Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sebastian po prostu zrozumiał, że jego wewnętrzny rytm jest o wiele bogatszy niż rytmy cudzych dusz. Już wtedy - pod koniec studiów, a kto wie czy nie wcześniej - wiedział, iż najbłahsze z jego myśli i doznań mają zawsze co najmniej o jeden wymiar więcej aniżeli myśli i doznania bliźnich. Może by się tym chełpił, gdyby żywił jakiekolwiek upodobanie do jaskrawych efektów. Ponieważ nie miał takich upodobań, mógł tylko odczuwać całą niezręczność sytuacji kryształu wśród szkieł, kuli pośród kół...

...los, zdawałoby się, z najwyższą starannością zaaranżował ich spotkanie; uruchamiał to tę to znów inną możliwość; maskował wyjścia i przemalowywał drogowskazy; uchwytem skradających się palców zacieśniał siatkę, w której trzepotały motyle...

Tak, ze wszystkich książek Sebastiana tę chyba lubię najbardziej. Nie wiem, czy skłania ona do "myślenia", a jeśli nie, mało mnie to obchodzi. Lubię ją dla niej samej. Lubię jej sposób bycia.

Jakiś nędzny dureń powiedziałby na moim miejscu: bądź dzielna. Lecz z drugiej strony wszystko, co mógłbym ci powiedzieć ku pokrzepieniu, na pociechę, musiałoby trącić mlecznym budyniem - wiesz, o co mi idzie.