Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dzień końca świata zaczyna się jak każdy inny dzień. Człowiek zupełnie nie zdaje sobie sprawy, że wszystko wokół za chwilę rozpadnie się na milion dymiących kawałków okropności - a potem jest już za późno.

Nie należy się wstydzić śmierci. Zdarza się każdemu.

Wczorajszy dzień był pełen szoku, niepewności, strachu - unicestwiono nasz świat. Dziś musieliśmy wymyślić, jak się wylizać z tych ran i stanąć znów na nogach.

Czytanie powieści o Nautilusie na pokładzie prawdziwego Nautilusa wydawało mi się strasznie autotematyczne. Ciekawe, czy Nemo przeczytał tę książkę przed śmiercią i czy mijanki autora z prawdą go irytowały. W każdym razie w moim egzemplarzu nie figurowała dedykacja "Dla kapitana Nemo. Serdeczności, Julek". Sprawdziłam.

Chyba że rozmawiamy z automatem- zastanawiał się Virgil- Jeśli będzie wymagał określonego słowa, a my go nie podamy...
- To przemierzyliśmy taki szmat drogi tylko po to, żeby dać się zabić-podsumowała sarkastycznie Halimah.
- I właśnie taki delfini entuzjazm kocham i szanuję-mruknęłam.
To stary dowcip w naszym domu: wszyscy razem posługujemy się biegle dwudziestoma paroma językami, ale nie wiemy, jak się mówi "optymizm".

Postanowiłam przyjść tu później drugi raz i rozwikłać tę zagadkę. A na razie z głowy nie mogła mi wyjść wizja kapitana Nemo tańczącego po korytarzach Nautilusa z keytarem i grającego Little Red Corvette Prince'a.

- Maszynownia, meldujcie - powiedziałam. - Co się u was dzieje?
- No cóż - odezwała się Nelinha. - Wszystko, co świeciło, nadal się świeci. Wszystko, co szumiało, nadal szumi. Chyba w porządku.

- Jeśli ktoś uważa, że powinniśmy zrobić to, co rozsądne, czyli uciec i się ukryć, niech powie teraz.
Ani jedna osoba nie zagłosowała za rozsądnym tokiem postępowania.
I jak tu ich nie uwielbiać?

Odpowiedź na tę zagadkę stanowił obiad.
Bo obiad to dobry pomysł na wszystko.