Kajtuś Czarodziej

Gdy byłam mała przenosiłam się w świat Kajtusia ;)

Gdy byłam mała przenosiłam się w świat Kajtusia ;)

Pokaż mimo to

Bardzo dobra książka. Wciąga nawet jak się jest dorosłym. Jak czytałem sam, to nie podobał mi się zabieg autora, który miał zapewnić spokój dzieciom. Dla mnie to spowodowało za duże luki.

Bardzo dobra książka. Wciąga nawet jak się jest dorosłym. Jak czytałem sam, to nie podobał mi się zabieg autora, który miał zapewnić spokój dzieciom. Dla mnie to spowodowało za duże luki.

Pokaż mimo to

Pierwsza książka, którą samodzielnie przeczytałem. I to z cztery razy! Miałem wtedy może...5-6 lat? Jej treść pamiętam do dziś. Z perspektywy czasu stwierdzam, że to kawał niezłej lektury dla dzieci.

Pierwsza książka, którą samodzielnie przeczytałem. I to z cztery razy! Miałem wtedy może...5-6 lat? Jej treść pamiętam do dziś. Z perspektywy czasu stwierdzam, że to kawał niezłej lektury dla dzieci.

Pokaż mimo to

Czytałam tę książkę w dzieciństwie, pamiętałam też magiczną atmosferę teatru telewizji. Okazuje się, że jednak bardzo mało pamiętałam samej treści. "Kajtuś Czarodziej" to dzieło bardzo smutne, czasami wręcz przerażające surowością (biorąc pod uwagę, że jest przeznaczone dla dzieci). Zaskoczyły mnie też postaci Murzynka - sługi Kajtusia na zamku, oraz Murzyna boksera, nazwanego dzikusem, który komentuje posiłek słowami "dobra papu". Chyba zburzyłam swoje dziecięce wspomnienia, trochę mi szkoda.

Czytałam tę książkę w dzieciństwie, pamiętałam też magiczną atmosferę teatru telewizji. Okazuje się, że jednak bardzo mało pamiętałam samej treści. "Kajtuś Czarodziej" to dzieło bardzo smutne, czasami wręcz przerażające surowością (biorąc pod uwagę, że jest przeznaczone dla dzieci). Zaskoczyły mnie też postaci Murzynka - sługi Kajtusia na zamku, oraz Murzyna boksera,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ukochana książka mojego dzieciństwa.

Ukochana książka mojego dzieciństwa.

Pokaż mimo to

O ile jakakolwiek recenzja może być obiektywna to od razu wyraźnie zaznaczam, że w odniesieniu do tej książki moja na pewno nie będzie. Wśród posiadanych przeze mnie książek ta jest moją osobistą perełką. To nie tylko książka mojego dzieciństwa ale początek i przyczyna mojej wielkiej miłości do książek i samodzielnego czytania... a gdyby się głębiej zastanowić również asumpt do pragnienia poznania świata i chęci nauki. Z perspektywy czasu widzę, że to był skok na głęboką wodę i eksperyment obarczony dużym ryzykiem bo przecież zamiast pokochać czytać mogłam tej lektury nie udźwignąć. Nie jest to bowiem typowa literatura dla dzieci (choć uznawana za jej klasyk) ani tekst łatwy i przyjemny - ale ma w sobie absolutną magie, tylko nie taką jaką serwuje się w przygodach bardziej znanego niż "Kajtek", czarodzieja.
Mądra i piękna książka pozwalająca dziecku odkryć siłę wyobraźni, która moim zdaniem bardzo pomaga w życiu, nawet gdy już dorośniemy.

O ile jakakolwiek recenzja może być obiektywna to od razu wyraźnie zaznaczam, że w odniesieniu do tej książki moja na pewno nie będzie. Wśród posiadanych przeze mnie książek ta jest moją osobistą perełką. To nie tylko książka mojego dzieciństwa ale początek i przyczyna mojej wielkiej miłości do książek i samodzielnego czytania... a gdyby się głębiej zastanowić również...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cudowna książka. To nie Harry Potter pierwszy miał przygody czarodziejskie a Kajtuś - swoją drogą ma niesamowicie dużo różnych przygód osadzonych w realnym świecie... Dużo można się o wyobraźni dzieci dowiedzieć i ich zachowaniu i myśleniu. Cudowna, polecam.

Cudowna książka. To nie Harry Potter pierwszy miał przygody czarodziejskie a Kajtuś - swoją drogą ma niesamowicie dużo różnych przygód osadzonych w realnym świecie... Dużo można się o wyobraźni dzieci dowiedzieć i ich zachowaniu i myśleniu. Cudowna, polecam.

Pokaż mimo to

Czy ktoś powiedział, że dorośli nie mogą czytać bajek dla dzieci?
Książka bardzo wpływowej i uznanej postaci pedagogicznej, musiała prędzej czy później trafić w moje łapki. Niestety nieco się na niej zawiodłam. Próbowałam ocenić ją w dwóch punktach widzenia: dziecka i dorosłego. Ostatecznie wyciągam wnioski, że dla dziecka może być dość ciężkim utworem. Owszem niby troszkę fantastyki, czary i te sprawy, lecz utrzymana w bardzo wysokim napięciu, wręcz tragizmie. Taka budowa jest trudna dla odbioru nawet u dorosłej osoby, więc u dziecka tym bardziej. Jeżeli chodzi o fabułę dla dorosłego mała wyszukana, dla dziecka świat Kajtusia może wydać się ciekawy, lecz zarazem może mieszać mu się fikcja z rzeczywistością. Oczywiście porównując do współczesnych bajek, to wydaje się być znakomitą. Jednak wybór należy do nas, jakie bajki dzieciom pokażemy. Nikt nie mówił, że musimy bazować na współczesnej literaturze, która często jest zobrazowana w postaci filmów animowanych. Można pozostać przy tradycyjnych księżniczkach, świnkach itp.

Czy ktoś powiedział, że dorośli nie mogą czytać bajek dla dzieci?
Książka bardzo wpływowej i uznanej postaci pedagogicznej, musiała prędzej czy później trafić w moje łapki. Niestety nieco się na niej zawiodłam. Próbowałam ocenić ją w dwóch punktach widzenia: dziecka i dorosłego. Ostatecznie wyciągam wnioski, że dla dziecka może być dość ciężkim utworem. Owszem niby troszkę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra książka dla dzieci. Uwrażliwia i pobudza wyobraźnię.

Bardzo dobra książka dla dzieci. Uwrażliwia i pobudza wyobraźnię.

Pokaż mimo to

Ile razy każdemu z nas zdarzyło się marzyć na jawie, że posiadamy w sobie czarodziejską moc, która pozwala nam za pomocą wypowiadanych słów zmieniać otaczająca nas rzeczywistość. Może nam do tego oczywiście posłużyć różdżka (to spadek po Harrym Potterze) lub czarodziejski pierścień (to nawiązanie do Arabelli), choć znamy i inne gadżety, dzięki którymi można było wpływać na to, co wokół nas. Niemniej jednak najważniejsza jest moc słowa, to coś, co bardzo mocno tkwi w człowieku, to wielka siła. To jedna z tych pokus, które towarzyszą nam od aktu stworzenia. To zarzut, który padł względem Adama i Ewy, że chcieli być niczym Bóg, i wcale nie chodziło tylko o nieśmiertelność, bo tę już człowiek miał dzięki nieśmiertelnej duszy, tu chodziło o moc stwarzania. To słowo stwarza, w nim jest ukryta moc. Bóg wypowiadając słowo stwarza wszystko. Człowiek chce tak samo. Chce tylko wypowiedzieć słowo, pomyśleć je, żeby coś się stało. Ale nie tylko na tym polega różnica. Zjedzenie owocu z drzewa dobra i zła dało człowiekowi też zdolność rozpoznawania, co jest dobre, a co złe. Przedtem żył w niewinności, był dobrym i czynił dobro, teraz wie, że jest i zło, i musi wybierać, a w zasadzie może wybierać. Bo to nie przymus tylko wolna wola sprawia, że nasze decyzje są wolne i zależne od nas. Jednak ich konsekwencje są o wiele większe nie tu i teraz, ich skutki rozciągają się w czasie. Posiadanie wiedzy i władzy stwarzania w rękach człowieka staje się niebezpieczną bronią. Kiedy toczy się w nas walka możemy ulec podszeptom szatana i wybrać zło. a taki wybór, to nie tylko nasz wybór, ale i wejście w o wiele większe powiązania. I dlatego Bóg ochronił człowieka i nie dał mu dla jego własnego dobra takiej mocy. Kiedy prześledzimy świat mitów, legend i bajek to zauważmy, że taka czarodziejska moc była najczęściej w rękach sił złego, dobrzy mieli czyste serce i to ich dobre uczynki zmieniały świat. Co nie oznacza, że i dobry człowiek nie mógł stać się posiadaczem mocy pozwalających mu poznać siły, dzięki którym mógł czarować i czynić coś dobrego. Rzadko, ale jednak. Siła bowiem czarów jest niemierzalna. Tak, jak ich zasięg i granica, co sprawia, że z taką ostrożnością podchodzi się do nich, nie tyle podważając ich możliwość, co raczej źródło pochodzenia i ewentualne skutki. Wśród wielu zastrzeżeń czynionych do czarów jest i to, że mogą być tylko zręczną iluzją wprowadzającą nas w nieprawdziwy świat naszych marzeń i fantazji, pewnego rodzaju manipulacją naszymi zmysłami i naszym umysłem, który kreuje sztuczny świat, miejsce, do którego uciekamy, bo myślimy, że tam będzie nam lepiej, ze tam będziemy bezpieczni i szczęśliwi. Czary Kajtusia są właśnie takie. Z jednej strony będąc wrażliwym dzieckiem z bujną i bogatą wyobraźnią chce się wyrwać z szarej rzeczywistości, zwłaszcza, że źle się w niej czuje (wtedy dużo nie trzeba, zamyka oczy i już przenosi się do swojego świata, czar działa) albo odczytuje rzeczywistość inaczej niż ona wygląda, bo wszystko, co widzi można zinterpretować po czarodziejsku (godny uwagi film z Roberto Begininim Życie jest piękne, gdzie rzeczywistość obozowa może być przesłonięta czarem ojcowskiej wyobraźni, pod którym ukrywa się prawdziwy tragiczny, choć niezauważalny dla dziecka świat) albo uaktywnia w sobie taką siłę, że potrafi zaczynając od drobnych czarów, jak znalezienie pieniędzy, poprzez coraz bardziej zaawansowane, jak wypuszczenie zwierząt z zoo czy zatrzymanie czasu, wpływać na innych. Kiedyś jednak musi się spotkać z tym, że i czary mają swoich władców i kogoś kto nad nimi czuwa. Są to wprawdzie inni czarownicy-ludzie ale bardziej mocarni, bo już dorośli i umiejący nad nimi sterować. Komu oni służą, tego nie wiemy, ale pilnują oni porządku wśród tych, co posługują się czarami i karzą za niewłaściwe ich stosowanie. Kajtuś musi się z nimi zmierzyć, choć jest tylko dzieckiem. Nie ma pojęcia o zasadach i normach, którym ma się podporządkować. On po prostu chciał być szczęśliwy, mieć możliwość spełniania swych zachcianek, nie zastanawiał się nad tym, do czego może prowadzić go używanie czarów, zresztą jako dziecko bardziej traktował to jako dobrą zabawę niż cokolwiek innego. Korczak w sposób świadomy kreśli nam postać Kajtusia jako dziecka, które zdobywa wiedzę i doświadczenie ucząc się na własnych błędach. To jego propozycja wychowania oparta na traktowaniu dziecka jako małego dorosłego, któremu trzeba pozwolić iść własną drogą, szanować jego wybory, nie kontrolować, nie zmuszać do niczego. Musi tego nauczyć się sam, by być w pełni dojrzałym i odpowiedzialnym. Tak też pokazuje nam Kajtusia i jego drogę do dorosłości.

Ile razy każdemu z nas zdarzyło się marzyć na jawie, że posiadamy w sobie czarodziejską moc, która pozwala nam za pomocą wypowiadanych słów zmieniać otaczająca nas rzeczywistość. Może nam do tego oczywiście posłużyć różdżka (to spadek po Harrym Potterze) lub czarodziejski pierścień (to nawiązanie do Arabelli), choć znamy i inne gadżety, dzięki którymi można było wpływać na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to