Kod szczęścia

Zawsze myślałem że szczęście czy pech są kwestią przypadku. Okazuje się, że nie do końca, bo "szczęściarze" posiadają pewien zestaw cech które wykorzystują. Książka bardzo dobrze to opisuje i daje porady co zrobić, aby być właśnie tej grupie szczęściarzy. Uważam, że to bardzo dobra pozycja

Zawsze myślałem że szczęście czy pech są kwestią przypadku. Okazuje się, że nie do końca, bo "szczęściarze" posiadają pewien zestaw cech które wykorzystują. Książka bardzo dobrze to opisuje i daje porady co zrobić, aby być właśnie tej grupie szczęściarzy. Uważam, że to bardzo dobra pozycja

Pokaż mimo to

Dużo historii pchowców i szczęściarzy. Czasem można się dobrze uśmiać i zdecydowanie podbudować. Większość rad jest dość oczywistych, ale fajnie podsumować i poukładać sobie to w głowie, a może nawet zdać sobie sprawę i zreflektować się, dlaczego takie szczęścia bądź nieszczęścia nam się przydarzają.

Dużo historii pchowców i szczęściarzy. Czasem można się dobrze uśmiać i zdecydowanie podbudować. Większość rad jest dość oczywistych, ale fajnie podsumować i poukładać sobie to w głowie, a może nawet zdać sobie sprawę i zreflektować się, dlaczego takie szczęścia bądź nieszczęścia nam się przydarzają.

Pokaż mimo to

Przeleciałem te książkę stosunkowo szybko bo nie była zbytnio skomplikowana. Zawiera ona w sobie od groma przykładów pechowych sytuacji i tych szczęśliwych. Rzekomo zawiera jakiś kod ale czy na pewno? Te kilkaset stron można spokojnie streścić do zaledwie kilku oczywiście bez przykładów, które też są powtarzane po kilka razy jakby autor chciał nas złapać za ramiona i powiedzieć prosto w twarz "ej patrz, jest na serio tak jak Ci mówię" Jeśli miałby streścić to co przeczytałem to byłoby to mniej więcej tak : Bądź wyluzowany i otwarty w stosunku do ludzi i świata. Wyznaczaj sobie cele , działaj i wierz w ich realizacje , słuchaj intucji, myśl pozytywnie i nigdy sie nie poddawaj.
No i w sumie tyle. Chyba każdy człowiek już to wszystko dawno wie, bo tego typu rzeczy bombardują nas zewsząd. Niemniej jednak zła to nie wyrządza nam żadnego i warto się tym żywić by nie zapominać o tych prostych zasadach, które mogą przegonić chmury z życia i pozwolić wyjrzeć słońcu.
" Kod szczęścia " uzmysłowił mi jakim jestem szczęściarzem w życiu, dzięki czytaniu książki przypomniałem sobie te wszystkie farciarskie sytuacje w życiu, których bym nie dał rady zmyślić a wydarzyły się i do dziś sprawiają, że się na ich myśl uśmiecham i zastanawiam "Jak to się udało?"
Czy polecam? i tak i nie. Nie jest to nic odkrywczego jeżeli chodzi o mnie natomiast nie czyni żadnego zła , wręcz wzmacnia zdrowe podejście do życia.

Przeleciałem te książkę stosunkowo szybko bo nie była zbytnio skomplikowana. Zawiera ona w sobie od groma przykładów pechowych sytuacji i tych szczęśliwych. Rzekomo zawiera jakiś kod ale czy na pewno? Te kilkaset stron można spokojnie streścić do zaledwie kilku oczywiście bez przykładów, które też są powtarzane po kilka razy jakby autor chciał nas złapać za ramiona i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Audiobook, czyta Tomasz Ignaczak (choć na obrazku napisano inaczej...)

Wcześniejsze książki Wisemana: "59 sekund" i "Dziwnologia" dały mi wiele do myślenia. Ta jest nieco prostsza, bo obraca się w sumie wogół jednego tematu: jak pokonać pecha i jak mieć w życiu szczęście (w znaczeniu "fart"). Autor - żeby nie było - prowadził w tym temacie wieloletnie badania naukowe! I okazuje się, że można nad tym samodzielnie pracować!
Brzmi to oczywiście dziwnie, jednak to co autor wyjaśnia brzmi prawdopodobnie bo jak się okazuje my jednak mamy wpływ na to czy spotyka nas pech czy szczęśliwy traf. I to z dwóch powodów:
1. "Traf" to nie jest dobre słowo - w rzeczywistości zwykle ten "traf" jest rezultatem naszych wcześniejszych działań i zachowań;
2. To czy spotkało nas szczęście czy pech jest w dużym stopniu kwestią postrzegania sytuacji;

Książkę polecam ale audiobooka nie polecam, bo to jest tak naprawdę zeszyt ćwiczeń, gdzie są ćwiczenia do wykonania, tabelki do wypełnienia itp. Zróbmy sobie szczęście!

Audiobook, czyta Tomasz Ignaczak (choć na obrazku napisano inaczej...)

Wcześniejsze książki Wisemana: "59 sekund" i "Dziwnologia" dały mi wiele do myślenia. Ta jest nieco prostsza, bo obraca się w sumie wogół jednego tematu: jak pokonać pecha i jak mieć w życiu szczęście (w znaczeniu "fart"). Autor - żeby nie było - prowadził w tym temacie wieloletnie badania naukowe! I...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka przeciętna. Temat ciekawy, ale oprawa trudna do przebrnięcia. Czytając kolejne rozdziały miałam wrażenie, że czytam raport z badań w formie książki. W pewnym momencie pomijałam już historię tych wszystkich opisanych osób, bo było to dla mnie po prostu nużące. Same prawa szczęścia niekoniecznie odkrywcze, ale jest wiele osób, które dopiero po przeczytaniu tej książki zwróciły na pewne rzeczy uwagę, więc to akurat indywidualna sprawa. Gdyby książkę skrócić o zbędne opisy, dygresje i skupić się na tych prawach samych w sobie to z całą pewnością czytałoby się chętniej i przyjemniej :)

Książka przeciętna. Temat ciekawy, ale oprawa trudna do przebrnięcia. Czytając kolejne rozdziały miałam wrażenie, że czytam raport z badań w formie książki. W pewnym momencie pomijałam już historię tych wszystkich opisanych osób, bo było to dla mnie po prostu nużące. Same prawa szczęścia niekoniecznie odkrywcze, ale jest wiele osób, które dopiero po przeczytaniu tej książki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wielkie rozczarowanie. Bardzo podobały mi się "Quirkology" i "59 sekund" tego autora, więc z zaciekawieniem sięgnąłem po "Kod szczęścia". Całość mogłaby się zmieścić na 10 stronach darmowego poradnika "Jak nie być pesymistą", albo w cyklu 3-4 notek blogowych. Jestem pełen podziwu, że z tak cieniutkiego materiału udało się utkać całą książkę. Mój najważniejszy zarzut dotyczy jednak tego, że Wiseman (który uchodzi za popularyzatora nauki) całkowicie odchodzi od metody naukowej, która tak dobrze sprawdzała się w "59 sekundach". Tutaj dostajemy kilkanaście anegdotycznych historyjek, które mają służyć jako dowody prawdziwości stawianych tez, a które aż rażą naiwnością. Poza tym parę truizmów, dużo monotonnych wykresów słupkowych, oraz spora dawka powtórzeń. Książka zdecydowanie poniżej możliwości tego naukowca.

Wielkie rozczarowanie. Bardzo podobały mi się "Quirkology" i "59 sekund" tego autora, więc z zaciekawieniem sięgnąłem po "Kod szczęścia". Całość mogłaby się zmieścić na 10 stronach darmowego poradnika "Jak nie być pesymistą", albo w cyklu 3-4 notek blogowych. Jestem pełen podziwu, że z tak cieniutkiego materiału udało się utkać całą książkę. Mój najważniejszy zarzut dotyczy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moją ulubioną książką Richarda Wisemana jest "Dziwnologia".

Kod Szczęścia jest ciekawą lekturą, ale... mam wrażenie, że książka mogłaby być połowę krótsza i wcale nie straciłaby sensu.

Moją ulubioną książką Richarda Wisemana jest "Dziwnologia".

Kod Szczęścia jest ciekawą lekturą, ale... mam wrażenie, że książka mogłaby być połowę krótsza i wcale nie straciłaby sensu.

Pokaż mimo to

Autorem książki jest psycholog i zarazem iluzjonista. Postanowił on przeprowadzić badania nad szczęściarzami i pechowcami chcąc uzyskać informacje od czego zależy szczęście lub pech i zebrać ich wynik w książce. Myślałam, że książkę będzie się kiepsko czytać ze względu na te badania ale przebrnęłam przez nią błyskawicznie. Okazuje się, że szczęście to nie przypadek tylko nasze nastawienie do wszystkich i wszystkiego co nas otacza i że można się tego nauczyć. Polecam :0)

Autorem książki jest psycholog i zarazem iluzjonista. Postanowił on przeprowadzić badania nad szczęściarzami i pechowcami chcąc uzyskać informacje od czego zależy szczęście lub pech i zebrać ich wynik w książce. Myślałam, że książkę będzie się kiepsko czytać ze względu na te badania ale przebrnęłam przez nią błyskawicznie. Okazuje się, że szczęście to nie przypadek tylko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Prawdę mówiąc ta książka mogłaby się zamknąć w 30, maksymalnie 50 stronach. Bardzo rozwleczony opis tego, czym różnią się "szczęściarze" od "pechowców", ponadto wiele przykładów, może nawet za dużo. Jeśli ktoś chce oszczędzić czas, streszczenie w pigułce - Jak być szczęściarzem? Wykorzystywać nadarzające się okazje, samemu je prowokować oraz myśleć pozytywnie. Przy czym nie stawiać się w pozycji ofiary, gdyż prowokujemy tym "pecha", który obrzydza nam życie, a my stajemy się pechowcami. Wystarczy zdać sobie sprawę, że sami musimy zadbać o swoje szczęście i na nie pracować "Jesteśmy szczęśliwi, kiedy myślimy, że jesteśmy szczęśliwi".

Prawdę mówiąc ta książka mogłaby się zamknąć w 30, maksymalnie 50 stronach. Bardzo rozwleczony opis tego, czym różnią się "szczęściarze" od "pechowców", ponadto wiele przykładów, może nawet za dużo. Jeśli ktoś chce oszczędzić czas, streszczenie w pigułce - Jak być szczęściarzem? Wykorzystywać nadarzające się okazje, samemu je prowokować oraz myśleć pozytywnie. Przy czym nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie wiem, czy o książce można napisać, że jest mdła i ociekająca lukrem. Ale taki jest „Kod szczęścia”. Przyznaję się, że jestem negatywnie (czy po prostu mocno sceptycznie) nastawiony do tzw. poradników psychologicznych, zwłaszcza pisanych przez Amerykanów. Stąd może z „pewną dozą nieśmiałości” zacząłem odsłuchiwać audiobooka. Przez klasyczny tekst zapewne bym nie przebrnął do końca. Gdyby wyrzucić wszystkie słowa z tekstu takie jak: szczęście, szczęściarz, fart, to tytuł schudłby co najmniej o ćwiartkę. Gdyby do tego dokonać solidnej redakcji, czyli wyrzucić ciągłe powtórzenia, odniesienia do tego, co już w tekście było, mielibyśmy książki połowę. Gdyby do tego usunąć opowieści o ludziach, którzy jakoby mają fart lub szczęście, niewiele by w ogóle zostało z tekstu.
Autor, psycholog, przedstawia efekty swojej ośmioletniej pracy w książce, które ma być i popularnonaukowa i jednocześnie być hurraoptymistycznym poradnikiem. Połączenie takie nie wychodzi książce na dobre. Co gorsza przez większość tekstu odnosiłem wrażenie, że to ciągle wstęp, bo autor przedstawia mi rzeczy tak oczywiste i banalne, że zastanawiam się nad kondycją amerykańskiej nauki, jeśli finansuje się przez osiem lat fascynata, żeby wyważał dawno otwarte drzwi.
Wiseman zauważył (niesamowite!), ze wśród ludzi istnieją różne podejścia do postrzegania siebie w kategoriach szczęścia czy życiowego pecha. Nie zajmuje się jednak całym spektrum ludzkiego postrzegania, lecz zajmuje się tylko ekstremami. Z jednej strony bierze pod uwagę ludzi określających się jako życiowi pechowcy, którym ciągle przytrafiają się nieszczęścia, a z drugiej ewidentni szczęśliwcy, którzy nawet w najskrajniejszych sytuacjach zawsze spadają na cztery łapy z uśmiechem. Zaskakujące jest, że już w początkowych rozdziałach autor zaznacza, że sposób postrzegania rzeczywistości i tego, co nam się przytrafia, w znacznej mierze zależy od osobowości człowieka. Ekstrawertyk znacznie częściej widzi świat na różowo niż introwertyk itp. Wiseman pomija jednak zupełnie milczeniem fakt, że ludzka osobowość ma bardzo silny komponent genetyczny, a osobowości nie da się zmienić. Kultura i wychowanie może ją nieco zmodyfikować, pewne cechy można nasilić, inne osłabić, ale nie da się z introwertyka zrobić ekstrawertyka. Można wytrenować pewne zachowania, na przykład wyciągnąć człowieka z chorobliwej nieśmiałości, ale nie da się diametralnie zmienić osobowości. Oczywiście pomijam tu skrajne przypadki prania mózgu w warunkach długotrwałych szykan i represji.
Tymczasem przez całą książkę autor sugeruje, że jednak da się to zrobić. Wystarczy tylko załączyć pozytywne myślenie. Typowy amerykański banał. Otwórz się na świat, mów sobie, że jesteś szczęśliwy a świat jest piękny a na pewno to się spełni. Cóż, o tym, że pozytywne nastawienie do życia i przedsięwzięć jest pierwszym krokiem do sukcesu jest wiadome od wielu, wielu lat, nie trzeba do tego „badań” Wisemana. Od dawna też wiadomo, że w odwrotnym kierunku to też działa. Wieloletnie wmawianie dziecku, że jest totalną pierdołą i nieudacznikiem spowoduje, że w życiu dorosłym nie będzie ono podejmować wielu działań, bo będzie przekonane, że i tak wszystko schrzani. Ale to przecież będzie efekt negatywnego wpływu kulturowego. Wiseman nie bierze pod uwagę faktu, że wiele przypadków (a w książce wcale ich tak dużo nie ma, choć opis farciarstwa albo pecha konkretnych osób zajmują masę miejsca) owego pecha nie wynika ze świadomego nastawienia ludzkiego a po prostu z tego, że naprawdę są ofiarami losu i nieudacznikami. Jeśli ktoś ciągle rozbija samochód i do tego zwala to na pechowość maszyny, jest po prostu fujarą, która nie powinna w ogóle siadać za kółko. Do wykonywania pewnych zawodów, prac etc. trzeba mieć po prostu pewne predyspozycje. Ja na przykład zupełnie nie nadaję się do układania glazury. Nie dlatego, że jestem pechowcem, ale dlatego, że jestem zbyt nerwowy. Za dużo materiału niszczę, choć zapewne po długim praktykowaniu u mistrza, mógłbym poczynić znaczne postępy. Nie nazwałbym się z tego powodu potem szczęściarzem! Jeśli człowiek jest nieuważny, roztrzepany, ma tendencję do myślowych odlotów, kiedy musi wykazać się skupieniem, trudno tu mówić o pechu czy szczęściu. Zabawne, że Wieseman miał okazję rozmawiać („badać”) pechowego kierowcę, ale nie przytrafiło mu się rozmawiać na przykład z pechowym pilotem. ;-)
Nagminnie też autor miesza przypadki zależne od osobowości człowieka i jego psychicznego nastawienia z przypadkami ewidentnie, nomen-omen, przypadkowymi. Jeśli ktoś często znajduje na swej drodze pieniądze, nazywamy to popularnie fartem czy szczęściem, ale wynika to z dwóch przyczyn. Po pierwsze ta osoba porusza się po trasach, gdzie inni ludzie mają okazję te pieniądze gubić a po drugie owa osoba po prostu jest uważna i obserwuje uważnie otoczenie i to, co ma pod nogami. Pieniędzy (i innych zgubionych przez innych rzeczy) nie znajdzie ktoś, kto ma słuchawki w uszach i nos w chmurach. Albo akurat ma „myślówę”, bo czeka go poważna dyskusja z szefem. Do tego samego worka Wiseman wrzuca przypadek kobiety, która skreśliła prawidłowo cyfry w dwóch loteriach, ale nie wygrała nic, bo skreśliła je, że tak powiem, na odwrotnych kuponach. Nie na tych kuponach, co trzeba. Przypadek skrajnie ekstremalny, nieprawdopodobny, ale coś takiego nie zależy od farciarstwa czy fujarowatości człowieka, jego osobowości czy nastawienia psychicznego.
Można Wisemana też przyłapać na opowiadaniu głupot nie uchodzących naukowcowi. Gdzieś na początku książki twierdzi, że każdy (przynajmniej w amerykańskich warunkach) zna się po imieniu z około trzystoma osobami. Kiedy więc idziemy na jakąś imprezę, raucik, konferencję etc. i witamy się z kimś, poprzez uścisk ręki mamy szanse nawiązać kontakt z następnymi trzema setkami ludzi, które zna ta kolejna osoba. Stąd Wiseman wysuwa totalnie idiotyczny wniosek (choć poprawny matematycznie), że w odległości „dwóch uścisków ręki” możemy nawiązać kontakt z 90000 ludźmi. Znajomy, z którym się witamy zna 300 osób po imieniu, które z kolei również znają po 300 osób po imieniu. Jest to totalna bzdura z prostego powodu. Idąc na spotkanie można śmiało założyć, że wielu spotkanych tam ludzi znamy, również po imieniu a większość tych ludzi ma w mniejszym lub większym zakresie tych samych znajomych, co my sami. Tym samym liczba potencjalnych kontaktów jest drastycznie niższa, niż sugeruje Wiseman.
O banalności i oczywistości wielu stwierdzeń padających w książce można by długo. Wiem jedno: byłem szczęśliwy, kiedy wreszcie pojawił się koniec tego „dziełka” a byłbym jeszcze szczęśliwszy, gdybym go w ogóle nie brał do ręki ;-) Idąc torem rozumowania Wisemana, mam pecha, bo coraz częściej przytrafiają mi się lektury nudne, miałkie i nijakie. Czas potrenować swoje farciarstwo i uważniej dobierać lektury.

Nie wiem, czy o książce można napisać, że jest mdła i ociekająca lukrem. Ale taki jest „Kod szczęścia”. Przyznaję się, że jestem negatywnie (czy po prostu mocno sceptycznie) nastawiony do tzw. poradników psychologicznych, zwłaszcza pisanych przez Amerykanów. Stąd może z „pewną dozą nieśmiałości” zacząłem odsłuchiwać audiobooka. Przez klasyczny tekst zapewne bym nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to