Tamtego lata siostra przyniosła do domu małego  pieska .Na początku byłam przeciwna nowego psiego przyjaciela ,ponieważ bardzo przeżyłam stratę poprzedniego czworonoga. Dziś Benio jest moim nowym ,prywatnym ,kudłatym najlepszym przyjacielem .Dzielę z nim smutki i radości dnia codziennego.

Tamtego lata siostra przyniosła do domu małego  pieska .Na początku byłam przeciwna nowego psiego przyjaciela ,ponieważ bardzo przeżyłam stratę poprzedniego czworonoga. Dziś Benio jest moim nowym ,prywatnym ,kudłatym najlepszym przyjacielem .Dzielę z nim smutki i radości dnia codziennego.

  A więc lato, które wywróciło moje życie do góry nogami? O tak, mam coś. Nakreślę
państwu kontekst. W moim mieście, co lipiec, organizują kryminalną noc
biblioteczną, podczas której trzeba rozwiązać zagadkę morderstwa. Tak się
składa, że raz za swoje zasługi i poświęcenie grze otrzymałam ofertę nie do
odrzucenia, albowiem miałam otrzymać rolę bezpośrednio zainteresowanego.
Nieboszczyka. Ale o tym już kiedyś pisałam, więc tą historię sobie pomińmy. W
tym roku otrzymałam od organizatorów inną ciekawą propozycję. Poproszono mnie,
wprawioną już aktorkę i znaną organizatorom miłośniczkę kryminałów, we
wcielenie się w rolę morderczyni. Nakreśliliśmy pomysł na fabułę gry i
przeszliśmy do realizacji. Nieskromnie powiem, że wyszło naprawdę dobrze. Jednak
tata postanowił zrobić mi kawał. Gdy rano wróciłam po sprzątaniu po grze, nigdzie
go nie zastałam. Za to do drzwi naszego domu zadzwonił jego znajomy policjant (dodam,
że mój chrzestny) i zatrzymał mnie za zabójstwo. Serce mi stanęło i nie
rozumiałam, co się stało. Przecież całą noc odgrywałam podstępną morderczynię,
a potem „sprzątałam po sobie”. Skutą w kajdanki zawieziono mnie na komendę, gdzie
wraz z kolegami znajomy zaprowadził mnie do pokoju przesłuchań. Ręczę, że
prawie zemdlałam, gdy usiedli naprzeciw mnie. Mój chrzestny popatrzył na mnie z
grobową miną. Byłam pewna, że zejdę zaraz na zawał. Powiedział, że tym pomysłem
na morderstwo zabiłam mu wczoraj ćwieka, po czym wybuchnął śmiechem. A ja
biedna, siedziałam w osłupieniu.

  A więc lato, które wywróciło moje życie do góry nogami? O tak, mam coś. Nakreślę
państwu kontekst. W moim mieście, co lipiec, organizują kryminalną noc
biblioteczną, podczas której trzeba rozwiązać zagadkę morderstwa. Tak się
składa, że raz za swoje zasługi i poświęcenie grze otrzymałam ofertę nie do
odrzucenia, albowiem miałam otrzymać rolę bezpośrednio zainteresowanego.
...

Nagle zauważyłem znikającą w wodzie głowę a na powierzchni tylko ręce.
Skoczyłem pokonując zimne fale, a potem wlokłem ofiarę do brzegu. Po
wyciągnięciu na brzeg masaż serca i sztuczne oddychanie. Ona tymczasem
oprzytomniała i zrugała mnie jakbym chciał ją wykorzystać. Przedarł się do nas przystojny
blondyn i zaczęli się ściskać, a ja wróciłem na dyżur ratowniczy. To wydarzenie pokryło krwawiącą ranę w moim sercu po dziewczynie, z
którą byłem przez półtora roku, a ona nagle odeszła z innym. Wtedy kumpel
skaperował mnie na nadmorskiego ratownika. Myślałem, że spotkam jakąś piękną
laskę, ale dopiero ta Marta coś we mnie poruszyła.Po południu brałem prysznic i słysząc pukanie wyskoczyłem spod niego by
otworzyć. Usłyszałem przepraszający mnie głos zza bukietu kwiatów. Rozpoznałem
Martę i dopiero wtedy zorientowałem się, że zapraszam ją do pokoju, mając na
sobie jedynie ręcznik. Wcisnęła się do środka, zahaczając  o ten nieszczęsny ręcznik, który opadł
odsłaniając mnie. Ubrałem się i zaproponowałem kawę.Naprawdę fajnie nam się przy niej rozmawiało, a potem Marta dała się
odprowadzić. Kiedy znaleźliśmy się sami chwyciłem ją za rękę i pocałowałem.
Okazało się, że blondyn z plaży był jej bratem. Spotykałem się z nią przez całe
wakacje. Była urocza. Kochaliśmy się u mnie w pokoju, a czasem w pogodne noce
na odległej plaży pod gwiazdami. Pozwoliła mi zapomnieć o Irenie i znowu
uwierzyć w siebie.Miłość nie umarła, bo ja się przeprowadziłem do jej miejscowości.  

Nagle zauważyłem znikającą w wodzie głowę a na powierzchni tylko ręce.
Skoczyłem pokonując zimne fale, a potem wlokłem ofiarę do brzegu. Po
wyciągnięciu na brzeg masaż serca i sztuczne oddychanie. Ona tymczasem
oprzytomniała i zrugała mnie jakbym chciał ją wykorzystać. Przedarł się do nas przystojny
blondyn i zaczęli się ściskać, a ja wróciłem na dyżur ratowniczy. To...

Lipiec był zupełnie zwyczajny – upalny i nudny. Do dnia, w
którym dostaliśmy telegram. „Nasza kochana Anna nie żyje”. Krótki telegram. Nie
telefon, nie wizytę, telegram. Anna, siostra mojego ojca, mieszkała w Brukseli od
lat, rozwiedziona, chorowita, ale piękna – jedna z najpiękniejszych kobiet, jakie
poznałam. Była dla mnie uosobieniem damy, zawsze elegancko ubrana, z pachnącymi
włosami i do tego ciętym językiem, nigdy nie dawała sobie w kaszę dmuchać, była
silna jak mało kto. Tego lipcowego dnia, kiedy przyszedł telegram powietrze zgęstniało
i nabrało ciężaru, którego nie nadaje nawet skwar. Dzwoniłam wszędzie, gdzie
tylko się dało – ambasada, szpital, w którym się leczyła, dowiadywałam się jak
uzyskać informacje, co się wydarzyło – przez telefon nie da się nic, trzeba pokazać
dokumenty potwierdzające pokrewieństwo, mało tego – nikt nic nie wiedział. Nie
wiem, jakim cudem zachowałam wtedy resztki chłodnego oglądu, ale w mojej
pamięci ten dzień wywrócił mi wszystko – pokazał, że można nie tylko stracić
kochaną osobę, ale i doświadczyć podwójnej bezsilności, przepełnionej niewiedzą.

Lipiec był zupełnie zwyczajny – upalny i nudny. Do dnia, w
którym dostaliśmy telegram. „Nasza kochana Anna nie żyje”. Krótki telegram. Nie
telefon, nie wizytę, telegram. Anna, siostra mojego ojca, mieszkała w Brukseli od
lat, rozwiedziona, chorowita, ale piękna – jedna z najpiękniejszych kobiet, jakie
poznałam. Była dla mnie uosobieniem damy, zawsze elegancko ubrana, z...

Lato 2020. Mój ślub, zaawansowana ciąża, w międzyczasie remont domu - zakupienie późną wiosną szeregowki w stanie deweloperskim. Szykowanie wszystkiego na przyjście na świat dziecka. Jedne z najważniejszych decyzji w życiu udało się podjąć w tamtym roku i wszystko zakończyło się pomyślnie. :) 

Lato 2020. Mój ślub, zaawansowana ciąża, w międzyczasie remont domu - zakupienie późną wiosną szeregowki w stanie deweloperskim. Szykowanie wszystkiego na przyjście na świat dziecka. Jedne z najważniejszych decyzji w życiu udało się podjąć w tamtym roku i wszystko zakończyło się pomyślnie. :) 

 

Lato 2017. W lipcu kilka dni relaksu i wytchnienia pośród różnych górzystych krajobrazów Austrii, burza w Konstancji, bogactwo zapachów wyspy Mainau, rejs statkiem przez Jezioro Bodeńskie, silent  disco w Bregencji. Na początku sierpnia jeszcze pięć wspaniałych dni na Kielecczyźnie z grupą fajnych,  starszych ludzi i… powrót do realiów, które rozsadzały łeb. W mojej głowie rozpoczęła się inwazja, ale dopiero 1 września, ze wsparciem, prawdziwie profesjonalnych, sił medycznych rozpoczęłam walkę z moim najeźdźcą. Trzy tygodnie w szpitalu, w trakcie których wytyczyłam trzy bardzo ważne kroki: Podziękuj! Zajmij się sobą. Zacznij pisać.
W taki oto sposób, na progu mojej pięćdziesiątki, stałam się samozwańczym pisarzem, którego książka zajęła już swoje miejsce w bibliotecznym archiwum Biblioteki Narodowej. Na szczęście na taki los skazuje się zawsze tylko jeden egzemplarz. :) 
Letni relaks sprzyja marzeniom, pozwala na odskocznię od rzeczywistości, ale czasem trzeba trafić na szpitalne łóżko, by w pełni docenić jakieś lato.   


  

 

Lato 2017. W lipcu kilka dni relaksu i wytchnienia pośród różnych górzystych krajobrazów Austrii, burza w Konstancji, bogactwo zapachów wyspy Mainau, rejs statkiem przez Jezioro Bodeńskie, silent  disco w Bregencji. Na początku sierpnia jeszcze pięć wspaniałych dni na Kielecczyźnie z grupą fajnych,  starszych ludzi i… powrót do realiów, które rozsadzały łeb. W mojej...

...Tegoroczne?...bo w kościach czuję zmiany w swoim życiu - taką konsekwencję procesu, który podejrzewam trwa od mojego urodzenia. I teraz wszystkie zmysły jakie dostałam od Boga wyostrzyły się - mam ich świadomość i je wykorzystuję, a wszystko latem i to gorącym latem - taka kumulacja wielu nitek życia z bananem na buzi....

...Tegoroczne?...bo w kościach czuję zmiany w swoim życiu - taką konsekwencję procesu, który podejrzewam trwa od mojego urodzenia. I teraz wszystkie zmysły jakie dostałam od Boga wyostrzyły się - mam ich świadomość i je wykorzystuję, a wszystko latem i to gorącym latem - taka kumulacja wielu nitek życia z bananem na buzi....

Lato, które zmieniło moje życie, przyniosło dużo smutku i dało nadzieję. Przyprawiało o łzy rozpaczy, a jednocześnie dodawało odwagi. 
Jestem w zoo z mężczyzną, którego kocham, ale który się mnie wstydzi. Idziemy koło siebie, ale nigdy razem. I wtedy dzwoni telefon. Tata miał zawał. Szybko wracam do małej miejscowości i rozpoczyna się okres lęku, łez i smutku. Tata jest silnym mężczyzną — przeżył. Jednak sam czuje, że musi coś zmienić. Pierwszy raz szczerze ze mną rozmawia. Mówi, jak bardzo jest ze mnie dumny i jak wiele zalet we mnie widzi. Dodaje odwagi, by nie zadowalać się tym, co daje los, gdy mogę sięgnąć gwiazd. Zrywam toksyczną znajomość i kiedy myślę, że czeka mnie samotny kres, zjawia się człowiek, któremu zaufałam i pokochałam całym sercem. W tym wszystkim nie zapominam jednak o sobie. To ja jestem wartością i nic mnie nie złamie. Sama, czy w związku — jestem silna i dam sobie radę. Z takim cudownym tatą u boku nie mogłoby być inaczej. I kto by pomyślał, że to wszystko zaczęło się od tego rozpaczliwego telefonu dokładnie rok temu - 16 lipca 2020 roku. Ten rok zmienił wszystkich. A już na pewno mnie i całe moje życie. 

Lato, które zmieniło moje życie, przyniosło dużo smutku i dało nadzieję. Przyprawiało o łzy rozpaczy, a jednocześnie dodawało odwagi. 
Jestem w zoo z mężczyzną, którego kocham, ale który się mnie wstydzi. Idziemy koło siebie, ale nigdy razem. I wtedy dzwoni telefon. Tata miał zawał. Szybko wracam do małej miejscowości i rozpoczyna się okres lęku, łez i smutku. Tata jest...

Lato, które zmieniło moje życie, przyniosło dużo smutku i dało nadzieję. Przyprawiało o łzy rozpaczy, a jednocześnie dodawało odwagi. 
Jestem w zoo z mężczyzną, którego kocham, ale który się mnie wstydzi. Idziemy koło siebie, ale nigdy razem. I wtedy dzwoni telefon. Tata miał zawał. Szybko wracam do małej miejscowości i rozpoczyna się okres lęku, łez i smutku. Tata jest silnym mężczyzną — przeżył. Jednak sam czuje, że musi coś zmienić. Pierwszy raz szczerze ze mną rozmawia. Mówi, jak bardzo jest ze mnie dumny i jak wiele zalet we mnie widzi. Dodaje odwagi, by nie zadowalać się tym, co daje los, gdy mogę sięgnąć gwiazd. Zrywam toksyczną znajomość i kiedy myślę, że czeka mnie samotny kres, zjawia się człowiek, któremu zaufałam i pokochałam całym sercem. W tym wszystkim nie zapominam jednak o sobie. To ja jestem wartością i nic mnie nie złamie. Sama, czy w związku — jestem silna i dam sobie radę. Z takim cudownym tatą u boku nie mogłoby być inaczej. I kto by pomyślał, że to wszystko zaczęło się od tego rozpaczliwego telefonu dokładnie rok temu - 16 lipca 2020 roku. Ten rok zmienił wszystkich. A już na pewno mnie i całe moje życie. 

Lato, które zmieniło moje życie, przyniosło dużo smutku i dało nadzieję. Przyprawiało o łzy rozpaczy, a jednocześnie dodawało odwagi. 
Jestem w zoo z mężczyzną, którego kocham, ale który się mnie wstydzi. Idziemy koło siebie, ale nigdy razem. I wtedy dzwoni telefon. Tata miał zawał. Szybko wracam do małej miejscowości i rozpoczyna się okres lęku, łez i smutku. Tata jest...

Lato 2017 zapowiadało się interesująco. Zarezerwowaliśmy z mężem i córką pobyt w ulubionym wakacyjnym kurorcie i odliczaliśmy dni do beztroskiego wyjazdu. Tymczasem pod koniec czerwca moja mama trafiła do szpitala z silnym bólem stopy. Diagnoza? Stopa cukrzycowa i martwica tkanek. Decyzja o amputacji palców stopy. Jednak po operacji mama zaczęło dochodzić do siebie, już ją mieli wypisać, gdy wdała się sepsa. Mam pozostała na oddziale przez cały lipiec i sierpień, gdyż lekarze walczyli o jej życie, a ja trwałam przy mamie. Pogodziliśmy się z tym, że tego lata żadnych wakacji nie będzie, wyjazd został odwołany. Ale to nie koniec nieszczęść. Niemal w tym samym czasie do szpitala trafił w ciężkim stanie (po wypadku) brat bliźniak mojego nieżyjącego taty oraz z niewydolnością krążeniową brat mojej mamy. Obu odwiedzałam na oddziałach: jednego na chirurgii, drugiego na wewnętrznym. Obaj zmarli... Jako, że jestem jedynaczką sama musiałam się zająć pogrzebami ( byli starymi kawalerami) oraz codziennie doglądać mamy w szpitalu. W dodatku mama strasznie przeżyła fakt, że nie mogła być na żadnym z pogrzebów. Dzięki Bogu mamie w końcu udało się wyjść z choroby, aczkolwiek skutki tamtych wydarzeń odczuwa do dziś i nigdy nie powróciła do pełni zdrowia i sprawności. Wiem też, że często myśli o bracie, z którym była bardzo zżyta, a którego nie mogła pożegnać w jego ostatniej drodze.  Tamto lato odcisnęło straszliwe piętno na całej naszej rodzinie, żyliśmy jak w amoku. Zostawiałam w domu małoletnią córkę i prawie całe dnie spędzałam w szpitalu lub na cmentarzu. Dobrze, że w tym czasie miałam ogromne wsparcie ze strony męża, bo inaczej to nie wiem jak bym sobie z tym wszystkim poradziła, również psychicznie. Od tamtej pory nie planuję niczego z dużym wyprzedzeniem (w tym wyjazdów wakacyjnych), bo już wiem, że przewrotny los potrafi mocno pokrzyżować nasze plany i ułożyć dla nas własny scenariusz...

Lato 2017 zapowiadało się interesująco. Zarezerwowaliśmy z mężem i córką pobyt w ulubionym wakacyjnym kurorcie i odliczaliśmy dni do beztroskiego wyjazdu. Tymczasem pod koniec czerwca moja mama trafiła do szpitala z silnym bólem stopy. Diagnoza? Stopa cukrzycowa i martwica tkanek. Decyzja o amputacji palców stopy. Jednak po operacji mama zaczęło dochodzić do siebie, już ją...