Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mi­łość przyj­dzie, kiedy uzna za sto­sowne, to dama. Nie można jej po­spie­szać. Przy­cho­dzi w naj­lep­szym moż­li­wym cza­sie.

- My mamy z Martą po jed­nym dziec­ku, bo pierw­sze wy­szło nam dosko­nałe i nie musia­ły­śmy pona­wiać kolej­nych, nie­uda­nych prób. (....) – A nasze dzie­ci nie uro­dziły się natu­ral­nie, więc szczę­śli­wie mamy wą­skie po­chwy i mo­że­my roz­ko­szo­wać się do­brym sek­sem po czter­dzie­stce. Co byśmy rów­nież pa­niom pole­ciły, bo po­dob­no roz­ła­do­wa­nie napię­cia sek­su­al­nego powo­duje znacz­ne zmniej­sze­nie ilo­ści jadu we krwi.

To takie ważne, (...) żeby przez życie przejść z kimś, na kim można się oprzeć, kiedy się po­tknie­my. Ale jesz­cze waż­niej­sze to iść z kimś, kto pa­trzy w tym samym kie­runku. Wtedy wszyst­ko staje się pro­ste. Nawet skom­pli­ko­wane rze­czy.

Odpo­wied­ni czas jest wtedy, kiedy prze­sta­jesz li­czyć lata, a zaczy­nasz li­czyć marze­nia.

Dawa­nie kwia­tów kobie­cie pra­cu­ją­cej w kwia­ciar­ni wy­da­ło mu się co naj­mniej nie na miej­scu. Na zapro­sze­nie jej na kola­cję nie mógł się zde­cy­do­wać. Mal­wina nie była ba­nal­ną ko­bie­tą i zasłu­gi­wała na nad­zwy­czaj­ne trak­to­wa­nie, ale cały pro­blem pole­gał na tym, że nie umiał nic wymy­ślić. Ocza­mi wy­obraź­ni wi­dział ją i sie­bie w balo­nie pod­czas noc­nego lotu, kiedy wy­zna­je jej, jak bar­dzo mu się po­do­ba. Wy­obraź­nia pod­po­wie­dzia­ła mu, że nie umie ste­ro­wać balo­nem, więc zanim jej cokol­wiek powie – wpa­dają na druty wyso­kiego napię­cia, balon pęka i spa­dają na zie­mię, roz­trza­sku­jąc kosz i sie­bie. Brał pod uwagę jesz­cze nocny rejs po Wiśle, ale racjo­nalna część jego na­tu­ry na­tych­miast zoba­czyła, jak wpły­wają kaja­kiem na mie­li­znę, wywra­cają się, Mal­winę po­ry­wa prąd rzeki, on sam ginie przy­gnie­ciony kaja­kiem lub ucze­piony wio­sła woła sła­bym gło­sem o pomoc...

- Ko­bie­ty tak mają. Wymy­ślają sobie znaki: jak bę­dzie pa­da­ło w dzień ślubu, to płacz na całe życie – (...) – Jak młody męż­czy­zna je­dzie do cie­bie z kwia­tami i uczest­ni­czy w wy­pad­ku: ból gwa­ran­to­wany!

Spę­dzili walen­tynki w gro­nie sze­ściu nie­bosz­czy­ków, prze­waż­nie mil­cząc, ponie­waż jakoś głu­pio im było mówić o stra­co­nych na­dzie­jach.

Jak ten świat jest urzą­dzony, żeby czło­wiek nie mógł mieć po pro­stu spo­koju? Kiedy masz wra­że­nie, że wła­śnie za­czy­na się ukła­dać, nagle oka­zuje się, że wszyst­ko się wali. Kiedy pogo­dzisz się z jakąś po­raż­ką, nagle chi­cho­cząc, nad­bie­gają na­stęp­ne. Już my­ślisz, że poko­na­łaś naj­gor­sze wznie­sie­nie, a kiedy tam doj­dziesz, oka­zuje się, że dalej jest jesz­cze bar­dziej stro­mo i cze­kają cię ko­lej­ne wyzwa­nia. Skąd brać na to siłę?

Odpowiedni czas jest wtedy, kiedy przestajesz liczyć lata, a zaczynasz liczyć marzenia.

Listo­pad to naj­brzyd­szy i naj­bar­dziej zmę­czony mie­siąc ca­łe­go roku. Jest brud­ny, za­smar­kany i ubło­cony. Trud­no w listo­pa­dzie nie tra­cić do­bre­go hu­mo­ru, zmar­twie­nia się mnożą jak musz­ki owo­cówki, pro­blemy roz­sia­dają w fote­lach, a kło­poty chi­cho­czą nad głową wred­nie i urą­gli­wie.