już kartkowałam tylko strony...

To bardzo ważna książka o dzieciach Holocaustu. O sposobach, strategiach przetwania w czasie Szoa, po stronie aryjskiej. Autorka przeprowadza rozmowy zarówno z dziećmi jak i matkam(tymi przybranymi i naturalnymi)i, które ratowały na swój sposób świat ich dzieci

To bardzo ważna książka o dzieciach Holocaustu. O sposobach, strategiach przetwania w czasie Szoa, po stronie aryjskiej. Autorka przeprowadza rozmowy zarówno z dziećmi jak i matkam(tymi przybranymi i naturalnymi)i, które ratowały na swój sposób świat ich dzieci

„Nie ta jest matką, która urodziła, ale ta, która wychowała.”

„Nie ta jest matką, która urodziła, ale ta, która wychowała.”

Dziś będzie krótko , zwięźle i na temat. Bez zbędnych wstępów ,bo ta książka tego nie potrzebuje.
Matka .
Słowo ważne dla każdego dziecka lecz tylko one wiedzą ile są wstanie poświęcić i ile zaryzykować aby to dziecko ocalić .
Te matki ,, postawione pod murem" z krwawiącym sercem musiały swoje dzieci oddać w bezpieczne miejsce z nadzieją na uratowanie .
A co jeśli matka musi zabić własne dziecko ,bo nie ma wyjścia?
Takie historie usłyszycie w tej książce
Pełne emocji ,o odnajdywaniu cząstki siebie w historii rodzinnej. O więzi i relacji dość nietypowej w tym trudnym czasie matka-dziecko.
O wdzięczności , której czasem zabraknie.
Ta książka to prawdziwy wyciskacz łez .

Uważam ,że nie powinno oceniać się czyjegoś życia więc tym razem też tego nie zrobię.
Książek o II WŚ jest wiele ,jednak w ten sposób uchwycony temat to rzadkość .

Więc co mi zostaje ?

Mogę jedynie zachęcić Was do przeczytania też niezwykle trudnej i potrzebnej książki .

Dziś będzie krótko , zwięźle i na temat. Bez zbędnych wstępów ,bo ta książka tego nie potrzebuje.
Matka .
Słowo ważne dla każdego dziecka lecz tylko one wiedzą ile są wstanie poświęcić i ile zaryzykować aby to dziecko ocalić .
Te matki ,, postawione pod murem" z krwawiącym sercem musiały swoje dzieci oddać w bezpieczne miejsce z nadzieją na uratowanie .
A co jeśli...

19 kwietnia obchodziliśmy rocznicę wybuchu powstania w getcie warszawskim. Nasza biblioteka także włączyła się w działania Akcji Żonkile, która ocala od zapomnienia tamte wydarzenia i ich bohaterów.

Chcę Wam przedstawić pozycję, która swoją tematyką nawiązuje głównie do czasów II wojny światowej, getta warszawskiego oraz powstania, które w nim wybuchło, powstania warszawskiego i Holocaustu.

„Wrócę, gdy będziesz spała. Rozmowa z dziećmi Holocaustu” Patrycji Dołowy to porażający reportaż o niezwyczajnych ludziach. Jego bohaterowie wypowiadający się w publikacji – Żydzi, którzy przeżyli te zatrważające czasy, powinni być wysłuchani przez każdego. Nie wiem, co było gorsze dla mnie do przeczytania– czy to, że żydowskie dzieci przeszły przez ogrom cierpień, ale przeżyły wiedząc o sobie wszystko i znając swoją tożsamość, czy to, że inni już jako dorośli i całkowicie ukształtowani ludzie dowiadują się o tym, że są Żydami, ich matki są ich przybranymi matkami, przeżywają kryzys egzystencjalny, rozbicie, zagubienie oraz żałobę po większości osób ze swoich żydowskich rodzin, których, te potworne czasy nie oszczędziły.

Książka mówi także o miłości, miłości matki do dziecka i dziecka do matki, miłości w rodzinie, do bliższych i dalszych jej członków, miłości do drugiego człowieka. Mamy tu m.in. poświęcenie, troskę, strach o siebie i dzieci. Jak ma postąpić matka w momencie zagrożenia? Jak chronić swoje dziecko? Wierzcie mi, że od niektórych opisów włosy mogą stanąć dęba.

„Fanni podała cyjanek swojemu synowi Jurkowi. Mama Biety, dziewczynki urodzonej w warszawskim getcie, uśpiła ją luminalem, umieściła w drewnianej skrzynce i w ten sposób przemyciła na aryjską stronę. Do skrzynki włożyła jeszcze srebrną łyżeczkę z wygrawerowanym imieniem i datą urodzin. Inna matka w czasie likwidacji łódzkiego getta zażyła cyjanek, a córkę wyrzuciła za okno – miała tylko jedną porcję trucizny. Dziewczynka przeżyła, bo spódniczką zahaczyła o latarnię. Hanę trzy razy ratowała służąca rodziców, Zosia. Potem, gdy dobrze sytuowani krewni chcieli wziąć Hanę do siebie, nie potrafiła porzucić polskiej matki.”*

Większość z tych ocalonych jest rozdarta – rozdarta poczuciem winy, żalem, wdzięcznością, rozdzielona między dwoma tożsamościami i rodzinami (prawdziwymi i przybranymi).

Patrycja Dołowy pisze w bardzo przystępny sposób, dając miejsce na opowiedzenie bohaterom swoich historii, postawieniu ich kropek nad i. Te osoby zasługują na wysłuchanie i na to, aby pamiętać o ich przeżyciach.

„Mogłyśmy stracić życie ze dwadzieścia razy. Lecz ja po prostu wierzyłam, że moja mama ma moc. Ona mi to zresztą powtarzała, żeby podbudować moją pewność siebie.
Całą wojnę kłamałyśmy, udawałyśmy kogoś innego. Ukrywanie tożsamości opanowałam do perfekcji. Wiele lat się tego oduczałam. Właściwie do nastego roku życia oszukiwałam jak najęta. Zmieniałam tożsamość, opowiadałam nieprawdziwe historie, wymyślałam sobie życiorysy.”**

Wiele Żydów do końca życia nie poznała losów swoich rodzin, część z nim zmarło pod przybranymi, nieprawdziwymi nazwiskami, zabierając tajemnicę swojej tożsamości ze sobą do grobu.

Czytając tę publikację kilka razy miałam łzy w oczach, wzruszałam się. Wiele razy musiałam czytać tekst po raz kolejny, bo nagle, pośród potoku słów bohatera, jak bomba z nieba, zostaje odkryta szokująca prawda o kimś z jego rodziny.

Warto zapoznać się z tą lekturą, żeby przekonać się jak wojna wpływa na ludzi, świadków wydarzeń oraz na ich kolejne pokolenia. Z całą pewnością możemy stwierdzić, że ma ona wyniszczający wpływ na miliony istnień ludzkich na wiele dziesięcioleci wprzód.



*Wrócę, gdy będziesz spała. Rozmowa z dziećmi Holocaustu, Patrycji Dołowy, opis z tylnej okładki książki
** Wrócę, gdy będziesz spała. Rozmowa z dziećmi Holocaustu, Patrycji Dołowy, s. 29

19 kwietnia obchodziliśmy rocznicę wybuchu powstania w getcie warszawskim. Nasza biblioteka także włączyła się w działania Akcji Żonkile, która ocala od zapomnienia tamte wydarzenia i ich bohaterów.

Chcę Wam przedstawić pozycję, która swoją tematyką nawiązuje głównie do czasów II wojny światowej, getta warszawskiego oraz powstania, które w nim wybuchło, powstania...

Niezwykle poruszające rozmowy z Dziećmi Holocaustu. O poszukiwaniu siebie, swoich korzeni, tożsamości. O miłości matki do dziecka i niezwykłym poświęceniu. Jest to jedna z tych pozycji, po które absolutnie warto sięgnąć.

Niezwykle poruszające rozmowy z Dziećmi Holocaustu. O poszukiwaniu siebie, swoich korzeni, tożsamości. O miłości matki do dziecka i niezwykłym poświęceniu. Jest to jedna z tych pozycji, po które absolutnie warto sięgnąć.

"Wrócę, gdy będziesz spała" to reportaż o ludziach, których matkom udało się dać im życie po raz drugi. To jedna z tych naprawdę niewielu książek, które czytałam bardzo długo, z uwagi na emocje jakie wywołują zawarte w niej relacje. Historie jej bohaterów są pełne najgorszych nieszczęść, ogromnego smutku, żalu, strachu, samotności. To opowieści o opuszczeniach, dzięki którym mimo wszystko zostało ocalone kolejne pokolenie żydowskich dzieci. Matki, które w ten sposób zdecydowały się ratować swoje dzieci, stały przed wyborem tragicznym. Żadna z nich jednak nie chciała skazywać ich na pewną śmierć. Znacznie lepszą perspektywą był dla nich los z pewną niewiadomą niż bliski kres ich życia. W większości dzieciom tym udało się ocaleć, a nawet poznać swą prawdziwą tożsamość, z którą niektórym trudno było się pogodzić. Nie ma w świecie nic gorszego niż życie w ciągłym poczuciu winy, wewnętrznym rozdarciu między dwiema tożsamościami. Z perspektywy ocalałych trudno jest mówić o wdzięczności, bo nie wiadomo komu i za co należy się być wdzięcznym bardziej... Bez względu na przedstawione w książce przeżycia poszczególnych jej bohaterów i bohaterek zdołali oni doznać w swoim życiu większego lub mniejszego szczęścia, stłumić w sobie żal i iść dalej, aby dawać świadectwo kolejnym pokoleniom. Bo pamięć i zachowanie tożsamości w przypadki każdego z nas są wartościami o niebagatelnym znaczeniu, które powinniśmy pielęgnować aż po sam kres swojego istnienia. Publikacja Patrycji Dołowy jest prawdziwym wyciskaczem łez, niejednokrotnie zmuszała mnie do płaczu. Trudna lektura, aczkolwiek niezwykle nam wszystkim potrzebna. Polecam.

"Wrócę, gdy będziesz spała" to reportaż o ludziach, których matkom udało się dać im życie po raz drugi. To jedna z tych naprawdę niewielu książek, które czytałam bardzo długo, z uwagi na emocje jakie wywołują zawarte w niej relacje. Historie jej bohaterów są pełne najgorszych nieszczęść, ogromnego smutku, żalu, strachu, samotności. To opowieści o opuszczeniach, dzięki...

O poszukiwaniu korzeni i tożsamości. O drugiej mamie. Grynberg napisał że to książka o szczęściu w nieszczęściu. Chyba lepiej bym tego nie ujęła.

O poszukiwaniu korzeni i tożsamości. O drugiej mamie. Grynberg napisał że to książka o szczęściu w nieszczęściu. Chyba lepiej bym tego nie ujęła.

Bardzo mocna ale zarazem bardzo potrzebna dzisiaj książka.

Bardzo mocna ale zarazem bardzo potrzebna dzisiaj książka.

Książka warta uwagi...
Wracający do swoich domów po wojnie żydzi byli mordowani przez polaków, którzy nie mieli zamiaru oddawać im ich domów.. jakoś.. nie mogę przestać o tym myśleć.
Jakim zwierzęciem trzeba być....?... tak... jesteśmy zwierzętami, nie lubimy tak o sobie myśleć, ale warto spojrzeć czasem prawdzie w oczy. Wyjątki tylko potwierdzają smutną i prawdziwą regułę.
...... najgorsza rasa zwierząt... to... ludzie.

Książka warta uwagi...
Wracający do swoich domów po wojnie żydzi byli mordowani przez polaków, którzy nie mieli zamiaru oddawać im ich domów.. jakoś.. nie mogę przestać o tym myśleć.
Jakim zwierzęciem trzeba być....?... tak... jesteśmy zwierzętami, nie lubimy tak o sobie myśleć, ale warto spojrzeć czasem prawdzie w oczy. Wyjątki tylko potwierdzają smutną i prawdziwą...