Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nigdy nie mów żegnaj, bo pożegnanie oznacza, że odchodzisz, a odchodząc zapominasz.

Musisz pomyśleć o czymś cudownym. A takie myśli uniosą cię same w powietrzu.

Druga na prawo, a dalej prosto aż do rana.

Nikt nie umiał wyglądać tak radośnie jak Piotruś, a jego śmiech był najweselszym ze śmiechów. Ciągle jeszcze się śmiał swym pierwszym śmiechem.

niesprawiedliwość tego postępku wprawiła Piotrusia w osłupienie i uczyniła go zupełnie
bezsilnym. Przerażony, mógł tylko patrzeć w osłupieniu. W ten sposób zachowuje się każde dziecko, gdy po raz pierwszy spotka się z niesprawiedliwością. Gdy przybywa do ciebie, chce tylko jednego - sprawiedliwości. Gdy zachowasz się wobec niego niesprawiedliwie, będzie cię nadal kochało, ale nigdy już nie będzie tym samym chłopcem co przedtem. Nikt nigdy jeszcze nie przebrnął bez skazy przez pierwszą niesprawiedliwość. Nikt z wyjątkiem Piotrusia.

Czy wiesz, dlaczego jaskółki budują gniazda pod strzechami? Dlatego, żeby posłuchać bajek.

Wiesz, Wendy, kiedy pierwsze dziecko zaśmiało się po raz pierwszy, jego śmiech pękł na tysiąc kawałków, które rozprysły się na wszystkie strony. Tak powstały wróżki.

- A dlaczego nie możesz latać teraz, mamo?
- Bo jestem dorosła, kochanie. Kiedy ludzie dorastają, zapominają, jak się to robi.
- Dlaczego zapominają?
- Bo nie są już weseli, niewinni i bez serca. Tylko weseli, niewinni i bez serca potrafią latać.

Dzwoneczek nie była zupełnie zła albo raczej: była zupełnie zła w tej chwili. Ale z drugiej strony bywała czasami zupełnie dobra. Wróżki muszą być tym albo tym, bo są tak małe, że nie ma w nich miejsca na więcej niż jedno uczucie naraz.

Ze wszystkich rozkosznych wysp Nibylandia jest najbardziej przytulna i zwarta. Nie taka szeroka i rozległa, z wielkimi, nudnymi odległościami pomiędzy jedną przygodą a drugą, ale przyjemnie zatłoczona.

Nie ma prawie niczego, co tak pragnęłoby zabawy jak opadły liść.

Jak wszyscy niewolnicy jednej, niezmiennej idei, krokodyl był głupim bydlęciem.

Stój! Cumuj! Żagle opuść, bracie!
Oto idziemy my, piraci!
A jeśli kula nas rozdzieli,
Spotkam cię znów na dnie topieli!