Co to było? Xd Chyba totalnie nie zrozumiałam tej książki. Przeczytałam ją do końca, bo była na moim wyzwaniu - książki z półki 12 książek na 2024. Gdyby nie to , był by DNF. Tragedia. Ta książka nic nie wnosi. A te i formacje na okładce- "Głęboko poruszająca", "Porywająca i wzruszająca" - pytam się kiedy i gdzie ? Bo ja nie zauważyłam. Raczej czułam ogromną frustrację. Bohaterka alkoholiczka, której nikt nie zwraca na to uwagę. Zajmuje się dziećmi tak że opiekę trzebaby było wezwać. Chłopiec udający przez całą książkę dorosłego mężczyznę (przynajmniej takie odniosłam wrażenie- odpowiedzialny za matkę i za swoją młodsza siostrę). Mnóstwo niedopowiedzeń. Sytuację, które normalny człowiek nigdy by się nie wplątał. A tym bardziej matka, która ma dwójkę dzieci. No niestety, ale to chyba będzie największe rozczarowanie 2024. Druga gwiazdką tylko i wyłącznie za to, że doczytałam do końca.

Co to było? Xd Chyba totalnie nie zrozumiałam tej książki. Przeczytałam ją do końca, bo była na moim wyzwaniu - książki z półki 12 książek na 2024. Gdyby nie to , był by DNF. Tragedia. Ta książka nic nie wnosi. A te i formacje na okładce- "Głęboko poruszająca", "Porywająca i wzruszająca" - pytam się kiedy i gdzie ? Bo ja nie zauważyłam. Raczej czułam ogromną frustrację....

Sam już nie wiem, czemu ja tak dzielnie trwam przy tym Eggersie. Może ciągle liczę, że znowu wróci ten polot, co przy "Wstrząsającym dziele..." i "My to mamy..."? Ale niestety, kolejna rzucająca się w oczy okładka to za mało, by powiedzieć, że to było naprawdę dobre. Powieść prostoliniowa, aż strach. Mam wrażenie, że zestaw perypetii głównych bohaterów został wylosowany z jakiegoś słoika, który przygotował sobie autor (proszę, oto sto karteczek ze stoma różnymi przygodami/utrudnieniami na Alasce, wyciągnę sobie sześć i umieszczę je kolejno w książce. Raz, dwa... Gotowe. Hm, co my tu mamy: złapanie gumy, pożar, przygodny seks, festyn, burza...). Ni to powieść drogi, ni to poszukiwanie sensu życia, dzieci mądrzejsze od dorosłych... Jak dla mnie zbyt wiele chaosu.

Sam już nie wiem, czemu ja tak dzielnie trwam przy tym Eggersie. Może ciągle liczę, że znowu wróci ten polot, co przy "Wstrząsającym dziele..." i "My to mamy..."? Ale niestety, kolejna rzucająca się w oczy okładka to za mało, by powiedzieć, że to było naprawdę dobre. Powieść prostoliniowa, aż strach. Mam wrażenie, że zestaw perypetii głównych bohaterów został wylosowany z...

Siegajac po ,,Bohaterow pogranicza" spodziewalam sie opisu podrozy glownej bohaterki przez Alaske, ale i tak ta pozycja mnie nie rozczarowala. Pelno w niej czarnego humoru, zycie rozwiedzionej matki to pasmo nieszczesliwych zbiegow okolicznosci,ksiazka przesycona jest Ameryka, autor odwoluje sie do problemow wspolczesnego czlowieka i jego zmagan z zyciem. Publikacja nie Taka oczywista i gorzka, ale moze gdzies tam jednak jest swiatelko w tunelu?

Siegajac po ,,Bohaterow pogranicza" spodziewalam sie opisu podrozy glownej bohaterki przez Alaske, ale i tak ta pozycja mnie nie rozczarowala. Pelno w niej czarnego humoru, zycie rozwiedzionej matki to pasmo nieszczesliwych zbiegow okolicznosci,ksiazka przesycona jest Ameryka, autor odwoluje sie do problemow wspolczesnego czlowieka i jego zmagan z zyciem. Publikacja nie...

Główna bohaterka powieści czterdziestoletnia dentytstka Josie pewnego dnia wyrusza starym wypożyczonym kamperem w podróż po Alasce. Nie jest to jednak zwykła wakacyjna wyprawa. Kobieta postanowiła uciec ze swojego dotychczasowego życia zabierając ze soba dwójkę dzieci - ośmioletniego Paula i pięcioletnią Anę oraz trzy tysiace dolarów w gotówce. Bez dokładniejszych planów podąża na północ stanu, nie zrażona faktem, iż szaleją tam ogromne pożary.
Na kolejnych stronach pokonujemy z tą trójką setki kilometrów i stopniowo dowiadujemy się, co skłoniło Josie do podjęcia decyzji o wyjeździe.

Nie udało mi się polubić głównej, lekko rozhisteryzowanej, bohaterki z silną skłonnością do paranoi, która z łatwością podejmuje liczne lekkomyślne decyzje, niejednokrotnie narażając na niebezpieczeństwo siebie i swoje dzieci. Nie potrafiłam zrozumieć jej motywacji ani nadążyć za jej tokiem myślenia.

Krótko mówiąc, nie przemówiła do mnie ta książka. I mam nieodparte wrażenie, że sporą winę za to ponosi BARDZO złe tłumaczenie. Niestety nie po raz pierwszy zdarza się, że powieść wydana przez wydawnictwo Sonia Draga została tak kiepsko przetłumaczona. Kalki językowe, pozbawione sensu zdania, używanie absolutnie nieprawidłowych odpowiedników angielskich słów, to tylko niektóre z wykroczeń tłumacza.
Przyjaciółka czytała tę książkę w języku niemieckim i była nią zachwycona, chociażby ze względu na bardzo trafne obserwacje współczesnej Ameryki. Szkoda, że wydawnictwo pozbawiło polskich czytelników tej przyjemności - jakość tekstu pozostawia bowiem tak wiele do życzenia, że nie sposób skupić się na treści...

Więcej recenzji na moim blogu: www.katalog-tytulowy.blogspot.com
Zapraszam!

Główna bohaterka powieści czterdziestoletnia dentytstka Josie pewnego dnia wyrusza starym wypożyczonym kamperem w podróż po Alasce. Nie jest to jednak zwykła wakacyjna wyprawa. Kobieta postanowiła uciec ze swojego dotychczasowego życia zabierając ze soba dwójkę dzieci - ośmioletniego Paula i pięcioletnią Anę oraz trzy tysiace dolarów w gotówce. Bez dokładniejszych planów...

Nudna opowieść o nieodpowiedzialnej matce, która z dwojgiem dzieci szwenda sie po Alasce. Motyw jako żywo kojarzył mi się z "Wszystko za życie", bo kobieta wydawała sie równie szalona i chaotyczna, jak bohater tamtej historii. Autor stworzył swoją książkę z szeregu opowiesci, które donikąd nie prowadzą i mialam wrażenie, że spisywanie ich jest tylko sztuką dla sztuki - mnóstwo nikomu niepotrzebnych słów. Bohaterowie pogranicza to Powieść bez konkretnej akcji, bez ciekawych wątków i wyraźnego zakończenia.

Nudna opowieść o nieodpowiedzialnej matce, która z dwojgiem dzieci szwenda sie po Alasce. Motyw jako żywo kojarzył mi się z "Wszystko za życie", bo kobieta wydawała sie równie szalona i chaotyczna, jak bohater tamtej historii. Autor stworzył swoją książkę z szeregu opowiesci, które donikąd nie prowadzą i mialam wrażenie, że spisywanie ich jest tylko sztuką dla sztuki -...

Czuję powinność, by uzasadnić ocenę, bo nie jest to książka zła, tylko specyficzna.

Autor zdecydował się na zabieg maksymalnego urealnienia podróży, jaką przebywa Josie z dziećmi. Efektem tego są bardzo życiowe sceny i dialogi, a zwłaszcza świetne przedstawienie dzieci, które funkcjonują według własnych, dość nieprzewidywalnych, zasad. Jednak istnienie druga strona medalu – w opowieściach fabularyzowanych zazwyczaj spodziewamy się łączenia wątków, wierzymy, że wszystko dzieje się po coś; że trwająca kilkanaście stron scena rozmowy z panią w warzywniaku będzie miała jakieś konsekwencje i powróci jeszcze echem w książce. W życiu nie zawsze tak bywa – czasem wydarzenia, postaci pojawiają się i znikają ze sceny, wpływając jedynie na nas i naszą pamięć. Podobnie dzieje się w „Bohaterach pogranicza” – mijamy cały panteon bohaterów, iskrzące (czasem dosłownie) krajobrazy i sceny romansu oraz akcji. Natomiast są to tylko epizody, które nie wpływają bezpośrednio na całokształt fabuły, choć zmieniają sposób myślenia Josie, która dąży ku przeżyciu katharsis. Nie ukrywam, że przez cały czas oczekiwałam jakiegoś punktu zaczepienia, miejsca, w którym akcja dopiero się zawiąże. No i czekałam sobie do końca...

Sam strumień świadomości (bo tak można nazwać wypowiedź Josie – głównej bohaterki, z której perspektywy oglądamy zdarzenia) jest bardzo ciekawy, czasem satyryczny, szukający słabych punktów konstrukcji społecznej, podważający pewne elementy działania naszego codziennego świata, a czasem po prostu zabawny. Życiowy. Mając tak głęboki wgląd w myśli Josie, wydaje mi się, że potrafiłam ją zrozumieć i przeżywać z nią zdarzenia, w których umieścił ją autor.

Co więc nie zagrało?
Odpowiedź brzmi: nuda. Męczyłam książkę przez prawie dwa miesiące, wielokrotnie ją odkładając. Zabieg urealnienia zdarzeń, jakkolwiek ciekawy, z pewnością sprawdziłby się w nieco krótszej formie. Na prawie 400 stronach po prostu nużył. Było to niemal jak oglądanie 10-godzinnego filmu dokumentalnego z wycieczki rodziny, której nie znacie. Zaglądanie do ich świata jest z pewnością interesujące. Jednak w momencie, gdy poszczególne rozdziały można by czytać niemal niezależnie od siebie, a zakończenie wsunąć w dowolne miejsce książki (no dobrze, trochę wątków znalazło swój początek końca, ale na pewno nie na tyle satysfakcjonujący, by móc spokojnie postawić po tym wszystkim kropkę),książka wydaje się być po prostu zbyt rozciągnięta albo szczegółowa. Powiem szczerze, że doczytałam ją, ponieważ ciekawiło mnie, czy autor zdecydował się jednak na jakiś zwrot akcji. Dla osób, które tyle cierpliwości nie mają i zrezygnują w trakcie, polecam przejście do zupełnie ostatniego rozdziału. Ma on jedno zdanie i doskonale podsumowuje lekturę.

Jeżeli chodzi zaś o podsumowanie mojej recenzji, to tak, jak wspomniałam, książka zachwyca opisami Alaski, realizmem wypowiedzi Josie i zachowaniem jej dzieci, wzbudza refleksję, zachęca do baczniejszej obserwacji rzeczywistości. Jednak nie spina się ona w zwartą opowieść, której przebieg można by śledzić z pełnym zainteresowaniem - główną osią fabularną są tu myśli Josie i zmiana jej podejście do życia, nie same zdarzenia, które stanowią tu jedynie tło. Myślę, że kilka pierwszych rozdziałów pokaże wam z czym macie do czynienia. Czy chcecie czytać do końca? Tę odpowiedź musicie znaleźć sami, sprawdzając, jak odnajdujecie się już na początku historii. Bo później będzie bardzo podobnie.

Czuję powinność, by uzasadnić ocenę, bo nie jest to książka zła, tylko specyficzna.

Autor zdecydował się na zabieg maksymalnego urealnienia podróży, jaką przebywa Josie z dziećmi. Efektem tego są bardzo życiowe sceny i dialogi, a zwłaszcza świetne przedstawienie dzieci, które funkcjonują według własnych, dość nieprzewidywalnych, zasad. Jednak istnienie druga strona medalu...

Dziwna to była lektura, naprawdę dziwna. Można się na niej wynudzić, a i zachowania tej matki są często zadziwiające, chaotyczne i nieodpowiedzialne.

Dziwna to była lektura, naprawdę dziwna. Można się na niej wynudzić, a i zachowania tej matki są często zadziwiające, chaotyczne i nieodpowiedzialne.