„Boję się, chyba ktoś za mną idzie". Czytając tę wiadomość, przeszedł mnie dreszcz. SMS został wysłany z nieznanego numeru. Początkowo pomyślałam, że to głupi żart, jednak po chwili postanowiłam zadzwonić, pod numer, z którego przyszłą niepokojąca i tajemnicza wiadomość. Trzy sygnały. Nikt nie odbiera. Za czwartym razem odebrał ktoś telefon, ale odpowiedziała mi głucha cisza. Nagle na zewnątrz usłyszałam krzyki. Podbiegłam do okna i zauważyłam kobietę, uciekającą przed mężczyzną. Dziewczyna wbiegła do pobliskiego bloku. Moje osiedle jest bardzo spokojne, więc ta sytuacją mną wstrząsnęła. Nie wahając się ani chwili dłużej, narzuciłam na siebie płaszcz i chwyciłam za broń (będąc prywatną detektyw, miałam na nią pozwolenie). Wbiegłam do budynku, nasłuchując podejrzanych dźwięków. Niepokojący hałas dochodził z 2 piętra. Szybko wbiegłam do podejrzanego mieszkania. Ogarnęła mnie ciemność. Nagle ktoś zapalił światło i krzyknął NIESPODZIANKA. Okazało się, że moi przyjaciele i znajomi zorganizowali mi przyjęcie niespodziankę, a już myślałam, że zapomnieli o moich urodzinach. Kiedy impreza trwała, w najlepsze dostrzegłam przystojnego nieznajomego. Po chwili podszedł do mnie, nachylił się i szepnął na ucho „Wśród Twoich przyjaciół jest morderca"...

„Boję się, chyba ktoś za mną idzie". Czytając tę wiadomość, przeszedł mnie dreszcz. SMS został wysłany z nieznanego numeru. Początkowo pomyślałam, że to głupi żart, jednak po chwili postanowiłam zadzwonić, pod numer, z którego przyszłą niepokojąca i tajemnicza wiadomość. Trzy sygnały. Nikt nie odbiera. Za czwartym razem odebrał ktoś telefon, ale odpowiedziała mi głucha...

Wiszący na ścianie zegar wybija północ. Od paru dni nie śpię, tylko wpatruję się w zdjęcia zaginionych osób. Cała czwórka – trzech chłopaków i dziewczyna z kręconymi włosami – przepadła bez wieści na osiedlu, na którym mieszkam już od 15 lat. Znam tutaj każdy zakątek, każdego mieszkańca, wszystkie ciemne i podejrzane zaułki, a mimo to nie potrafię ich odnaleźć. Ta świadomość przyprawia mnie o dreszcze. Zaczynam się zastanawiać czy nastolatki od tygodnia nie są na tamtym świecie i czuję ucisk w piersi. Ale nie to jest najgorsze. Zaginieni tworzyli grupę, byli przyjaciółmi od lat. Kiedy zapadli się pod ziemię nie było z nimi jednej z dziewczyn, Kingi. Gorączka przykuła ją do łóżka i prawdopodobnie uratowała przed losem swoich przyjaciół. Ale teraz dziewczyna wyzdrowiała i wróciła do szkoły. Odrzuciła moją prośbę o przyznanie jej opiekuna, zgodziła się jedynie na to, żebym podała jej swój numer telefonu. Nic więcej.
Myślenie o tym czy Kinga będzie następna w kolejce oraz te wszystkie nieprzespane noce wreszcie zmuszają mnie do ucięcia drzemki. Jest dobrze po trzeciej kiedy budzi mnie dźwięk przychodzącej wiadomości. Zwykle macham na to ręką, ale przeczucie każde mi zerknąć na wyświetlacz. Nie znam nadawcy, ale otwieram wiadomość, która mrozi mi krew w żyłach. „Boję się. Chyba ktoś za mną idzie”. Tylko tyle. Żadnego podpisu, wskazówki. Oddzwaniam na ten numer, ale nikt nie odbiera. Klnę pod nosem i szukam jakiegoś ubrania. W międzyczasie dzwoni telefon – to mama Kingi. O nie.

Wiszący na ścianie zegar wybija północ. Od paru dni nie śpię, tylko wpatruję się w zdjęcia zaginionych osób. Cała czwórka – trzech chłopaków i dziewczyna z kręconymi włosami – przepadła bez wieści na osiedlu, na którym mieszkam już od 15 lat. Znam tutaj każdy zakątek, każdego mieszkańca, wszystkie ciemne i podejrzane zaułki, a mimo to nie potrafię ich odnaleźć. Ta...

Przekręcałam się z boku na bok nie mogąc zasnąć. Po wielu próbach znalezienia wygodnej pozycji w końcu poddałam się. Na nic moje starania, szykuje się kolejna bezsenna noc. Postanowiłam zaczerpnąć świeżego powietrza – może dzięki temu uda mi się zasnąć. Wybrałam się na spacer do pobliskiego parku. Lampy świeciły słabym światłem, niektóre pomrugiwały tylko raz na jakiś czas. Nie było widać księżyca, świat spowijała ciemność, a jedynymi odgłosami dobiegającymi do moich uszu był sporadyczny szelest i trzask gałęzi. Spacer nie przyniósł oczekiwanych rezultatów, gdyż cała ta atmosfera sprawiła, że serce zaczęło mi bić mocniej, a przy każdym usłyszanym dźwięku przez ciało przechodziły mi dreszcze. Czułam w pobliżu czyjąś obecność, jednak dookoła nikogo nie udało mi się zobaczyć. W tym momencie poczułam wibrację w kieszeni. Otrzymałam wiadomość od numeru, którego nie było w moich kontaktach. Jego treść brzmiała: „Boję się. Chyba ktoś za mną idzie”. Przerażona tym co zobaczyłam na ekranie telefonu, postanowiłam zawrócić do domu. Przy wyjściu z parku dostałam kolejną wiadomość „Jestem już przy głównej drodze”. Rozejrzałam się dookoła, ale nadal nikogo nie było w zasięgu mojego wzroku. Zaczęłam biec i wtedy – kolejna wiadomość. „Już biegnę, zaraz będę na miejscu”. Łzy cisnęły mi się do oczu, ledwo mogłam złapać oddech. Będąc pod moim blokiem dostałam ostatnią wiadomość tego wieczoru: „Dotarłam bezpiecznie, jestem już na klatce. Do zobaczenia jutro”.

Przekręcałam się z boku na bok nie mogąc zasnąć. Po wielu próbach znalezienia wygodnej pozycji w końcu poddałam się. Na nic moje starania, szykuje się kolejna bezsenna noc. Postanowiłam zaczerpnąć świeżego powietrza – może dzięki temu uda mi się zasnąć. Wybrałam się na spacer do pobliskiego parku. Lampy świeciły słabym światłem, niektóre pomrugiwały tylko raz na jakiś czas....

Razem ze znajomymi słyszeliśmy wiele historii o nawiedzonym bloku, a raczej jego niedokończonej budowie. W wielkim skrócie – pewnej nocy została tam zgwałcona i zamordowana młoda dziewczyna. Od tamtego czasu podczas prac budowlanych dochodziło do licznych wypadków, w tym śmiertelnych. Budowa stanęła w miejscu, a blok zyskał ponurą sławę. Podobnie kończyli bezdomni, próbujący zrobić sobie z niego melinę, dlatego budynek zyskał miano „nawiedzonego”.

Postanowiliśmy obalić plotki lub uchwycić na kamerze paranormalne zjawiska. Poczekaliśmy do nocy i z mieszaniną ekscytacji i lęku weszliśmy do budynku.

-Widzisz, mówiłem, że nie ma się czego bać? Zwykła ściema, by trzymać meneli z dala od budowy.
- Przynajmniej będziemy mieć dowód, że jest tu jednak spokojnie.
- Może i nic tu nie ma ale i tak mam gęsią skórkę, dziwnie tu…

Nagle zabrzęczał mój telefon. Gdy sprawdziłam ekran okazało się, że dostałam wiadomość od nieznajomego numeru. „Boję się. Chyba ktoś za mną idzie”.
- Słuchajcie, właśnie…

W tym samym momencie zaczęły brzęczeć telefony u pozostałych osób.

- Ej, ktoś do mnie napisał SMS „Boję się, ktoś chyba za mną idzie”.
- Do mnie też…
- Pewnie jakiś wirus albo ktoś sobie robi z nas jaja. Gdybyście tylko widzieli swoje miny.

Po chwili komórka ponownie zabrzęczała „Boje się ON za mną idzie!”.

- Też to słyszeliście? Jakby kroki. Cholera, przyspieszają! – zerwaliśmy się do ucieczki.

W między czasie telefon poinformował mnie o kolejnym SMSie: „ON TU JEST!”.

Razem ze znajomymi słyszeliśmy wiele historii o nawiedzonym bloku, a raczej jego niedokończonej budowie. W wielkim skrócie – pewnej nocy została tam zgwałcona i zamordowana młoda dziewczyna. Od tamtego czasu podczas prac budowlanych dochodziło do licznych wypadków, w tym śmiertelnych. Budowa stanęła w miejscu, a blok zyskał ponurą sławę. Podobnie kończyli bezdomni,...

Mówiło się, że latają tu samobójcy. To prawda. Drabina na samym szczycie klatki schodowej prowadziła na dach, zawsze otwarty, zawsze dostępny. I ja siedzę na tym dachu, patrzę na szare blokowisko przykryte kołdrą ze smogu zmieszanego z mgłą. Nie mam zamiaru skakać. Lubię tu przychodzić popatrzeć na miasto, na ludzi, poczuć się jak Bóg obserwujący nas z nieba.

Spokój przerywa wibrowanie komórki. Wyciągam ją niespiesznie z kieszeni ze świadomością, że cokolwiek ktokolwiek ode mnie chce, ja nie spełnię jego prośby. I widzę te słowa: „Boję się, chyba ktoś za mną idzie”. Pomyłka – myślę sobie, ale dreszcz i tak przebiega mi po plecach. Patrzę w dół na ludzi, przebieram ich wzrokiem, zastanawiając się, kto z nich potrzebuje pomocy.

Nagle widzę ją. Biegnie, spłoszona jak sarna. A za nią faktycznie ktoś idzie. Trzyma coś w ręku. Nóż?
Dziewczyna jest trzy bloki dalej, teraz już nie ogląda się za siebie. Ten, co za nią podąża, przechodzi w bieg.

Decyzję podejmuję błyskawicznie. Pędem rzucam się ku klapie prowadzącej do drabiny. Zbiegam na dół klatką schodową. Jest ciemno i potykam się o stopnie, ale nie mam czasu zapalić światła. Dobijam do drzwi w ostatniej chwili. Otwieram je akurat, kiedy ona przebiega obok. Chwytam ją za rękę, wciągam do środka.
- Jesteś bezpieczna – mówię, patrząc w twarz mężczyźnie, który zatrzymał się przed wejściem.
Przez moment patrzy na nas zimnym wzrokiem. Potem ucieka.

Mówiło się, że latają tu samobójcy. To prawda. Drabina na samym szczycie klatki schodowej prowadziła na dach, zawsze otwarty, zawsze dostępny. I ja siedzę na tym dachu, patrzę na szare blokowisko przykryte kołdrą ze smogu zmieszanego z mgłą. Nie mam zamiaru skakać. Lubię tu przychodzić popatrzeć na miasto, na ludzi, poczuć się jak Bóg obserwujący nas z nieba.

Spokój...

Był późnojesienny wieczór. Byłam sama w domu. Mój mąż Paweł jeszcze nie wrócił z pracy. Szykowałam kolację, gdy o 19:50 przyszedł do mnie SMS z nieznanego numeru: "Boję się. Chyba ktoś za mną idzie". Co mam o tym myśleć? Ktoś robi sobie jaja, czy rzeczywiście potrzebuje pomocy? Nie wiedziałam. Mimo wszystko, zdecydowałam się oddzwonić.
- Halo? Skąd masz mój numer?
- Wybrałam na chybił trafił. - usłyszałam głos młodziutkiej dziewczyny.
- Gdzie jesteś? Czy coś ci grozi?
- W osiedlowym parku. Ciemno tu. Kilka latarni nie działa i jakiś typ za mną idzie.
- Są tam inni ludzie? Daleko masz do bloków?
- Daleko.
- Posłuchaj, idź spokojnie, nie przyspieszaj kroku. Może facet odpuści, jak zobaczy, że rozmawiasz długo przez telefon. Będziemy na linii, dopóki nie dotrzesz w bezpieczne miejsce. Rozumiesz?
- Tak.
- To jak się nazywasz?
- B...
Tylko tyle zdołałam usłyszeć, bo połączenie zostało nagle przerwane. Padła jej bateria? Czy może facet ją dopadł i wyrwał komórkę? Dlaczego nie zapytałam, z jakiego jest miasta? Osiedla? Na naszym jest ostatnio niebezpiecznie. Wykręciłam raz jeszcze, ale usłyszałam, że "abonent jest czasowo niedostępny". Czy powinnam panikować? Dzwonić na policję? Muszę zapytać męża. Paweł wrócił jak zwykle o 21:00. Kiedy tylko zaczęłam opowiadać mu o tym SMS-ie, pomyślałam, by jeszcze raz wybrać ten numer. Zamarłam, gdy po chwili usłyszałam dźwięk dochodzący z kieszeni jego spodni.

Był późnojesienny wieczór. Byłam sama w domu. Mój mąż Paweł jeszcze nie wrócił z pracy. Szykowałam kolację, gdy o 19:50 przyszedł do mnie SMS z nieznanego numeru: "Boję się. Chyba ktoś za mną idzie". Co mam o tym myśleć? Ktoś robi sobie jaja, czy rzeczywiście potrzebuje pomocy? Nie wiedziałam. Mimo wszystko, zdecydowałam się oddzwonić.
- Halo? Skąd masz mój numer?
-...

Jest już bardzo późno, ale znów nie mogę zasnąć. W mojej głowie przesuwają się znów obrazy ostatnich dni. Splecione nagie ciała mojego chłopaka i tej zdziry z parteru, krzyki, gniew i ubrania w pośpiechu wyrzucane z szafy. Im więcej czasu mija tym bardziej jestem zła. Biorąc pod uwagę, że mój były zniósł swoje ubrania dwa piętra niżej i wtulił swój zakłamany tyłek do kochanki, a ja będę musiała sama opłacać wynajem mieszkania przegrałam to rozstanie. Z kłębiących się myśli wyrywa mnie dźwięk wiadomości SMS. Serce przyśpiesza bo od razu myślę, że to mój były a w głowie mam sto pytań co on ode mnie chce o 3 nad ranem. Wrócić? Wykluczone. Może przyszło mu do głowy wylewać swoje żale? Zawsze lubił się użalać nad sobą. Jednak kiedy biorę do ręki telefon nagle wszystkie przypuszczenia okazują się nietrafne. Nieznany numer i krótka informacja: „Boję się. Chyba ktoś za mną idzie”. Nie wiem dlaczego zaczynam się bać, tak jakbym to ja była śledzona. Zastanawiam się jak mam na to zareagować. Dzwonię pod ten numer, ale nie odpowiada. Bez logicznego uzasadnienia wstaję z łóżka i spoglądam w okno. Osiedle jest puste, nikt nie przechodzi między blokami, latarnie świecą jak każdej nocy. Może powinnam zadzwonić na policję? Tylko co im powiem? Ponawiam połączenie pod numer z którego dostałam wiadomość, tym razem ktoś odbiera połączenie. Najpierw słyszę trzaski, a później głęboki głos w słuchawce mówiący : - Jest już za późno...

Jest już bardzo późno, ale znów nie mogę zasnąć. W mojej głowie przesuwają się znów obrazy ostatnich dni. Splecione nagie ciała mojego chłopaka i tej zdziry z parteru, krzyki, gniew i ubrania w pośpiechu wyrzucane z szafy. Im więcej czasu mija tym bardziej jestem zła. Biorąc pod uwagę, że mój były zniósł swoje ubrania dwa piętra niżej i wtulił swój zakłamany tyłek do...

Rada od telefonu zaufanie: stań i włącz latarkę w komórce. Nie bój się, bo gdyby to było niebezpieczne zwierzę to ono wyczuje twój lęk i wtedy naprawdę może zaatakować. Możliwe, że ten lęk, który może nawet podniecić odczuwają gwałciciele czy seryjni mordercy, przy czym czasami to może być jedna i ta sama osoba. A więc zero lęku i zero ucieczki, bo bieg za przyszło ofiarą i w końcu nagroda - ofiara w jego rękach też go może tylko podniecić a jednocześnie zachęcić do zbrodni. Zawsze pamiętaj o podejściu do wszystkiego psychologicznie i już gdy nastąpi konfrontacja podtrzymuj kontakt wzrokowy. Nigdy pierwsza nie odwracaj głowy - triumfuj wzrokiem... tyle na ten moment.

Rada od telefonu zaufanie: stań i włącz latarkę w komórce. Nie bój się, bo gdyby to było niebezpieczne zwierzę to ono wyczuje twój lęk i wtedy naprawdę może zaatakować. Możliwe, że ten lęk, który może nawet podniecić odczuwają gwałciciele czy seryjni mordercy, przy czym czasami to może być jedna i ta sama osoba. A więc zero lęku i zero ucieczki, bo bieg za przyszło ofiarą i...

SMS przyszedł około piątej. "Boję się. Chyba ktoś za mną idzie" napisał ktoś z nieznanego numeru. "Przepraszam, kto pisze?" odpowiedziałam. Telefon milczał, więc nieco zaniepokojona wysłałam kolejną wiadomość: "Co się dzieje? Gdzie jesteś?". Tym razem nadeszła odpowiedź: "Nie wiem. Jest ciemno".
Ciemno? Bezradnie spojrzałam za okno. Niebo było szarawe, jak to jesiennym popołudniem, ale na pewno nie było ciemno. Może był to tylko głupi żart, ale dręczył mnie nieokreślony niepokój. Zdecydowałam się w końcu zadzwonić pod nieznany numer, ale nikt nie odbierał. Resztę dnia spędziłam zastanawiając się, czy warto z tym iść na policję.

Następnego dnia policja zapukała do moich drzwi. Prowadzili śledztwo w sprawie napaści na młodą dziewczynę. Jej ciało znalazł nad rzeką emeryt wyprowadzający psa, który usłyszał dzwonek telefonu. To było wtedy, gdy próbowałam dodzwonić się do nadawcy SMS-ów.
Pokazali mi zdjęcie z legitymacji studenckiej. Znałam ją z widzenia. Spotykałam ją regularnie na przystanku autobusowym, ale nigdy nie zamieniłyśmy ani słowa. Jakim cudem znała mój numer telefonu? A może wybrała go przez pomyłkę?
- Boże - jęknęłam - powinnam była zaraz zareagować, może udałoby się ją uratować!
Policjanci, którzy od początku rozmowy jakoś tak dziwnie na mnie patrzyli, teraz spojrzeli po sobie.
- Raczej nie - odparł wyższy z nich - Bo wie pani, ona nie żyje od co najmniej pięciu dni.

SMS przyszedł około piątej. "Boję się. Chyba ktoś za mną idzie" napisał ktoś z nieznanego numeru. "Przepraszam, kto pisze?" odpowiedziałam. Telefon milczał, więc nieco zaniepokojona wysłałam kolejną wiadomość: "Co się dzieje? Gdzie jesteś?". Tym razem nadeszła odpowiedź: "Nie wiem. Jest ciemno".
Ciemno? Bezradnie spojrzałam za okno. Niebo było szarawe, jak to jesiennym...

Stukałam cicho i rytmicznie długopisem w kartkę papieru, czytając słowa, które właśnie napisałam:
Zwykła dziewczyna z blokowisk
Czyta poezje Bukowskiego
Do jej serca wlewa się bunt
Pragnie wykrzyczeć swoje emocje
Uzbrojona w słowa
Pisze swoją historię
Pełną bólu
Cierpienia
Smutku.
Nikt nie ogłosi mnie drugim Mickiewiczem, ale wiersz nie wydawał się zły. Chłopaki z blokowiska od jakiegoś czasu tworzyli wspólnie rapsy. Czasem podrzucałam im swój tekst, ale zazwyczaj pisałam do szuflady. Z zamyślenia wyrwał mnie cichy odgłos mojej Nokii. Dochodziła dwudziesta druga i nie spodziewałam się żadnych wiadomości. Po zerknięciu na telefon, poczułam gwałtowne przyśpieszenie serca. "Boję się. Chyba ktoś za mną idzie”. Tak brzmiał esemes. Został wysłany z numeru, który wyglądał dziwnie znajomo, ale nie miałam pojęcia do kogo należy. Od razu chciałam zadzwonić na policję. Pomyślałam jednak, że to któraś z moich koleżanek robi sobie żarty. Za fałszywe zgłoszenie mogę mieć problemy. Brat się zdenerwuje, że wmieszałam w tę sprawę organy ścigania. Od pierwszej klasy liceum handluje i nie raz miał do czynienia z policją. Mój wzrok ponownie spoczął na telefonie. Co jeśli ktoś potrzebuje mojej pomocy? Wysłał tego esemesa, ponieważ wiedział, że mieszkam obok i mogę mu pomóc? Bez chwili zastanowienia wzięłam smycz Scooby'ego i wyszłam z psem na klatkę. Zbiegaliśmy szybko po schodach, a kundelek wydawał się podniecony bonusowym spacerem. Nie chciałam sama szlajać się w nocy po blokowisku. Kiedy znaleźliśmy się na dworze, rozglądałam się zdezorientowana. Nie wiedziałam, w którą stronę powinnam pójść. Z tego wszystkiego zapomniałam o przypięciu Scooby'ego. Zobaczyłam tylko, jak pies biegnie w stronę lasku, okalającego blokowisko. Bez chwili zastanowienia również wbiegłam między drzewa. Biegłam przed siebie, czując odbijające się od mojej twarzy owady. Nigdzie nie mogłam dojrzeć swojego pieska. Niestety po chwili straciłam orientację i nie byłam pewna, gdzie jestem. Zmęczona zatrzymałam się i oparłam o drzewo. Poczułam na dłoni dziwną substancję. Przyjrzałam się i zobaczyłam dość świeżą krew. Zdusiłam w sobie krzyk. Miałam ochotę wrzeszczeć na całe gardło. Próbowałam się przekonać, że jakieś ranne zwierzę ocierało się o korę. Moje przerażenie jednak narastało, a intuicja podpowiadała, że krew należy do człowieka. Poczułam nagle, że ktoś mnie obserwuje z dużej odległości. Zawróciłam gwałtownie i wyciągnęłam swoją Nokię. Wybrałam pierwszy lepszy numer i napisałam bez zastanowienia wiadomość: "Boję się. Chyba ktoś za mną idzie”.

Stukałam cicho i rytmicznie długopisem w kartkę papieru, czytając słowa, które właśnie napisałam:
Zwykła dziewczyna z blokowisk
Czyta poezje Bukowskiego
Do jej serca wlewa się bunt
Pragnie wykrzyczeć swoje emocje
Uzbrojona w słowa
Pisze swoją historię
Pełną bólu
Cierpienia
Smutku.
Nikt nie ogłosi mnie drugim Mickiewiczem, ale wiersz nie wydawał się zły. Chłopaki z...