Zbiór opowiadań drukowanych m.in. w "Życiu Warszawy", "Twórczości", "Regionach", "Literaturze",
a także adaptowanych dla radia (słuchowisko "Ósmy dyżur", Teatr Polskiego Radia, Program II)

O książce piszą:

Krzysztof Zaleski:
Oddychające atmosferą naszej współczesności miniatury prozatorskie Piotra Müldnera - mistrzowska literacka robota. Zwartość formy połączona z niezwykłą umiejętnością odnajdywania głębi znaczeń ukrytych za pozornie zwykłymi zdarzeniami.

Lech M. Jakób:
Teraz widzę, że to jednak nie jest książka o stanie wojennym 1981 roku. Stan wojenny jest w niej tylko w tle jako pretekst do opisu Polski dzisiejszej. Nie byliśmy w tamtym czasie jakoś specjalnie inni, niewiele się też zmieniliśmy, a młodzież i tak jest zawsze zbuntowana. Pojawiły się tylko komputery, internet i telefony komórkowe oraz zdziwienie, że nadal nie wszystko nam wolno. Wolność zyskała inny wymiar. I kiedy przychodzą chwile krańcowe albo momenty refleksji, łapiemy się na tym, że ów nowy, pogłębiony wymiar wolności może być (i jest) spoiwem ponadjednostkowym. A poszukiwanie prawdy urasta do potrzeby pierwszej...

Marek Nowakowski:
Raz jeden jedyny to rzecz o stanie wojennym, wojnie polsko-jaruzelskiej, jak mówił lud. Celnego zapisu doczekała się ta "okupacja" pod piórem Piotra Müldnera. Oszczędnymi środkami wyrazu, lapidarną formą opisuje tamte dni w cyklu opowiadań. Dla pamięci przyszłych pokoleń. Poświadcza prawdę, że literatura potrafi dawać świadectwo. Utrwala to, co ulotne, drobne, pozornie nieistotne, ale często najważniejsze.
To się czyta i budzą się emocje! Polecam.

Anna Sieklucka:
To po prostu mieszanka dowcipu i prawdy; dawno nie czytałam czegoś tak wciągającego, choć to przecież króciutkie opowiadania. Ale jakie! Atrakcyjne! Jedna z najlepszych książek prozatorskich ostatniej dekady. Książka, która już teraz na trwałe weszła do literatury - nie tylko polskiej. Po autorze "Śpiącego w mieście" i "Za kobietą tren" można się było tego spodziewać, ale to mimo wszystko niespodzianka.

Jerzy Niemczuk:
Prozatorskie miniatury Piotra Müldnera opowiadają o stanie wojennym w tonacji rzadko uprawianej przez literaturę tego okresu. Poruszają się z kapryśnym wdziękiem między metaforą i anegdotą. W śmiesznym i strasznym teatrum tej dziwnej wojny nie ma herosów, są zwykli zagubieni ludzie. To jakby świat przedstawiony we fragmentach, na pozór chaotyczny, a przecież wyrazisty i dojmujący.
Dobrze, że te opowiadania wreszcie ukazały się drukiem jako książka. To jedno z najbardziej oryginalnych świadectw słusznie minionej historii.