Co zrobić z czasem w deszczowe dni lat 90-tych:

1. Bierzemy magnetofon, najlepiej taki ze światełkami, ponieważ w pochmurne dni ładniej migoczą.
2. Wołamy rodzeństwo, kuzynostwo, sąsiadów (zawsze jest ktoś pod ręką, kto również szuka towarzystwa).
3. Nagrywamy na starą kasetę ojca swoje wersje piosenek, improwizowane wywiady lub po prostu zgrywamy z radia nowe hity.
4. W międzyczasie robimy choreografię i zaśmiewamy się do upadłego.
Lub
1. Bierzemy kasety z przebojami anglojęzycznymi i do specjalnego zeszytu wpisujemy fonetyczne brzmienie tekstu, po czym uczymy się piosenek na pamięć ze słuchu.

Opcjonalnie, jeżeli mamy więcej niż kilka - kilkanaście lat:
1. Podłączamy Pegasusa, wybieramy dyskietkę, na której są Contra, Tank i Mario Bros i gramy, koniecznie zmieniając się dżojstikiem za każdym razem, gdy tracimy życie.

Co zrobić z czasem w deszczowe dni lat 90-tych:

1. Bierzemy magnetofon, najlepiej taki ze światełkami, ponieważ w pochmurne dni ładniej migoczą.
2. Wołamy rodzeństwo, kuzynostwo, sąsiadów (zawsze jest ktoś pod ręką, kto również szuka towarzystwa).
3. Nagrywamy na starą kasetę ojca swoje wersje piosenek, improwizowane wywiady lub po prostu zgrywamy z radia nowe hity.
4. W...

Ludzie w latach 90tych mieli to szczęście, że wystarczyło podejść pod odpowiednią klatkę, wybrać właściwy numer na domofonie i zadzwonić. Życie spędzało się z przyjaciółmi pod ręką, a nie w telefonie. Tak więc, by przeżyć lato potrzebna była do tego druga osoba. W końcu słuchanie pierwszych albumów Metalliki z kaset jest o wiele ciekawsze, kiedy robi się to we dwoje. A co zrobić, kiedy kaseta została przesłuchana już po kilkaset razy i od headbangowania boli już kark? Iść się powłóczyć. Kupić oranżadę w szklanych butelkach i przejść się nad Wisłę, porozmawiać o sprawach, o których kiedyś mówiło się normalnie, a teraz mówi się tylko po alkoholu. Popularne w latach 90tych były spływy kajakowe, jeśli już wspomniałam o jakiejś rzece. O tak, plecak na plecy, namiot upchnięty pod nogami i przeskakiwanie powalonych konarów na Brdzie na przykład. Potem rozbijanie się na dziko w lesie, palenie ognia po indiańsku i jak najkrócej, żeby tylko straż leśna nie przyłapała. To wszystko można było robić, byle z przyjaciółmi, byle z lepszym towarzystwem.

Ludzie w latach 90tych mieli to szczęście, że wystarczyło podejść pod odpowiednią klatkę, wybrać właściwy numer na domofonie i zadzwonić. Życie spędzało się z przyjaciółmi pod ręką, a nie w telefonie. Tak więc, by przeżyć lato potrzebna była do tego druga osoba. W końcu słuchanie pierwszych albumów Metalliki z kaset jest o wiele ciekawsze, kiedy robi się to we dwoje. A co...

Historia jest prawdziwa i wydarzyła się pod koniec maja w 2016 roku. Pojechaliśmy do Paryża na 5 dni. Niestety były wtedy straszne ulewy i Sekwana wylała. Mosty były zamknęte. Dla nas nie było innej możliwości jak zagryźć zęby i być turystami. Nie było to łatwe z synem który miał wtedy prawie 9 lat. Lało tak jakby ktoś wylewał na nas wodę z wiadra od rana do wieczora. Byliśmy przemoczeni. 2 razy wiatr zerwał mi parasolkę i złamał. Walczyliśmy z naporem
deszczu i wiatru. Czułam się jakbym zostało zesłana na specjalną misję. Szliśmy ponad godzinę do Wieży Eiffel mokrzy. Można na nią było tylko wyjechać windą. Płakać nam się chciało. Na samej górze prysła na nas woda. Nie mieliśmy gdzie suszyć ubrań bo w hotelu nie działało ogrzewanie.Przyjechaliśmy zobaczyć Paryż i zobaczyliśmy za wyjątkiem Disneylandu który też był w planach. Najważniejsze myśleć pozytywnie i być twardym. W dzień naszego wylotu zaświeciło słońce.

Historia jest prawdziwa i wydarzyła się pod koniec maja w 2016 roku. Pojechaliśmy do Paryża na 5 dni. Niestety były wtedy straszne ulewy i Sekwana wylała. Mosty były zamknęte. Dla nas nie było innej możliwości jak zagryźć zęby i być turystami. Nie było to łatwe z synem który miał wtedy prawie 9 lat. Lało tak jakby ktoś wylewał na nas wodę z wiadra od rana do wieczora....

Pod koniec lat 90 ('98 albo'99) byliśmy z rodziną nad morzem i pamiętam, że okropnie padało cały tydzień. Ja i starsza siostra nie zamierzałyśmy siedzieć bezczynnie na łóżku więc wymyślałyśmy różne gry i zabawy. Któregoś dnia, wyczerpały nam się pomysły i razem z innymi dzieciakami z ośrodka wypoczynkowego wymyśliliśmy, że napiszemy książkę a potem ją zakopiemy na plaży w pudełku. Koncepcja była taka, że każdy miał wymýlśeć jeden rozdział nawiązujacy do poprzedniego. Mój był o znalezieniu jaskini z tajemniczą mapą (więcej nie pamiętam). Co prawda książkę napisaliśmy w dwa dni i wyszło całkiem nieźle (słowa mojej mamy) ale nie zakopaliśmy. Zapamiętałam ten czas jako jeden z piękniejszych. Żadne z dzieciaków nie pomyślało nawet przez moment o telewizorze. Nie zwracaliśmy uwagi na deszcz. Do dziś moim sposobem na niepogodę czy inne niesprzyjające warunki (kiedykolwiek, nie tylko w wakacje) jest grono przyjaciół i kreatywność. Większość dzieciaków XXI wieku z pewnością wspomoga się smartphonem albo telewizorem. Wcale im nie zazdroszczę!

Pod koniec lat 90 ('98 albo'99) byliśmy z rodziną nad morzem i pamiętam, że okropnie padało cały tydzień. Ja i starsza siostra nie zamierzałyśmy siedzieć bezczynnie na łóżku więc wymyślałyśmy różne gry i zabawy. Któregoś dnia, wyczerpały nam się pomysły i razem z innymi dzieciakami z ośrodka wypoczynkowego wymyśliliśmy, że napiszemy książkę a potem ją zakopiemy na plaży w...

Moja historia jest oparta na wspomnieniach starszej siostry bo w latach 90 byłam zbyt mała żeby to pamiętać. Jednego lata ( '98 albo '99) pojechaliśmy nad morze i cały tydzień padał deszcz. Pierwsze dni było nam strasznie przykro, ale wpadłyśmy w końcu na pomysł jak przetrwać. Zaczęłyśmy pisać książkę. Wraz z nami w ośrodku było kilkoro innych dzieciaków, tak samo załamanych pogodą jak my. Koncepcja była taka, żeby każdy napisał jeden rozdział nawiązujący do poprzedniego. Nasz rozdział był pierwszy i dotyczył dzieciaków bawiących się w uważam, że

Moja historia jest oparta na wspomnieniach starszej siostry bo w latach 90 byłam zbyt mała żeby to pamiętać. Jednego lata ( '98 albo '99) pojechaliśmy nad morze i cały tydzień padał deszcz. Pierwsze dni było nam strasznie przykro, ale wpadłyśmy w końcu na pomysł jak przetrwać. Zaczęłyśmy pisać książkę. Wraz z nami w ośrodku było kilkoro innych dzieciaków, tak samo...

Moja historia jest oparta na wspomnieniach starszej siostry bo w latach 90 byłam zbyt mała żeby to pamiętać. Jednego lata ( '98 albo '99) pojechaliśmy nad morze i cały tydzień padał deszcz. Pierwsze dni było nam strasznie przykro, ale wpadłyśmy w końcu na pomysł jak przetrwać. Zaczęłyśmy pisać książkę. Wraz z nami w ośrodku było kilkoro innych dzieciaków, tak samo załamanych pogodą jak my. Koncepcja była taka, żeby każdy napisał jeden rozdział nawiązujący do poprzedniego. Nasz rozdział był pierwszy i dotyczył dzieciaków bawiących się w uważam, że

Moja historia jest oparta na wspomnieniach starszej siostry bo w latach 90 byłam zbyt mała żeby to pamiętać. Jednego lata ( '98 albo '99) pojechaliśmy nad morze i cały tydzień padał deszcz. Pierwsze dni było nam strasznie przykro, ale wpadłyśmy w końcu na pomysł jak przetrwać. Zaczęłyśmy pisać książkę. Wraz z nami w ośrodku było kilkoro innych dzieciaków, tak samo...

Kiedy jesteś dzieckiem w latach 90-tych a na dworze pada:
1. Zbierz wszystkie koce, poduszki, krzesła, pufy, części mebli i zbuduj domek- „bazę”.
2. Schowaj się w środku, lecz wcześniej przygotuj niezbędne wyposażenie:
-pudełko ze skarbami- (kolekcje w zależności od upodobań: obrazki z autami z gum do żucia Turbo i komiksami z gum Donald, żetony z chrupków, dziwne kamyki, figurki z Jajek Niespodzianek, piłki z kauczuków, naklejki, breloki czy karteczki do segregatorów- wszystko co cool!),
-zeszyt, karteczki i długopis- możliwości jest wiele: od rysowania map do wymyślania własnych szyfrów i pisania zakodowanych wiadomości do pisania tekstów śmiesznych piosenek i grania w różne gry,
-zdobycze technologii: walkmana, tamagotchi, mini-konsolę do gier z tetrisem czy magnetofon i czyste kasety do nagrywania własnych superowych programów. Gdy tego nie ma zawsze można sobie zbudować „komputer” z kartonu i narysować monitor.
-prowiant: oranżada w proszku, kolorowe gumy-kulki i lizaki o smaku coli,
-dobrze mieć też pistolet- (choćby na wodę), bo nie wiadomo kiedy przyjdzie bronić „bazy” albo gdy najdzie ochota bawić się w tajnych agentów.

Kiedy jesteś dzieckiem w latach 90-tych a na dworze pada:
1. Zbierz wszystkie koce, poduszki, krzesła, pufy, części mebli i zbuduj domek- „bazę”.
2. Schowaj się w środku, lecz wcześniej przygotuj niezbędne wyposażenie:
-pudełko ze skarbami- (kolekcje w zależności od upodobań: obrazki z autami z gum do żucia Turbo i komiksami z gum Donald, żetony z chrupków, dziwne...

Jednym z moich ulubionych zajęć jest pisanie dziennika i myślę, że deszczowe lato to najlepszy moment, by przekonać kogoś do podjęcia tego zajęcia. Wystarczy najtańszy zeszyt kupiony w kiosku oraz długopis/pióro/ołówek i można zaczynać. Pisanie dziennika to dobra okazja, by poukładać sobie w głowie parę rzeczy. Często unikamy głębszego zastanowienia nad otaczającym nas światem, odpychamy od siebie nieprzyjemne myśli, które jednak są ważną częścią naszego życia. Pisanie dziennika na dłuższą metę znacznie człowieka uspokaja, sprawia, że lepiej rozumiemy swoje uczucia i rozwija naszą kreatywność. Siąpiący za oknem letni deszcz to najlepsza pogoda na naskrobanie kilku swoich przemyśleń! Każdy dziennik to osobiste przedsięwzięcie, nie można źle go prowadzić. Dlatego można pójść o krok dalej - zrobić kilka rysunków tu i tam, ładnie popodkreślać co ważniejsze fragmenty kolorowymi długopisami albo przykleić parę drobiazgów jak bilet do teatru albo podniesiony z ziemi liść, tak by utrwalić specjalne momenty z życia. Deszcz może powstrzymać przed podróżami po świecie, ale na pewno nie przeszkodzi w okrywaniu siebie samego!

Jednym z moich ulubionych zajęć jest pisanie dziennika i myślę, że deszczowe lato to najlepszy moment, by przekonać kogoś do podjęcia tego zajęcia. Wystarczy najtańszy zeszyt kupiony w kiosku oraz długopis/pióro/ołówek i można zaczynać. Pisanie dziennika to dobra okazja, by poukładać sobie w głowie parę rzeczy. Często unikamy głębszego zastanowienia nad otaczającym nas...

Lata 90. to lata mojego dzieciństwa i powiedzmy wczesnej młodości. Wtedy mój świat wyglądał zupełnie inaczej niż dzisiaj. Moim ukochanym spędzaniem czasu było chodzenie po osiedlu przez kilka godzin z książką, a zatroskani sąsiedzi opowiadali moim rodzicom, że kiedyś wpadnę pod samochód. Godzinami spacerowało się też z koleżankami po mieście. A jak miałyśmy dość, to bunkrowałyśmy się u którejś, a jej rodzice opiekowali się nami jak własnymi dziećmi. Życie było bardzo naiwne – bez dostępu do mediów na co dzień (tak jak to jest dzisiaj, kiedy wszystko mamy w telefonach pod ręką) zupełnie nie wiedziało się, co się dzieje na świecie. Każda błahostka urastała do rangi problemu, ale i każda drobnostka urastała do rangi szczęścia. Deszczem nie należy się przejmować. On kiedyś przestanie padać. Zapach ziemi podczas upalnych deszczowych dni jest jednym z najpiękniejszych zapachów w życiu. My wtedy nie przejmowałyśmy się niczym. Deszczem również.
W roku 1997, kiedy zaatakowała powódź stulecia, mieszkałam we Wrocławiu – mieście, które w sposób absolutnie dramatyczny doświadczyło skutków tego żywiołu. Miałam 13 lat i chyba zupełnie nie rozumiałam z czym mamy do czynienia. Sytuacja wykraczała poza świat książek i nie umiałam jej wtedy pojąć. Do dzisiaj chodząc po Wrocławiu zauważam pamiątki po tamtych wakacjach, po których nic w tym mieście nie jest już takie samo. Prawdopodobnie rozumiem Kacpra, Darka, Józka lub Grześka, bo łączą nas podobne doświadczenia.

Lata 90. to lata mojego dzieciństwa i powiedzmy wczesnej młodości. Wtedy mój świat wyglądał zupełnie inaczej niż dzisiaj. Moim ukochanym spędzaniem czasu było chodzenie po osiedlu przez kilka godzin z książką, a zatroskani sąsiedzi opowiadali moim rodzicom, że kiedyś wpadnę pod samochód. Godzinami spacerowało się też z koleżankami po mieście. A jak miałyśmy dość, to...

Na biwaku i w domku letniskowym nie byłam ani razu, za to wakacje spędzałam na gospodarce u dziadków. W latach 90tych nie potrzebowaliśmy sterty zabawek czy telewizji, mieliśmy coś lepszego - nieograniczoną fantazję i bezgraniczną kreatywność. Pada i co z tego. Boso biegało się po podwórku, tańczyło w kroplach deszczu, bez parasola czy gumowców. Ciepły deszcz okrywał młode ciało spragnione przygody. Beztroskie kąpiele błotne, skoki przez kałuże, szukanie strumyczków, na których puszczało się łódki zrobione z liści i kory, budowało tamy, mosty zwodzone. W kaflach z rozebranego pieca gotowało się zupy z błota, przyprawione krojonymi kamieniami papierówkami i pokrzywą czy kwiatkami. Własnoręcznie robiło się narzędzia i powstawały błotne budowle, wydrążało się tunele w miękkiej ziemi tworząc fosy. Zimno, biegło się po ciepłe mleko prosto od krowy i pod pierzynę razem ze znalezionymi skarbami, planując dalszą wyprawę. Pod kołdrą tworzyło się ciąg dalszy przeczytanej książki, a słowa "nudzi mi się " nie istniały...

Na biwaku i w domku letniskowym nie byłam ani razu, za to wakacje spędzałam na gospodarce u dziadków. W latach 90tych nie potrzebowaliśmy sterty zabawek czy telewizji, mieliśmy coś lepszego - nieograniczoną fantazję i bezgraniczną kreatywność. Pada i co z tego. Boso biegało się po podwórku, tańczyło w kroplach deszczu, bez parasola czy gumowców. Ciepły deszcz okrywał młode...