Dzieciństwo... coś pięknego. Ciągle uśmiecham się do tamtych planów i marzeń. A to będę miała domek z ogródkiem i mnóstwem warzyw, owoców oraz kwiatów. Do tego gromadkę dzieci i psów...
A to wierzyłam, że będę miała swoją stadninę i przynajmniej 6 koni. Będę urządzała konne wycieczki dla całej rodziny. Poprowadzę ośrodek hipoterapii dla dzieci. Z czasem rozwinę okolicę na agroturystykę wiejską...
Nie rezygnując z wcześniejszych marzeń dochodziły kolejne. Wierzyłam, że będę znaną pisarką. Pod koniec gimnazjum zaczęłam pisać opowiadanie. Potem poszło trochę w odstawkę na rzecz wierszy i ballad. Pisałam sprawozdania z wycieczek do lokalnej gazety. Wierzyłam, że jestem na dobrej drodze... I chociaż opowiadanie zaczęło przeradzać się w książkę, nadal leży niedokończone, w szufladzie.
Teraz lat mam dwadzieścia parę, ale nadal mam w sobie to dziecko, które wierzy że jeszcze mogę te marzenia spełnić. Zwłaszcza, że w głowie rodzi się pomysł na drugą książkę...

Dzieciństwo... coś pięknego. Ciągle uśmiecham się do tamtych planów i marzeń. A to będę miała domek z ogródkiem i mnóstwem warzyw, owoców oraz kwiatów. Do tego gromadkę dzieci i psów...
A to wierzyłam, że będę miała swoją stadninę i przynajmniej 6 koni. Będę urządzała konne wycieczki dla całej rodziny. Poprowadzę ośrodek hipoterapii dla dzieci. Z czasem rozwinę okolicę na...

W mojej głowie… Setki wspomnień, każde – mniej lub bardziej – jest znaczone „efektem bokeh”, jak na fotografiach, ostatnio chyba nawet jest to modne. Wszystko ma smak lata, ciepła, wolności, spokoju, śmiechu. I wszystko jest marzeniami…
Marzyłam o tym, by zdobyć najwyższą górę świata i o tym by z niej sfrunąć – no bo przecież, jeśli ktoś już na takową wejdzie, z pewnością urosną mu skrzydła. Marzyłam o tym, że przejdę samotnie pustynię, że przepłynę pontonem po wszystkich oceanach, że wystrzelę się na orbitę okołoziemską i będę Was wszystkich – takich maluczkich – oglądać z Nieba. Marzyłam też o tym, że będę malować obrazy i pewnego dnia powiedzą o mnie, żem jak Picasso lub Rubens. Pragnęłam jeszcze budować domy, układać fryzury, leczyć ludzi, jeździć na łyżwach, strzyc żywopłoty, kierować ruchem, pisać programy komputerowe i gasić pożary…
Niewiele z tego wszystkiego zostało. Teraz spełniają się inne marzenia.

W mojej głowie… Setki wspomnień, każde – mniej lub bardziej – jest znaczone „efektem bokeh”, jak na fotografiach, ostatnio chyba nawet jest to modne. Wszystko ma smak lata, ciepła, wolności, spokoju, śmiechu. I wszystko jest marzeniami…
Marzyłam o tym, by zdobyć najwyższą górę świata i o tym by z niej sfrunąć – no bo przecież, jeśli ktoś już na takową wejdzie, z pewnością...

Każdy dorosły ma w sobie coś z dziecka.
Marzenia.
Od najmłodszych lat ciągle wyobrażamy sobie kim chcielibyśmy zostać, jak chcielibyśmy ułożyć nasze życie, co chcielibyśmy robić w przyszłości. Wszyscy marzą. Jedni o swoich marzeniach mówią głośno, inni chowają je głęboko, wierząc że kiedyś się spełnią.

Marzymy, aby zostać ptakiem i patrzeć na wszystko z góry, marzymy, aby się rozpłynąć kiedy pojawiają się niepowodzenia. My kobiety marzymy o ślubie, dzieciach, szczęśliwym małżeństwie. Marzymy o pracy. Chcemy być strażakami, policjantami, lekarzami, nauczycielami. Marzymy o podróżach, chcemy wyjeżdżać i poznawać świat oraz inne kultury. Dziewczynki marzą o księciu na białym koniu, chłopcy o wielkich podbojach.

W marzeniach jest coś zarówno zwyczajnego jak i niesamowitego. Marzyliśmy jako małe dzieci, marzymy jako dorośli. Z wiekiem wydaje nam się, że i marzenia się zmieniają. Ale czy aby na pewno? Jeszcze kilka lat temu marzyłam o białej sukni i księciu. Dzisiaj również zastanawiam się jak by to było, gdybym jednak została nauczycielką, albo podróżowała po świecie.

Każdy dorosły ma w sobie coś z dziecka.
Wszyscy, którzy myślą inaczej, niech spojrzą na chwilę obecną. Osoby zgromadzone tutaj - czytają. Co innego robimy, jak nie otaczamy się marzeniami, zanurzając się w książkach...

Każdy dorosły ma w sobie coś z dziecka.
Marzenia.
Od najmłodszych lat ciągle wyobrażamy sobie kim chcielibyśmy zostać, jak chcielibyśmy ułożyć nasze życie, co chcielibyśmy robić w przyszłości. Wszyscy marzą. Jedni o swoich marzeniach mówią głośno, inni chowają je głęboko, wierząc że kiedyś się spełnią.

Marzymy, aby zostać ptakiem i patrzeć na wszystko z góry, marzymy, aby...

Śpiewać, tańczyć, pisać! Chciałam czarować cały świat.
Tymczasem, z biegiem lat, to świat coraz silniej czaruje mnie.
Jestem pełna dziecka zafascynowanego nowym. Chociaż pewność siebie i wiara we własne siły nie są mi obce, to nie porzuciłam obłoków. Bogactwo barw i znaczeń, jakie przynosi mi każda chwila, są jak powietrze, dzięki któremu żyję. Oddycham spotkaniem, rozmową, wiatrem, lecę na radości, upadam pod ciężarem smutku. Każdy odcień życia chłonę z takim samym zapałem. Dziecięce marzenia? Z tak niebieskim niebem nade mną i twardą ziemią pod moimi stopami dziecięce marzenia mnie nie opuszczają. Moja wyobraźnia wciąż pragnie więcej. Owo więcej znajduję w książkach, wszelkiego rodzaju.
Szukam chwil szczęścia pomiędzy wierszami – tymi na kartach i w rozmowie z drugim człowiekiem.
To było, jest i pozostanie moim największym marzeniem.

Śpiewać, tańczyć, pisać! Chciałam czarować cały świat.
Tymczasem, z biegiem lat, to świat coraz silniej czaruje mnie.
Jestem pełna dziecka zafascynowanego nowym. Chociaż pewność siebie i wiara we własne siły nie są mi obce, to nie porzuciłam obłoków. Bogactwo barw i znaczeń, jakie przynosi mi każda chwila, są jak powietrze, dzięki któremu żyję. Oddycham spotkaniem, rozmową,...

Jako mała dziewczynka uwielbiałam marzyć o wszystkim. Do tej pory nie uległo to zmianie, chociaż teraz wygląda to zupełnie inaczej.
Kiedy jesteś dzieckiem wszystko wydaje się możliwe. Wystarczy rozbieg z górki, aby wzbić się ponad obłoki. Wystarczy opleść się kawałkiem materiału, żeby stać się księżniczką. Wystarczy zamknąć oczy przy zdmuchiwaniu urodzinowych świeczek, a życzenie na pewno się spełni. Wystarczy czekać, a książę na białym rumaku na pewno przyjedzie.
Taka właśnie byłam – pełna nadziei, marzeń i wiary w moc życzeń. Marzyłam o wszystkim i o niczym. Aż pewnego dnia przestajesz być małą dziewczynką i zdajesz sobie sprawę, że choćbyś nie wiem jak szybko się rozbiegła nie polecisz. Urodzinowe świeczki nie wystarczą by spełniło się życzenie, a książę nie przyjedzie, choćbyś czekała bardzo długo.
Zderzenie z rzeczywistością zazwyczaj bywa bolesne. Czasami chciałabym, żeby ono nigdy nie nastąpiło. I właśnie wtedy zamykam oczy, biorę głęboki wdech i znowu staję się księżniczką. Tylko na chwilę. Ale w zupełności mi to wystarcza, bo właśnie wtedy, tylko przez chwilę, wciąż wierzę w moc marzeń.

Jako mała dziewczynka uwielbiałam marzyć o wszystkim. Do tej pory nie uległo to zmianie, chociaż teraz wygląda to zupełnie inaczej.
Kiedy jesteś dzieckiem wszystko wydaje się możliwe. Wystarczy rozbieg z górki, aby wzbić się ponad obłoki. Wystarczy opleść się kawałkiem materiału, żeby stać się księżniczką. Wystarczy zamknąć oczy przy zdmuchiwaniu urodzinowych świeczek, a...

Mieć długie włosy, loki do pasa albo nawet za pupę. Pleść z nich warkocze z wielkimi kokardami jak skrzydła motyla. Codziennie rano zrywałam się z łóżka i biegłam do lustra, żeby zobaczyć, czy przypadkiem moje włosy nie urosły przez noc. A w lustrze wciąż tylko „ogolony łepek”, bo rodzice uważali, że dziewczynka, która nie znosi myć głowy, powinna mieć krótkie włosy. Ale od czego ręczniki, apaszki, spódnice i rajstopy – te części garderoby zakładane na głowę doskonale w moim pięcioletnim mniemaniu imitowały bujną fryzurę. Miałam i warkocze, który kręciły się ze mną, gdy wirowałam jak bączek, i burzę loków, którą targał wiatr, gdy pędziłam przed siebie na koniu na biegunach. A jak śmiesznie dyndały moje wymyślone kucyki, gdy wisiałam głową w dół na trzepaku. Bo niebo jest tak naprawdę niebieską galaretką i gdy powiszę wystarczająco długo, będę mogła na nie wejść i po nim brykać jak mała piłeczka, łapiąc obłoki, które są z bitej śmietany albo lodów waniliowych, albo waty cukrowej – no po prostu są pyszne. Tylko muszę uważać na słoneczko – słoneczko parzy i mogłoby spalić moje długie włosy. Jak się dobrze rozpędzę, to mogę ślizgać się po moim galaretowatym niebie. Nikt nie zwraca mi uwagi, żebym się nie wydziczała i uważała, żeby nie rozbić kolana. Gdy przyjdzie nocka, trzeba wrócić do łóżeczka, bo co moje lalki i misie beze mnie zrobią? Zresztą mama nie może zasnąć dopóki nie przeczyta mi bajki. Poza tym konieczne muszę iść spać. Przecież może przez noc urosną mi włosy.

Mieć długie włosy, loki do pasa albo nawet za pupę. Pleść z nich warkocze z wielkimi kokardami jak skrzydła motyla. Codziennie rano zrywałam się z łóżka i biegłam do lustra, żeby zobaczyć, czy przypadkiem moje włosy nie urosły przez noc. A w lustrze wciąż tylko „ogolony łepek”, bo rodzice uważali, że dziewczynka, która nie znosi myć głowy, powinna mieć krótkie włosy. Ale od...

Pamiętam, że był wieczór. Miałem cztery, może pięć lat. Siedziałem na podwórku już sam, bo o tak późnej porze (przecież zachodziło już słońce!) siedzieć na podwórku nie można było (ja się, rzecz jasna, wymknąłem). W ciepłym świetle zachodzącego słońca bawiłem się kolorową ciężarówką. Marzyłem o tym, by kiedyś takową kierować, w takim samym, przejmującym, świetle.
Drugie wspomnienie jest już z okresu, gdy lat miałem około siedmiu. Z racji tego, że byłem wychowywany jako jedynak, zazwyczaj miałem najfajniejsze zabawki na osiedlu (później, gdy wymagania stały się większe to uległo zmianie, ale nie o tym). Tym razem padło na figurki zwierząt. Zebraliśmy się w osiedlowej piaskownicy i robiliśmy im domki, a później migracje po okolicznych trawnikach. Wówczas chciałem zostać architektem, archeologiem i kucharzem.
Magia dzieciństwa polega na tym, że marzenia są najsilniejsze i najpiękniejsze, bo wiemy, że mają jeszcze mnóstwo czasu na spełnienie.

Pamiętam, że był wieczór. Miałem cztery, może pięć lat. Siedziałem na podwórku już sam, bo o tak późnej porze (przecież zachodziło już słońce!) siedzieć na podwórku nie można było (ja się, rzecz jasna, wymknąłem). W ciepłym świetle zachodzącego słońca bawiłem się kolorową ciężarówką. Marzyłem o tym, by kiedyś takową kierować, w takim samym, przejmującym, świetle.
Drugie...

Marzenia... każde dziecko je posiada, to raczej oczywiste. Gdy byłam mała lubiłam patrzeć w dal; gdzieś daleko, zbierać kwiaty, także kolorowe karteczki; kredki; poduszeczki oraz mięciutkie misie.
Natomiast moim największym marzeniem było zostać malarką. Malowanie było i jest tym co mi towarzyszy cały czas. Gdy patrzę w: ściany, podłogę lub niebo od razu mam już obraz tego co chciałabym namalować bądź narysować.
Lubiłam też huśtać się na huśtawce, bardzo... wysoko. I w ogóle chodzić na plac zabaw i pobawić się w piaskownicy w restauracje, a tam robić babki z piasku także zamki budować.
Uwielbiam pływać. Pływać zaczęłam już od 6 roku życia. Chodziłam z rodzicami i braćmi w weekendy na wakacje nad wodę. Pływanie i zamiłowanie do wody, to zostanie mi chyba na całe życie.
Marzenia są ważne w życiu, dzięki nim określamy swój charakter. To kim chcemy być w przyszłości. Marzenia to takie nasze cele życiowe. To coś co uwzględniamy przy podejmowaniu decyzji.

Marzenia... każde dziecko je posiada, to raczej oczywiste. Gdy byłam mała lubiłam patrzeć w dal; gdzieś daleko, zbierać kwiaty, także kolorowe karteczki; kredki; poduszeczki oraz mięciutkie misie.
Natomiast moim największym marzeniem było zostać malarką. Malowanie było i jest tym co mi towarzyszy cały czas. Gdy patrzę w: ściany, podłogę lub niebo od razu mam już obraz tego...

Najważniejszą rzeczą w życiu jest możliwość spełniania swoich marzeń. I nie ma znaczenia czy są to te dziecięce czy już bardziej dorosłe.

Jako małe dziewczę miałam tysiące różnych marzeń. Chciałam mieć własnego psa, fabrykę zabawek, sklep z czekoladą i chciałam zostać fryzjerką. Większość z tych marzeń się oczywiście nie spełniła, (chociaż swojego psa mam). Jednak największym moim marzeniem, niestety cały czas niespełnionym, jest podróż do Australii.
Zawsze marzyłam o tym, żeby pobawić się z misiem koala. Poskakać z kangurem po lesie i złapać dziobaka za ogon. Chciałabym spróbować porzuć liście eukaliptusa i pobawić się z diabłem tasmańskim. A może przy okazji nauczyłabym mówić jedną z przepięknych kolorowych papug? Albo przy okazji pogłaskać po dziobie tukana ;]

Może kiedyś jeszcze polecę na ten odległy kontynent, a na razie chyba zacznę żyć rzeczywistością…

Najważniejszą rzeczą w życiu jest możliwość spełniania swoich marzeń. I nie ma znaczenia czy są to te dziecięce czy już bardziej dorosłe.

Jako małe dziewczę miałam tysiące różnych marzeń. Chciałam mieć własnego psa, fabrykę zabawek, sklep z czekoladą i chciałam zostać fryzjerką. Większość z tych marzeń się oczywiście nie spełniła, (chociaż swojego psa mam). Jednak...