Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie zamierzałam już dłużej spierać się sama ze sobą o to, czy moje decyzje były egoistyczne, czy odważne. Przestałam się tym przejmować. Ponieważ dla mnie były właściwe. To było moje życie i miałam je tylko jedno. Nie wiedziałam, jak długie będzie ani z kim przyjdzie mi je dzielić, ale byłam przekonana, że zasługuje na jego przeżycie. W szczęściu. I to właśnie miałam zamiar zrobić.

Może tym właśnie była miłość: obdarzeniem kogoś mocą roztrzaskania cię i ufaniem, że tego nie zrobi.

Zawsze głęboko wierzyłam, że ludzie mają przeczucia z konkretnego powodu. Może wynika to z łączności z wszechświatem, a może z jakichś procesów chemicznych zachodzących wewnątrz organizmu, ale wiemy, że coś jest albo zaraz będzie nie tak. To dlatego któregoś dnia wychodzimy do pracy pięć minut pozniej, dzwoimy do znajomej, z którą od jakiegoś czasu nie rozmawialiśmy, albo sięgamy po wielokrotnie mijaną książkę. Tego rodzącego się głęboko w nas uczucia nie możemy zignorować.

Czyż to nie zabawne, jak często walczymy z tym, co podpowiada nam serce? Przedstawiamy mu logiczne kontrargumenty, okopujemy się na swoim stanowisku, pewni, że wiemy co będzie najlepsze. "To właściwe - mówimy - To właśnie powinnam zrobić". Tłumimy najdonośniejszy głos, ten w naszym wnętrzu i zamiast niego słuchamy lepiej wiedzącego otoczenia.