Rodzina to taki tajemniczy twór, który pomoże w chwilach największej słabości, ale i podłoży z zazdrości świnię, gdy za bardzo się ponad nią wybijesz. I ciągle będzie to ta sama rodzina.
Ja również tego doświadczyłem. Gdy ledwo po maturze pochowałem rodziców, byłem w dość dużej potrzebie. Nikt mnie wtedy nie pytał, na co i kiedy oddam? Bo wiadomym było, że na przeżycie i nie wiadomo nawet czy w ogóle oddam. Traktowano mnie jak osierocone szczenię w stadzie. Nikt szczególnie się mną nie zajmował, ale nie pozwolono mi też głodować. Nikt nie czekał, aż poproszę. Brali mnie na bok, mówili, że rozumieją moją sytuację, że rodzice byliby dumni z moich studiów i, używając modnego w dzisiejszych czasach określenia, wspierali mnie finansowo. Lata płynęły, studia się skończyły, a ja zostałem adwokatem. Oddałem wszystko, o czym pamiętałem. Chciałem się każdemu odwdzięczyć za okazaną mi dobroć. I wtedy się zaczęło… Okazało się, że nie każdemu to się podoba, że za bardzo wyrwałem do przodu. Okazało się, że uczucie bycia dobrym wujem czy ciocią dla biednej sieroty zamieniło się w zazdrość i zawiść, gdy ta sierota zaczęła jeździć lepszym autem niż jej dotychczasowi „sponsorzy”.
Ludzi denerwuje postęp i rozwój innych. Jestem pewien, że gdybym popadł w tarapaty, znowu mógłbym liczyć na swoją rodzinę jak na nikogo innego, ale nie ma nic gorszego dla ich dumy, niż postęp, który wykonałem na ich oczach.
Sukcesy innych uświadamiają nam, że my ten sam czas, bezpowrotnie straciliśmy na bzdety.

Rodzina to taki tajemniczy twór, który pomoże w chwilach największej słabości, ale i podłoży z zazdrości świnię, gdy za bardzo się ponad nią wybijesz. I ciągle będzie to ta sama rodzina.
Ja również tego doświadczyłem. Gdy ledwo po maturze pochowałem rodziców, byłem w dość dużej potrzebie. Nikt mnie wtedy nie pytał, na co i kiedy oddam? Bo wiadomym było, że na przeżycie i...

A ja wam powiem, że z rodziną zawsze wychodzi się dobrze i na zdjęciu i w życiu - bo to my decydujemy, kogo nazwiemy rodziną. Rodzina to nie tylko więzy krwi, nie tylko domownicy, przy których dorastamy, nie tylko wymuszone życzenia na Boże Narodzenie. To też ludzie, przy których porzucamy wstyd i zdzieramy wszystkie maski, którym powierzamy sekrety i klucze do mieszkania. To też pies, kot i królik, z którym potrafimy rozmawiać ponad granicami gatunkowymi. Rodzina to wszyscy, których kochamy - tylko tyle i aż tyle.

A ja wam powiem, że z rodziną zawsze wychodzi się dobrze i na zdjęciu i w życiu - bo to my decydujemy, kogo nazwiemy rodziną. Rodzina to nie tylko więzy krwi, nie tylko domownicy, przy których dorastamy, nie tylko wymuszone życzenia na Boże Narodzenie. To też ludzie, przy których porzucamy wstyd i zdzieramy wszystkie maski, którym powierzamy sekrety i klucze do mieszkania....

To zależy która część rodziny.Bo u mnie jest tak,że jedni są mi bardzo bliscy (mąż,córka,mama i rodzina ze strony mamy) i oni rzeczywiście stanowią podporę i wsparcie w każdym aspekcie życia.Natomiast ani z rodziną ojca ani męża nie mam dobrych relacji i nic się w tej kwestii już nie zmieni. Pogodziłam się z tym faktem i tyle.Ważne,że mam ten "trzon",który jest sensem życia,jesteśmy ze sobą blisko i to oni dają mi oparcie. Dla mnie pojęcie RODZINA to właśnie mąż,córka i mama (tato nie żyje) i to mi wystarczy.Nie potrzebuję żadnych cioć,wujków,kuzynów itp. Jestem jedynaczką,więc mogłoby się wydawać,że przydałyby mi się bliższe relacje z kuzynem i kuzynką,ale nigdy ich nie nawiązaliśmy,każde wybrało inną drogę życiową i jest jak jest.

To zależy która część rodziny.Bo u mnie jest tak,że jedni są mi bardzo bliscy (mąż,córka,mama i rodzina ze strony mamy) i oni rzeczywiście stanowią podporę i wsparcie w każdym aspekcie życia.Natomiast ani z rodziną ojca ani męża nie mam dobrych relacji i nic się w tej kwestii już nie zmieni. Pogodziłam się z tym faktem i tyle.Ważne,że mam ten "trzon",który jest sensem...

Przeciwnie wprost! Z rodziną zupełnie dobrze się dogaduję, z jednymi jej członkami lepiej, z innymi słabiej, ale ogólnie biorąc z każdym można dojść do porozumienia, a kiedy się spotykamy w większym gronie (za czym teraz tęsknię, bo nie spotykamy się, by nie narażać najstarszych osób spośród nas), to bawimy się całkiem nieźle.
Za to na zdjęciach... no cóż... to musi być genetyczne... albo klątwa jakaś... Krótko mówiąc, wyjąwszy ślicznych i słodkich z definicji milusińskich, jesteśmy rodziną nadzwyczajnie wręcz niefotogeniczną. Na żywo takie tam sobie przeciętne ciotki i kuzynki, wujciowie i bracia, a obiektyw aparatu zamienia nas w gorszą (czyli straszniejszą) wersję rodziny Addamsów.

Przeciwnie wprost! Z rodziną zupełnie dobrze się dogaduję, z jednymi jej członkami lepiej, z innymi słabiej, ale ogólnie biorąc z każdym można dojść do porozumienia, a kiedy się spotykamy w większym gronie (za czym teraz tęsknię, bo nie spotykamy się, by nie narażać najstarszych osób spośród nas), to bawimy się całkiem nieźle.
Za to na zdjęciach... no cóż... to musi być...

My nawet na zdjęciu dobrze nie wychodzimy bo nie mamy ich za wielu razem. A tak na poważnie. Ja i moje rodzeństwo nie jesteśmy ze sobą zżyci. Nie jesteśmy też szczególnie „instagramowi” żeby na siłę się fotografować. Ja mieszkam na stałe w innym kraju. Mam swoje życie a nasze wspólne kontakty są bardzo rzadkie. Już tak naprawdę mało się znamy. Jedynie z mamą utrzymuję regularny kontakt. Mogę szukać wytłumaczeń gdzie te nasze głębokie więzy rodzinne. Z pewnością jestem typem samotnika. Nie zawsze garnę się do stada mimo że to stado to przecież moja własna rodzina.

My nawet na zdjęciu dobrze nie wychodzimy bo nie mamy ich za wielu razem. A tak na poważnie. Ja i moje rodzeństwo nie jesteśmy ze sobą zżyci. Nie jesteśmy też szczególnie „instagramowi” żeby na siłę się fotografować. Ja mieszkam na stałe w innym kraju. Mam swoje życie a nasze wspólne kontakty są bardzo rzadkie. Już tak naprawdę mało się znamy. Jedynie z mamą utrzymuję...

To mocno zależy od rodziny. Rzeczywiście są takie, które mocno się kłócą i nie potrafią się pogodzić. Do zdjęcia każdy musi być uśmiechnięty. Tak już się przyjęło. Więc jedynym momentem, na którym rodzina jest "szczęśliwa" jest na zdjęciu. Akurat co do mojej rodziny, to uważam, że nie tylko na zdjęciu dobrze wychodzimy :). Całkiem dobrze się dogadujemy. Jednak mam kolegę, który ma problem ze swoją siostrą, i jedyny moment, w którym rzeczywiście byli uśmiechnięci, był wtedy, gdy robiono im zdjęcie na ślubie rodziców. Nie zmienia to jednak faktu, iż są rodziny, które mają kochające rodzeństwo i rodziców, których kochają.

To mocno zależy od rodziny. Rzeczywiście są takie, które mocno się kłócą i nie potrafią się pogodzić. Do zdjęcia każdy musi być uśmiechnięty. Tak już się przyjęło. Więc jedynym momentem, na którym rodzina jest "szczęśliwa" jest na zdjęciu. Akurat co do mojej rodziny, to uważam, że nie tylko na zdjęciu dobrze wychodzimy :). Całkiem dobrze się dogadujemy. Jednak mam kolegę,...

Dolina nadziei[bookLink]4928686|Dolina nadziei[/bookLink]

Dolina nadziei[bookLink]4928686|Dolina nadziei[/bookLink]

 [bookCover]4928686|Dolina nadziei[/bookCover]